Ο σκηνοθέτης του «Εξορκιστή» William Friedkin παραδίδει αυτό το ενδιαφέρον ψυχολογικό θρίλερ με τον μινιμαλιστικό τίτλο που παραπέμπει σε μαμούνια. Το «Bug» είναι μια αλλόκοτη ταινία που μάλλον δεν προορίζεται για τη μεγάλη μάζα αλλά για ένα πιο «σινεφίλ» κοινό που αποδέχεται ευκολότερα τις «παραξενιές». Η υπόθεση είναι ασυνήθιστη, κάτι που προσωπικά μου αρέσει παρά τους κινδύνους που εγκυμονεί η κινηματογραφική πραγμάτωση τέτοιων «περίεργων» ιστοριών.
Αρχικά το φιλμ μάς συστήνει την Agnes White, μια ναρκομανή και ψυχικά διαταραγμένη σερβιτόρα που διαμένει σ’ ένα παρακμιακό μοτέλ στην επαρχιακή Οκλαχόμα. Μια μέρα θα γνωρίσει έναν περιπλανώμενο άντρα ονόματι Peter Evans ο οποίος ισχυρίζεται ότι είναι πρώην στρατιώτης. Σταδιακά η Agnes και ο Peter αναπτύσσουν στενότερη σχέση και ξεκινούν να μένουν μαζί στο δωμάτιο της Agnes. Κάποια στιγμή ο Peter εξομολογείται στην συγκάτοικό του ένα τρομερό μυστικό: ο ίδιος είναι θύμα πειράματος μυστικών κυβερνητικών οργανώσεων και του έχουν φυτέψει αβγά εντόμων κάπου στο σώμα του που εκκολάπτονται συνεχώς. Τα έντομα αυτά είναι ένα μέσο ελέγχου των ανθρώπων που τεστάρεται μέσω του Peter. Η ταραγμένη Agnes τον πιστεύει και σύντομα βυθίζεται με τον παρτενέρ της σε μια κατάσταση παράνοιας όπου τα όρια ανάμεσα στην φαντασία και στην πραγματικότητα γίνονται επικίνδυνα δυσδιάκριτα. Πού μπορεί άραγε να οδηγήσει αυτή η πεποίθηση της εξάπλωσης των εντόμων στο δωμάτιό τους;
Βλέποντας το «Bug» μου ήρθαν στο νου οι ακόμη πιο αλλόκοτες και σεναριακά λαβυρινθώδεις ταινίες του David Lynch. Πράγματι το «Bug» διακατέχεται από μια αύρα παραδοξότητας, από έναν ήπιο σουρεαλισμό που το καθιστά λιγάκι «δύσκολο» για τη μάζα. Μη φανταστείτε βέβαια ότι φτάνει σε τίποτα δυσθεώρητα επίπεδα φιλοσοφικών πραγματεύσεων και δυσνόητων μηνυμάτων υψηλής διανόησης. Είναι μάλλον αρκετά πιο απλό απ’ όσο θα ήθελε να είναι. Προσπαθεί να απεικονίσει θεαματικά ψυχικές παθήσεις όπως η σχιζοφρένεια με απλό αλλά περίτεχνο στιλ. Η συνεχής αναφορά σε θεωρίες συνωμοσίας περί «ελέγχου των μαζών» μέσω ανορθόδοξων μυστικών πειραμάτων των εξουσιαστικών μηχανισμών δένει καλά με το ψυχολογικό υπόβαθρο των πρωταγωνιστών παρότι από ένα σημείο κι έπειτα καταντά φλύαρη και χάνει τον προσανατολισμό της.
Το «Bug» είναι κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου θεατρικού έργου του 1996 που έχει γράψει ο σεναριογράφος του, Tracy Letts.
Το «Bugs» πάντως θριαμβεύει στον τομέα των ερμηνειών. Οι Ashley Judd (High Crimes, Kiss the Girls) και Michael Shannon (The Iceman, Vanilla Sky) είναι εξαιρετικοί δίνοντας τον καλύτερό τους εαυτό. Εκτός από αυτούς τους δύο συναντάμε και 2-3 ακόμα μικρότερης διάρκειας συμμετοχές από χαρακτήρες που παίζουν λιγότερο ουσιαστικό ρόλο στις εξελίξεις. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον αξιοπρόσεκτο μπλε φωτισμό τόσο στο εξωτερικό μέρος του μοτέλ όσο και στο εσωτερικό του δωματίου της Agnes (μόνο όταν πια η κατάσταση έχει ξεφύγει για τα καλά) που ενισχύει το διαμορφωθέν σουρεάλ κλίμα. Συνολικά το «Bugs» αφήνει θετικές εντυπώσεις αλλά και κάποια παράπονα – μερικά απ’ αυτά ήδη επισημάνθηκαν. Σίγουρα θα θέλαμε πιο γρήγορες εξελίξεις και περισσότερο ενδιαφέρουσες στιγμές στο πρώτο μισάωρο (τουλάχιστον). Σίγουρα θα θέλαμε οι σκηνές της κλιμάκωσης της παράνοιας προς το τελείωμα να είναι πιο εμπνευσμένες και λιγότερο φλύαρες. Διότι γενικά το «Bugs» δίνει την εντύπωση ότι ήθελε να πει και να δείξει πολλά περισσότερα απ’ όσα κατόρθωσε τελικώς.
