Πρόκειται για remake της κλασικής ταινίας τρόμου του 1962. Τι είπα μόλις τώρα; Οι κραυγές για ιεροσυλία ήδη ηχούν δυνατά στα αφτιά μου και στην περίπτωση του εν λόγω remake είναι απόλυτα δικαιολογημένες αφού έχουμε να κάνουμε με ένα άθλιο και εντελώς αδιάφορο έργο. Αλλά για να είμαστε ακριβολόγοι το «Carnival of Souls» του 1998 δεν ακολουθεί σχεδόν καθόλου την δομή της ιστορίας του πρωτότυπου και μόνο το φινάλε έχει υιοθετηθεί αλλά με κάποιες μικροδιαφορές.
Η ταινία επικεντρώνεται στους εφιάλτες και στα οράματα της Alex, η οποία στην παιδική της ηλικία είχε δει τη μάνα της να δολοφονείται από έναν κλόουν του γειτονικού λούνα παρκ στο σπίτι τους. 20 χρόνια μετά, το λούνα παρκ επιστρέφει στην περιοχή και οι εφιάλτες του παρελθόντος περιζώνουν την Alex. Θα μπορούσε ο φονιάς κλόουν να έχει επιστρέψει όπως υποψιάζεται έντονα η ίδια;
Απορώ πως ο μέγας Wes Craven μπλέχτηκε μ’ αυτό το ανοσιούργημα που προσβάλλει θρασύτατα τη φήμη του αριστουργήματος του 1962. Το τονίζω διότι το «Carnival of Souls» διαφημίζει το όνομα του Αμερικανού σκηνοθέτη στο εξώφυλλο (είναι ο εκτελεστικός παραγωγός) και πολλοί φίλοι είναι πιθανό να παρασυρθούν και να χαραμίσουν το χρόνο τους για τούτη εδώ την απάτη.
Το φιλμ απέτυχε παταγωδώς και στο box office. Καλά να πάθει!
Χάλια παντού. Ερασιτεχνική σκηνοθεσία, ξύλινες ερμηνείες, κακοδομημένο μοντάζ, βαρετή αφήγηση και άνοστοι διάλογοι είναι ό,τι παίρνει ο θεατής από το remake. Αναζητήστε το πρωτότυπο, βιώστε την ατμοσφαιρική του υποβλητικότητα και μετά ελάτε να ρίξετε τομάτες στο καταγέλαστο remake. Γίνομαι κακός αλλά έτσι πρέπει.
Δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα με τα remake αρκεί να έχουν αξιοπρέπεια, να είναι καλοφτιαγμένα σαν κινηματογραφικά προϊόντα και να προσφέρουν κάτι διαφορετικό από τα αρχικά φιλμ. Όταν όμως η ύπαρξή τους δεν είναι μόνο ανούσια αλλά και ενοχλητική, τότε βγάζω άφοβα το φτυάρι του νεκροθάφτη…
