Το «Braindead» (γνωστό και ως «Dead Alive») αποτελεί την απόλυτη splatter comedy-horror ταινία. Το δημιούργημα αυτό του Peter Jackson ξεπερνάει οποιαδήποτε όρια λογικής και χωρίς κανένα φραγμό επιδίδεται σ’ ένα ατελείωτο αιματοβαμμένο ξεφάντωμα που όμοιό του δύσκολα συναντάμε σε ταινία του είδους. Το gore και το slapstick βρίσκονται στο ζενίθ.
Η υπόθεση…απλά δεν υπάρχει αλλά αυτό δεν μας προβληματίζει καθόλου αφού η ταινία έχει σκοπό να μας διασκεδάσει κι αυτό το καταφέρνει στο μέγιστο βαθμό με το καταιγιστικό οπτικό της θέαμα. Η εισαγωγή εκτυλίσσεται στο φανταστικό Skull island, το μυθικό τόπο όπου ξεχασμένη πανίδα πανάρχαιων εποχών επιβιώνει ακόμα. Εκεί μια ομάδα αδέξιων εξερευνητών έχει αιχμαλωτίσει ένα αλλόκοτο ον, κάτι σαν μείξη πιθήκου και αρουραίου. Η ομάδα καταδιώκεται από άγριους ιθαγενείς αλλά τελικά διαφεύγει και το ζώο μεταφέρεται σε ζωολογικό κήπο της Νέας Ζηλανδίας. Αφού η ταινία μας έχει γνωρίσει τους βασικούς πρωταγωνιστές που θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον στη συνέχεια, φτάνει η κρίσιμη στιγμή δαγκώματος της μητέρας (Elizabeth) του πρωταγωνιστή (Lionel) από το ζώο αυτό στο ζωολογικό κήπο. Η μητέρα η οποία δεν είναι και καμιά απροστάτευτη θείτσα, ποδοπατεί με μανία το φουκαριάρικο ζωάκι αλλά το κακό έχει ήδη γίνει! Το δάγκωμα μετέδωσε στη μητέρα έναν τρομερό ιό που μετατρέπει τους ανθρώπους σε αιμοδιψή ζόμπι. Σταδιακά η μητέρα του Lionel μεταλλάσσεται σε ζόμπι εκδηλώνοντας τις άγριες διαθέσεις της σε άτομα που επισκέπτονται το σπίτι όπως την γιατρό της και όχι μόνο. Ε δεν θέλει πολύ για να ξεκινήσει το χάος και να σταματήσει η όποια λογική υπήρχε μέχρι τότε. Από το σημείο αυτό παρακολουθούμε ένα ρεσιτάλ βίαιων και κωμικών ταυτόχρονα σκηνών με αμέτρητες σκηνές ανθολογίας.
Στη σκηνή του τελικού μακελειού με τη μηχανή του γκαζόν χρησιμοποιήθηκαν 300 λίτρα ψεύτικου αίματος!
Το αιματηρό πάρτι είναι τόσο απολαυστικό που παρακαλάς να μην τελειώσει. Οι χαρακτήρες με τις επιτηδευμένες ερμηνείες δείχνουν να απολαμβάνουν κι αυτοί το πάρτι, ενώ όλοι τους είναι αυτό που λέμε «ένας κι ένας». Η κακομούτσουνη στρίγκλα μητέρα του Lionel, ο σούπερ παπάς με τις γνώσεις καρατέκα, η ναζιάρα νοσοκόμα με το ημικομμένο κεφάλι, το άπιαστο και υπερσκανταλιάρικο ζόμπι-βρέφος που ξεγλιστράει συνεχώς από το ένα σημείο στο άλλο, ο ευτραφής θείος του Lionel που θυμίζει Bud Spencer και φυσικά το πρωταγωνιστικό δίδυμο, ο Lionel με την γειτόνισσα Paquita, που μέσα στο μπάχαλο βρίσκουν χρόνο και για έρωτες! Το gore είναι τόσο πλουσιοπάροχο σε βαθμό που πλέον δεν αηδιάζει αλλά μάλλον ψυχαγωγεί ως απαραίτητο συστατικό της πετυχημένης splatter-slapstic συνταγής του «Braindead». Εξαιρετικά είναι και τα αιματηρά εφέ των σφαγών όπως και το μακιγιάζ των μεταμορφωμένων σε ζόμπι. Μόνο ο αποκρουστικός ποντικοπίθηκος της Σουμάτρας είναι λίγο καρτουνίστικος αλλά παραδόξως δένει άψογα με την τρελή φύση του φιλμ. Τέτοιας έκτασης μακελειό σπάνια συναντάμε σε ταινία. Η ιστορική αξία του «Braindead» είναι ανυπολόγιστη αν σκεφτεί κανείς ότι πήγε την slapstic λογική του «The Evil Dead» πολλά βήματα πιο πέρα αποτελώντας πηγή έμπνευσης αμέτρητων horror-comedies με ζόμπι που κυκλοφόρησαν αργότερα και συνεχίζουν να κυκλοφορούν ακόμα. Έπος!
