Το ενδιαφέρον μου γι’ αυτή την ταινία προήλθε κυρίως διότι την έβρισκα σε πολλές διαδικτυακές λίστες με τα καλύτερα giallo όλων των εποχών. Με βάση λοιπόν αυτή την έρευνα, μου είχαν δημιουργηθεί υψηλές προσδοκίες που ενισχύονταν και από την συμπερίληψη του Sergio Martino στους συντελεστές και συγκεκριμένα στο πόστο του σκηνοθέτη, αφού ο Ιταλός μας έχει δώσει ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα giallo. Μετά την παρακολούθηση του εν λόγω giallo, δυστυχώς οι υψηλές προσδοκίες πήγαν περίπατο και μπορώ με ασφάλεια πλέον να αρπάξω το φτυάρι του θαψίματος χωρίς τύψεις.
Κατ’ αρχήν το «All The Colors of The Dark» δεν είναι ένα τυπικό giallo από σεναριακή κατεύθυνση. Δηλαδή δεν υπάρχει η παραδοσιακή φιγούρα του δολοφόνου που εξολοθρεύει ένα ένα τα θύματά του ενόσω ο θεατής προσπαθεί να μαντέψει την ταυτότητά του μεταξύ των συμμετεχόντων στο cast. Μυστήριο έχει αλλά διαφορετικής φύσεως. Κεντρικός χαρακτήρας είναι η Jane, μια σμπαραλιασμένη ψυχικά γυναίκα που έχασε το παιδί που έφερε στην κοιλιά της, σ’ ένα μοιραίο τροχαίο ατύχημα. Η Jane βασανίζεται από αλλόκοτους εφιάλτες και ταυτόχρονα πολιορκείται από έναν μυστηριώδη γαλανομάτη άντρα με τρομακτικό βλέμμα και σκοτεινά κίνητρα. Για να ξεφύγει απ’ τον ασφυκτικό κλοιό του, η ταλαιπωρημένη γυναίκα μπλέκει με την παρότρυνση μιας γειτόνισσας στα δίχτυα μιας ομάδας σατανιστών και μέσω ενεργής συμμετοχής στα τελετουργικά τους αναμένει την λύτρωση από το μαρτύριό της. Μια λύτρωση που αποδεικνύεται όνειρο θερινής νυκτός καθώς η εμπλοκή της στην σατανιστική οργάνωση εντείνει τις εφιαλτικές της περιπέτειες. Παράλληλα ο σύζυγός της, η αδερφή της και ο ψυχολόγος της προσπαθούν να την βοηθήσουν αλλά με κίνδυνο της ζωής τους.
Η ταινία είναι γνωστή και ως «Day of the Maniac» και «They’re Coming to Get You!».
Δεν αρνούμαι ότι το «All The Colors of The Dark» προσφέρει σποραδικές τρομάρες και ορισμένες σκηνές με ένταση και σασπένς, αλλά δυστυχώς στέκονται απελπιστικά λίγες για να σώσουν το φιλμ από το ναυάγιο. Τα λίγα καλά στοιχεία επισκιάζονται από έναν εκνευριστικά αργό ρυθμό, από το αδιάφορο και γεμάτο αφέλειες σενάριο, την άτολμη σκηνοθεσία και τις καταγέλαστες σκηνές των τελετουργιών. Ειδικά αυτές οι τελευταίες ρίχνουν το φιλμ στο χαμηλό επίπεδο φτηνιάρικων sexploitation/occult ταινιών της κακιάς ώρας και με κανένα τρόπο –όση ανοχή κι αν δείξουμε- δεν δύνανται να ιδωθούν σοβαρά. Μια αποτρόπαιη θυσία ζώου προκαλεί αηδία και άβολα συναισθήματα. Συχνά μέσα στο έργο επιχειρείται το μπέρδεμα φαντασίας και πραγματικότητας αλλά με εντελώς αδέξιο τρόπο. Η ποικιλία χαρακτήρων μένει στο ράφι αφού πολλοί ηθοποιοί δεν αξιοποιούνται όσο θα μπορούσαν από τον σκηνοθέτη. Τα συναισθήματα απογοήτευσης μας περιζώνουν για τα καλά και μας κάνουν να θέλουμε να ξεχάσουμε αυτό το ελλιπές και προχειροφτιαγμένο giallo…που ούτε καν αυθεντικό giallo δεν είναι. Πάμε γι’ άλλα.
