Ομολογώ ότι η ιδέα του «Burning Bright» παρότι δεν είναι ψαγμένη ή ευρηματική με προσέλκυσε κυρίως διότι σε κάνει να νομίζεις ότι πρόκειται για ένα δυναμικό φιλμ, γεμάτο ένταση, σασπένς, γρήγορο tempo και πολύ gore. Απ’ αυτά δυστυχώς μόνο το ένα επιβεβαιώνεται πλήρως, το γρήγορο tempo, με τις όποιες υψηλές προσδοκίες να μην εκπληρώνονται. Μα καλά τι προσδοκίες μπορείς να έχεις από ένα φιλμ όπου μία πεινασμένη τίγρη κυνηγά δύο εγκλωβισμένα αδέρφια σ’ ένα σφραγισμένο σπίτι; Κι όμως από κάτι «αθόρυβα» φιλμάκια έρχονται συνήθως οι εκπλήξεις μόνο που το «Burning Bright» δεν αποτελεί τέτοιο.
Κεντρικό θέμα του φιλμ λοιπόν είναι η δραματική προσπάθεια δύο παιδιών, της Kelly και του αυτιστικού αδερφού της Tom, να επιβιώσουν από το κυνήγι μιας τίγρης που βρέθηκε κάτω από «περίεργες» συνθήκες κλεισμένη στο σπίτι μαζί τους. Βλέπετε ο πατριός τους ξόδεψε όλα τα χρήματά τους για την αγορά του σαρκοβόρου αιλουροειδούς προκειμένου να πραγματοποιήσει το μεγαλεπήβολο σχέδιό του δημιουργίας «πάρκου» – σαφάρι στο κτήμα.
Ένα βράδυ που ξεσπά σφοδρός τυφώνας ο πατριός έχει σφραγίσει πόρτες και παράθυρα με ξύλα για να προφυλάξει το σπίτι από την κακοκαιρία. Από κάποιο λάθος όμως η τίγρης βγαίνει από το κλουβί κατά τη διάρκεια της νύχτας και τριγυρίζει μέσα στο σπίτι όπου κοιμούνται τα δύο αδέρφια. Η μεγάλη αδερφή αναλαμβάνει την οργάνωση του αγώνα επιβίωσης αφού ο αδερφός της λόγω της πάθησής του δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο.
Ο τίτλος της ταινίας εμπνεύστηκε από το ποίημα του William Blake, με τίτλο «The Tyger» που εκδόθηκε το 1794. Οι πρώτοι στίχοι το αποκαλύπτουν: Tyger! Tyger! Burning bright, In the forests of the night…
Βλέποντας το έργο ανυπομονούσα για την έναρξη της δράσης, τουτέστιν τη στιγμή εισόδου του αιλουροειδούς στο σπίτι και της απελευθέρωσής του. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν ορισμένες πολύ δυνατές σκηνές αγωνίας, καλοσκηνοθετημένες και ιδιαίτερα έντονες που εντείνουν το άγχος του θεατή. Δυστυχώς όμως το φιλμ χωλαίνει στον τομέα του gore αλλά και του ρεαλισμού.
Ο τρόπος με τον οποίο ο σεναριογράφος κλείνει τα υποψήφια θύματα στο κτήριο μοιάζει απίστευτος και μη ρεαλιστικός, αποκαλύπτοντας την έλλειψη έμπνευσης σχετικά με τη διαμόρφωση του πεδίου δράσης. Αυτή η σεναριακή «ευκολία» δεν μπορεί να μην στηλιτευτεί από έναν απαιτητικό θεατή του είδους. Όσον αφορά το gore, αυτό είναι απογοητευτικά πενιχρό, κάτι που δεν αναμέναμε από τέτοιας φύσης ταινία.
Επίσης η ταινία προσπαθεί να φανεί συγκλονιστική με μια απρόσμενη αποκάλυψη προς το φινάλε για τη μητέρα των δύο παιδιών. Λυπάμαι αλλά δεν τσιμπήσαμε αγαπητέ σεναριογράφε από το φτηνό τρικ εντυπωσιασμού που μας επιφυλάξατε, πραγματικά αταίριαστο με το feeling της ταινίας. Ένα τελευταίο παράπονο έχω και για το απότομο τελείωμα που μας άφησε σκεπτικούς, με μια αμηχανία να μας προβληματίζει για το κατώτερο των προσδοκιών θέαμα που παρακολουθήσαμε.
