Τον Xavier Gens οι περισσότεροι φίλοι του τρόμου και περισσότερο του ακραίου cinema, τον θυμούνται για το παρανοϊκά βίαιο φιλμ του με τίτλο «Frontier(s)» που είχε σοκάρει το κοινό το 2007. Από τότε ο Γάλλος κινηματογραφιστής έχει κυκλοφορήσει μερικές ενδιαφέρουσες δουλειές στο χώρο του τρόμου κυρίως αλλά και κάποιες μετριότητες που δεν του χάρισαν την πολυπόθητη καταξίωση.
Παρ’ όλα αυτά, μια ταινία τρόμου που φέρει τη σφραγίδα του σε παρακινεί να την δεις ακόμα κι αν δεν είσαι μεγάλος fan της φιλμογραφίας του. Και για να εισέλθουμε σιγά σιγά στο «Cold Skin» που αποτελεί την πιο πρόσφατη ταινία τρόμου του Xavier Gens, πρέπει να πούμε ότι όσοι αναμένετε κάτι ανάλογο με το νοσηρό λουτρό αίματος του «Frontier(s)» απλά ξεχάστε ό,τι ξέρατε.
Το «Cold Skin» διαφέρει πολύ υφολογικά και σεναριακά. Συνιστά ένα αλλόκοτο μείγμα παραμυθιού και τρόμου με φανερές επιρροές από το συγγραφικό έργο του H.P. Lovecraft. Με μόλις 3 βασικούς χαρακτήρες το φιλμ μας ταξιδεύει στις εσχατιές του νότιου ατλαντικού και συγκεκριμένα σ’ ένα απομονωμένο νησί όπου εκτυλίσσονται σκηνές αλλοφροσύνης με φόντο δύο αντιμαχόμενα «στρατόπεδα».
Από τη μία έχουμε τα κυανά αμφίβια πλάσματα που κάθε βράδυ επιτίθενται στο φάρο του νησιού κι από την άλλη τους δύο υπερασπιστές του φάρου: τον ηρωικό μετεωρολόγο και πρωταγωνιστή (David Oaks) και τον κατεστραμμένο ψυχικά φαροφύλακα (Ray Stevenson). Εχμ, βασικά δεν ζουν μόνοι τους στο φάρο αλλά μαζί με μια θηλυκή εκπρόσωπο της φυλής των πλασμάτων (Aura Garrido) με το όνομα Aneris την οποία ο φαροφύλακας έχει «εξημερώσει» και μετατρέψει σε κατοικίδιό του.
Αρχικά ο ρόλος του φαροφύλακα ήταν να δοθεί στον Stellan Skarsgård (Good Will Hunting) και αυτός της Aneris στην Elena Anya (Wonder Woman).
Η συμβίωση των τριών κατοίκων του φάρου δοκιμάζεται συχνά και γίνεται όλο και πιο δύσκολη λόγω των ασφυκτικών επιδρομών των πλασμάτων αλλά και των διαφωνιών των δύο αντρών για διάφορα θέματα «συμπεριφοράς» ή τακτικών. Πού θα καταλήξει άραγε αυτή η ασυνήθιστη περιπέτεια; Για να το μάθετε δεν έχετε παρά να δείτε το «Cold Skin».
Οι φίλοι του φανταστικού ενδεχομένως θα το βρουν αρκετά ενδιαφέρον σαν φιλμ καθώς ξεπερνάει τα στεγανά του καθαρού τρόμου κάνοντας συχνά βήματα σε fantasy μονοπάτια με ενίοτε έντονη συναισθηματικότητα. Το αφηγηματικό στιλ με την εξιστόρηση των γεγονότων από τον μετεωρολόγο ενισχύει την αίσθηση του «παραμυθιού» χωρίς να υποβαθμίζει τον τρόμο που σαφώς υπάρχει στην ιστορία.
Τα αμφίβια πλάσματα είναι καλοφτιαγμένα αποτελώντας ανάμειξη του καχεκτικού γκόλουμ του «The Lord of the Rings» με τα γαλάζια Na’vi του Avatar. Οι μάχες στο φάρο είναι από τις πιο δυναμικές στιγμές του φιλμ και κατά τη διάρκειά τους συναντάμε την περισσότερη βία. Το «Cold Skin» μπορεί να είναι σποραδικά συναισθηματικό αλλά δεν είναι και εντελώς ακίνδυνο ούτε φυσικά αναίμακτο.
Εντυπωσιακές είναι οι λήψεις του άγρια όμορφου νησιώτικου περιβάλλοντος. Από τους ηθοποιούς δεν έχουμε κανένα παράπονο. Και οι τρεις παίζουν άψογα τους ρόλους τους έχοντας αξιοσημείωτες εξάρσεις που ανεβάζουν τον ποιοτικό δείκτη αισθητά. Όμως παρά τα καλά στοιχεία που αναμφισβήτητα έχει το «Cold Skin», την ίδια στιγμή υποφέρει από ορισμένες κακοτοπιές που δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητες.
Αρχικά η διάρκειά του παραείναι μεγάλη και ο ρυθμός αισθητά αργός. Το σενάριο έχει επίσης τα προβλήματά του επιδεικνύοντας στιγμές αμηχανίας και έλλειψης προσανατολισμού. Η ίδια η ιστορία είναι ημιτελής καθώς δεν δίνονται σαφείς εξηγήσεις για την προέλευση και την συμπεριφορά των πλασμάτων. Κακόγουστες και αχρείαστες ιδέες όπως η σεξουαλική κακοποίηση της Aneris από τον φαροφύλακα είναι εκτός κλίματος. Μέτριο και ανολοκλήρωτο βρήκα και το τελείωμα.
Γενικά πάντως εκτιμώ ότι τα προτερήματα υπερτερούν των ελαττωμάτων και τελικά το φιλόδοξο αυτό εγχείρημα του Xavier Gens καταφέρνει να σε κερδίσει. Η διαφορετικότητά του «Cold Skin» είναι οπωσδήποτε ευπρόσδεκτη σε μια σκηνή που μαστίζεται από επαναλήψεις και remakes. Ας ελπίσουμε στην επόμενη ταινία τρόμου του -όποτε την κυκλοφορήσει- ο Γάλλος σκηνοθέτης να τα πάει ακόμα καλύτερα.
