Από τις πολλές ταινίες που επηρεάστηκαν από το θρυλικό giallo «The Bird with the Crystal Plumage» του μετρ του είδους Dario Argento ήταν και το «Black Belly of the Tarantula» του Paolo Cavara. Ένα ιδιόρρυθμο giallo που τα τελευταία χρόνια ανασηκώθηκε από τη λήθη χάρη στο αναζωπυρωμένο ενδιαφέρον του κόσμου για τη συγκεκριμένη συνομοταξία ταινιών.
Όπως συμβαίνει στις ταινίες του είδους, ένας παρανοϊκός δολοφονεί ανυποψίαστα θύματα και αναζητείται από την αστυνομία.. Η ιδιαιτερότητα εδώ έγκειται στον τρόπο των δολοφονιών. Ο δράστης παραλύει πρώτα τα θύματά του με μια δηλητηριασμένη βελόνα και στη συνέχεια ανοίγει τις κοιλιές τους με μαχαίρι. Ο επιθεωρητής Tellini αναλαμβάνει την υπόθεση παρά την γενικότερη απαισιόδοξη στάση του. Η έρευνά του τον οδηγεί σ’ ένα πλουσιοπάροχο γυμναστήριο/spa αφού όλα τα θύματα ήταν μέλη του και μάλιστα είχαν πέσει θύματα εκβιασμών.
Η υπόθεση στο «Black Belly of the Tarantula» είναι ελκυστική και το cast δυνατό (για τα κυβικά του). Στην εκτέλεση όμως συναντάμε εμφανείς αδυναμίες. Χωρίς να απουσιάζει το μυστήριο, η αγωνία και η ατμοσφαιρική μουσική (ξανά με τη συμβολή του Morricone) -χαρακτηριστικά δηλαδή που συναντάμε σχεδόν πάντα στα giallo-, το σενάριο δεν είναι ιδιαίτερα σφιχτοδεμένο, οι ανατροπές πάσχουν από έλλειψη έμπνευσης και η εξήγηση του κινήτρου του φονιά είναι υπερβολικά απλοϊκή και αφελής. Επίσης δεν γίνεται ικανοποιητική εμβάθυνση στους χαρακτήρες και κάποιοι βγαίνουν υπερβολικά γρήγορα από την αφήγηση ενώ θα μπορούσαν να παίξουν ουσιαστικότερο ρόλο.
Ο πρωτότυπος ιταλικός τίτλος της ταινίας είναι «La tarantola dal ventre nero».
Ο σκηνοθέτης προσπαθεί να φέρει το σκηνικό απειλής στην προσωπική ζωή του επιθεωρητή/πρωταγωνιστή αλλά το πράττει με αδέξιο τρόπο. Συναντάμε ακόμα και (ελάχιστες ευτυχώς) βλακώδεις σκηνές. Δεν γίνεται για παράδειγμα να σημαδεύεις έναν δολοφόνο με πιστόλι αλλά ξαφνικά να σου τη βαράει και να θες να παίξεις μπουνιές μαζί του! Όλα αυτά μαζί με την γενικά πεζή σκηνοθεσία έχουν ως αποτέλεσμα να μένει μια γλυκόπικρη γεύση στον θεατή που περίμενε πολλά περισσότερα.
Σίγουρα η ιδέα της μεθόδου των φόνων είναι ευρηματικότατη. Και ποιος δεν ανατριχιάζει όταν η φονική μέθοδος υποδηλώνει την διεστραμμένη επιθυμία του μανιακού να νιώθουν τα θύματά του τον πόνο καθώς τους ξεσκίζει την σάρκα αλλά να μη μπορούν να αντιδράσουν – όπως η ταραντούλα όταν ξεκοιλιάζεται από τη μαύρη σφήκα. Αλλά αυτή η ωραία ιδέα δεν αξιοποιείται ολοκληρωμένα. Ας προστεθεί ότι παρά την εντύπωση που δίνεται αρχικά, το gore απαντά σε υπερβολικά συγκρατημένες ποσότητες.
Ίσως αν δεν υπήρχαν οι συμμετοχές της Claudine Auger (η θρυλική Domino από το James Bond) και κυρίως του πολύγλωσσου Giancarlo Giannini (Hannibal, Casino Royale) το φιλμ να μην είχε έχαιρε της ίδιας εκτίμησης και ακτινοβολίας. Πάντως περνάει τη βάση παρά τα αρνητικά του και μπορεί να προσφέρει μερικές γνήσιες στιγμές αγωνίας. Ξεκινήστε από άλλα giallo αν επιθυμείτε να γνωρίσετε αυτή την άκρως ενδιαφέρουσα ιταλική σκηνή. Αφού απολαύσετε τα ορόσημα του είδους μπορείτε να τσεκάρετε και το «Black Belly of Tarantula».
Θετικά: Ευρηματικά ανατριχιαστική ιδέα σχετικά με τον τρόπο θανάτωσης των θυμάτων του φονιά, ωραία μουσική από τον συνήθη ύποπτο Ennio Morricone, πλούσιες δόσεις σασπένς, αξιόλογο cast.
Αρνητικά: Προβλήματα στον σεναριακό κορμό με έκδηλη έλλειψη έμπνευσης σε αρκετές περιπτώσεις, λίγες ανόητες σκηνές, άτολμη σε πολλά σημεία σκηνοθεσία, ελλιπής αξιοποίηση συγκεκριμένων χαρακτήρων.
Συμπέρασμα: Συμπαθητικό giallo αλλά σίγουρα όχι από αυτά που «επιβάλλεται» να δουν οι φιλικά προσκείμενοι στην εν λόγω συνομοταξία καθώς παρουσιάζει σημαντικά μειονεκτήματα.
Βαθμός:
Gore:
👆 Οι καλύτερες σκηνές (spoilers):
- Ο πρώτος φόνος που μας βάζει για τα καλά στο κλίμα παρακολουθώντας σε κοντινό πλάνο το ξέσκισμα της κοιλιάς μιας άτυχης καλλονής.
- Η μονομαχία μεταξύ μιας αράχνης ταραντούλα και μιας σφήκας. Έξυπνη σκηνή που απεικονίζει παραστατικά σε ζωικό επίπεδο τη φονική μέθοδο του παρανοϊκού.
- Μια εντυπωσιακή πτώση από κτίριο ύστερα από αγωνιώδες κυνηγητό.