Το «Cujo» είναι μια από τις πολλές μεταφορές βιβλίου του Stephen King σε ταινία. Τέτοιες μεταφορές γενικά έχουν αβέβαιο αποτέλεσμα και συνιστούν ρίσκο. Απ’ ό,τι φαίνεται όμως στην περίπτωση του «Cujo» το αποτέλεσμα κρίνεται γενικά επιτυχές χωρίς βέβαια να είναι και τέλειο.
Η ταινία επικεντρώνεται ουσιαστικά σε τρεις χαρακτήρες: α) στον Cujo, δηλαδή το αιμοβόρο σκυλί (ράτσας Αγίου Βερνάρδου) που ύστερα από δάγκωμα νυχτερίδας υποκύπτει στα συμπτώματα της λύσσας και μετατρέπεται σε φονική μηχανή, β) στην Donna, μία απογοητευμένη σύζυγο που δυσκολεύεται να διατηρήσει μια φυσιολογική σχέση με τον άντρα της και γ) στον μικρό Tad, τον γιο της Donna που διακατέχεται από τις συνηθισμένες φοβίες των πιτσιρικάδων (π.χ. το τέρας στη ντουλάπα).
Το φιλμ ξεκινάει δείχνοντας τον Cujo να κυνηγάει ένα συμπαθέστατο κουνελάκι. Αυτό καταφεύγει σε μια τρύπα στο έδαφος όπου προσπαθεί να διεισδύσει ο Cujo χωρίς αποτέλεσμα. Και σα να μην έφτανε αυτό δαγκώθηκε και από μια νυχτερίδα η οποία του μετέδωσε την λύσσα. Σταδιακά ο Cujo αρχίζει να αλλάζει όψη και συμπεριφορά. Τα σάλια του τρέχουν ασταμάτητα και γίνεται όλο και πιο επιθετικός προς τους ανθρώπους ακόμα και προς την οικογένεια στην οποία ανήκει. Αφού ξεπαστρεύει όποιον άτυχο βρεθεί στο σπίτι των ιδιοκτητών του, ετοιμάζεται για άλλο ένα χτύπημα: Η Donna έχει φέρει το αυτοκίνητό της στον ιδιοκτήτη του Cujo για να το επισκευάσει και μαζί της πήρε και το μικρό της γιο. Ο σύζυγός της λείπει μακριά για επαγγελματικούς λόγους. Μητέρα και γιος θα βιώσουν το μεγαλύτερο εφιάλτη της ζωής τους όταν το αυτοκίνητό τους δεν ξεκινά και ο λυσσασμένος Cujo πολιορκεί το όχημα με μανία, έτοιμος να σκοτώσει για ακόμα μια φορά.
Το «Cujo» ήταν το τέταρτο πιο επιτυχημένο εμπορικά φιλμ τρόμου για το έτος 1983 συγκεντρώνοντας 21.156.152 δολάρια μόνο στις ΗΠΑ.
Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για αυτή την απλή αλλά δυναμική ταινία. Το σημείο που κερδίζει όλο το ενδιαφέρον είναι η πολιορκία της Donna και του γιου της στο αμάξι τους από τον μανιασμένο σκύλο. Οι στιγμές είναι απίστευτα έντονες και αγωνιώδεις που δεν λες να ξεκολλήσεις από την οθόνη. Η όψη του «Cujo» μετά την αρρώστια είναι ιδιαίτερα τρομακτική και σίγουρα κανείς δεν θα ήθελε να συναντήσει τέτοια μορφή στο δρόμο του. Η ορμητικότητα με την οποία επιτίθεται στα θύματά του είναι εξαιρετικά σφοδρή και καταιγιστική. Από την άλλη, ο δραματικός αγώνας για επιβίωση στον οποίο επιδίδονται οι δύο εγκλωβισμένοι ήρωες στο αυτοκίνητο καταφέρνει να συγκινήσει και να σοκάρει τον θεατή. Μπορεί τέτοιες ταινίες να θεωρούνται από αρκετούς σήμερα «παιδικές» και ξεπερασμένες, νομίζω όμως ότι το «Cujo» ακόμα διατηρεί τη φρεσκάδα του και τουλάχιστον είναι πολύ καλύτερο από πολλές ταινίες με χαζοτέρατα που κυκλοφορούν εκτεταμένα στην εποχή μας. Αν μη τι άλλο είναι ειλικρινές και παρά τα νεκρά σημεία, ειδικά στο πρώτο 40λεπτο πριν ξεκινήσει η πολιορκία στο αμάξι μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί μια από τις πιο ιδιαίτερες ταινίες τρόμου με αιμοβόρα ζώα.
