Στηριζόμενος αμυδρά στην ομότιτλη ταινία του Jacques Tourneur του 1942, «Cat People», ο Paul Schrader δίνει μια δική του πιο μοντέρνα προσέγγιση στην ιστορία. Η εκθαμβωτική Nastassja Kinski χαρίζει μια ευρωπαϊκή νότα, ενώ ο χαρισματικός Giorgio Moroder με την ηλεκτρονική μουσική του σε συνεργασία με τον David Bowie, φτιάχνουν την τέλεια 80’s διάθεση, στο ερωτικό θρίλερ του 1982.
Η ταινία ανοίγει με ένα συνονθύλευμα εικόνων από το παρελθόν (ακαθορίστου χρόνου). Έρημος, μισοθαμμένα ανθρώπινα κρανία στην καυτή άμμο, πάνθηρες και η αίσθηση θηριωδίας με φόντο το υποβόσκων κόκκινο χρώμα που συμβολίζει το αίμα, τον κίνδυνο αλλά και τον έρωτα. Η νεαρή Irena (Nastassja Kinski), βρίσκεται στην Νέα Ορλεάνη ψάχνοντας τον χαμένο αδερφό της Paul (Malcolm McDowell), ο οποίος μετά την συνάντηση τους, την υποδέχεται θερμά στο νεοκλασικό του σπίτι.
H πρωταγωνίστρια βολτάροντας ανέμελη στα αξιοθέατα της πόλης καταλήγει να γνωρίσει τον Oliver, έναν νεαρό άντρα, ο οποίος συνεπαρμένος από το μυστήριο που αποπνέει και την αινιγματική της λάμψη, της εκδηλώνει το ερωτικό του ενδιαφέρον, προσφέροντας της δουλειά στο κατάστημα δώρων του ζωολογικού κήπου, στον οποίο εργάζεται. Στο μεταξύ, όσο εκείνη είναι στην διαδικασία να προσαρμοστεί στο νέο της περιβάλλον, ο Paul αγνοείται, ενώ την ίδια στιγμή οι αστυνομικές αρχές συλλαμβάνουν έναν πάνθηρα κατηγορούμενο για την δολοφονία μιας πόρνης (ισχυριζόμενοι πως η γάτα και ο Paul είναι το ίδιο πρόσωπο).
Ακολουθεί μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και «σκοτεινή» σκηνή (μεταφορικά και κυριολεκτικά), όπου ο Paul εμφανίζεται κατατρεγμένος από την αστυνομία στο δωμάτιο της Irena και επιχειρεί να την πλησιάσει ερωτικά, ενώ εκείνη αποτροπιασμένη προσπαθεί να τον απωθήσει. Της εξηγεί ότι είναι σαν κι αυτόν και την διαβεβαιώνει πως το ερωτικό σκίρτημα και η ανάγκη της για σωματική συνεύρεση, δεν είναι τίποτα παρά μια βαθιά επιθυμία να γευτεί σάρκα και αίμα. Από εδώ και πέρα ξεκινάει το ταξίδι αναζήτησης της ηρωίδας για την πραγματική της φύση και το αν και κατά πόσο μπορεί να την αγνοήσει και να την αντικρούσει.
Η αρχική επιλογή σκηνοθεσίας του remake, ήταν ο Roger Vadim.
Μπαρόκ φωτογραφικά κάδρα, μια γεύση από το αρχέγονο παρελθόν προσαρμοσμένο στην Αμερική της δεκαετίας του ‘80, μια ονειρική αίσθηση απροσδιόριστου χρόνου και η Nastassja Kinski να συνδυάζει τον ερωτισμό και παράλληλα την αθωότητα ενός έφηβου κοριτσιού που ανακαλύπτει το σώμα του για πρώτη φορά, ολοκληρώνουν την συνταγή για την επιτυχία. Η άρτια υποκριτική των ηθοποιών, που βγαίνει φυσικότερα και από το να πίνουν νερό και η εξίσου αψεγάδιαστη σκηνοθετική πινελιά του Paul Schrader, σε μια ταινία που δεν υπόσχεται τίποτα παραπάνω από αυτό που είναι, έρχονται να συμπληρώσουν το επιτευχθέν.
Παρά την σκηνοθετική λιτότητα της ταινίας -εκτός φυσικά από τις noir λεπτομέρειες ως αναφορά στην εκδοχή του Jacques Tourneur- τα ειδικά της εφέ δεν θυμίζουν σε τίποτα b-movie. Μετά την καλύτερη μεταμόρφωση λυκανθρώπου στην ιστορία του κινηματογράφου στο «An American Werewolf in London» το 1981, την αμέσως επόμενη χρονιά o Paul Schrader φέρνει στην μεγάλη οθόνη μια από τις καλύτερες και πειστικότερες μεταμορφώσεις ανθρώπου-γάτας, στο «Cat People».
Είναι μια αξιόλογη (άτυπη) διασκευή και μια εξαιρετικά εύκαμπτη ταινία χωρίς φτηνά εφέ και ασυμμετρία. Παραπέμπει εμφανώς σε ένα βίντεο κλιπ μεγάλης διάρκειας, αποτελούμενο από μερικές αρκετά ελκυστικές σκηνές, κομψότητα και την απαραίτητη δόση gore και αισθησιασμού. Το «Cat People» είναι μια ταινία για τα κτηνώδη ένστικτα που όλοι κρύβουμε μέσα μας… στην κυριολεξία!
Θετικά: Σκηνικά και φωτογραφία που παραπέμπουν σε έργα τέχνης, κρυφοί συμβολισμοί, διασκεδαστικό κατά την διάρκεια της θέασης, συγκλονιστική μουσική
Αρνητικά: Ιστορία που δεν εμβαθύνει και δεν υπόσχεται μεγάλα νοήματα και διδάγματα, απλοϊκή σεναριακή δομή
Βαθμός:
Gore:
👆 Οι καλύτερες σκηνές (spoilers):
- Η σκηνή όπου η Irena αντικρίζει την φυλακισμένη γάτα-δολοφόνο, την ώρα που επιτίθεται στον φύλακα γραπώνοντάς του το χέρι και καταβροχθίζοντάς το με μανία και έπειτα το λευκό κάδρο (αγνότητα) περιλούζεται από το αίμα του λερώνοντας τα λευκά της παπούτσια ή αλλιώς το σημείο καμπής της πρωταγωνίστριας.
- Η μεταμόρφωσή της από άνθρωπο σε γάτα, μετά την σεξουαλική επαφή της με τον Paul.
- Η τελευταία ερωτική (και ιδιαιτέρως τολμηρή) σκηνή, όπου ο Paul επιχειρεί να απελευθερώσει την δεύτερη φύση της σε μια πρωτότυπη στιγμή της ταινίας που συνδυάζει τον ρομαντισμό με το bondage.