Το «The Dark Half» ποτέ δεν ήταν από τις πιο διάσημες και αγαπημένες ταινίες των οπαδών του τεράστιου George Romero και μάλλον ούτε και αυτών που απολαμβάνουν τις κινηματογραφικές μεταφορές βιβλίων του Stephen King. Βλέποντας την ταινία, εύκολα καταλαβαίνουμε τον λόγο: είναι φανερά κατώτερη από πολλά δημιουργήματα του Romero και από πολλές άλλες μεταφορές του King στην οθόνη.
Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από τον οικογενειάρχη συγγραφέα Thad Beaumont ο οποίος εκδίδει βιβλία με το κανονικό του όνομα καθώς και με το ψευδώνυμο George Stark για να γράψει νουβέλες τρόμου οι οποίες του έχουν αποφέρει μεγάλα κέρδη. Κάποια μέρα η ζωή του θα αλλάξει δραματικά όταν ένας εκβιαστής που γνωρίζει το μυστικό του τον αναγκάζει να παρατήσει το συγγραφικό του «alter ego». Σύντομα άνθρωποι του κοντινού του κύκλου αρχίζουν να βρίσκονται βίαια δολοφονημένοι. Το συνταρακτικό της υπόθεσης είναι ότι στους τόπους εγκλημάτων εντοπίζονται τα δακτυλικά αποτυπώματα του ίδιου του Thad «φωτογραφίζοντάς» τον ως τον πιθανότερο ένοχο. Ενώ η αστυνομία παρακολουθεί και ανακρίνει στενά τον Thad, οι φόνοι συνεχίζονται περιπλέκοντας την κατάσταση. Μήπως τελικά ο George Stark δεν είναι απλά ένα ψευδώνυμο αλλά μια βίαιη ύπαρξη σαν τις ιστορίες τρόμου που έγραφε ο Thad;
Πρέπει να παραδεχτώ ότι το «The Dark Half» ξεκινάει εξαιρετικά. Η κεντρική ιδέα είναι γοητευτική και η πλοκή εξελίσσεται με αμείωτο ενδιαφέρον. Υπάρχει ατμόσφαιρα μυστηρίου ενώ κάποιες εμπνευσμένες ιδέες μεταφυσικής χροιάς όπως οι φρενήρεις αντιδράσεις των σπουργιτιών όταν αφαιρείται ο όγκος από τον εγκέφαλο του μικρού Thad στην αρχή μας ψαρώνουν, καθηλώνοντάς μας για τα καλά στη θέση μας. Και ενώ μέχρι και λίγο μετά τη μέση του φιλμ νιώθουμε ευχαριστημένοι από τα ενδιαφέροντα δρώμενα και το μυστήριο που επικρατεί, όσο περνάει η ώρα το ενδιαφέρον συρρικνώνεται, η πλοκή αρχίζει να μπάζει και η ταινία γενικά παραφουσκώνει αποβάλλοντας τον αρχικά πειστικό χαρακτήρα της.
Το «The Dark Half» είχε γυριστεί από το 1991. Είναι η τελευταία ταινία όπου συμμετείχε ο σπουδαίος Royal Dano ο οποίος έφυγε από κοντά μας το 1994.
Συχνά προσπαθεί να μας τρομάξει ακολουθώντας την πεπατημένη των ξαφνικών πεταγμάτων κι αυτό μπορεί να προκαλέσει ανάμεικτα συναισθήματα, ανάλογα με τον θεατή φυσικά. Σημαντική συμβολή στο να μείνει όρθιο το φιλμ έχει ο αναμφίβολα ο πρωταγωνιστής Thad που ενσαρκώνεται από τον εξαιρετικό Timothy Hutton (Leverage, Secret Window). Ο Hutton ουσιαστικά σηκώνει στις πλάτες του το μεγαλύτερο βάρος του «The Dark Half» το οποίο τελικά αφήνει γλυκόπικρη γεύση με μια κλίση προς το γλυκό μεν, αλλά σίγουρα περιμέναμε πολλά περισσότερα κρίνοντας από το budget, το cast και τη σκηνοθεσία.
Θετικά: Σπουδαία performance από τον Timothy Hutton, μερικές πολύ δυνατές σκηνές φόνων, πολύ ενδιαφέρουσα -μέχρι τα μισά περίπου- πλοκή.
Αρνητικά: Απότομη και παρατεταμένη πτώση του ενδιαφέροντος μετά τα μισά περίπου του έργου, άνισο σενάριο, απογοητευτικό τελείωμα.
Συμπέρασμα: Συμπαθητική ταινία τρόμου αλλά κατώτερη των υψηλών προσδοκιών που έχουμε αρχικά διαμορφώσει λόγω των σπουδαίων συντελεστών.
Βαθμός:
Gore:
👆 Οι καλύτερες σκηνές (spoilers):
- Η ανατριχιαστική σκηνή της εγχείρησης του εγκεφάλου του νεαρού Thad προς την αρχή του φιλμ. Τόσο το απρόσμενο περιεχόμενο του κρανίου όσο και η παρανοϊκή αντίδραση των σπουργιτιών συνιστούν άριστο δείγμα εμπνευσμένης, σκηνοθεσίας ικανής να στείλει υψηλές δόσεις τρόμου στον θεατή!
- Αν και οι σκηνές βίας είναι σχετικά διακριτικές υπάρχει μία πραγματικά αιματοβαμμένη σκηνή ολοκληρωτικής αφαίρεσης σάρκας όπου τα μυστηριώδη σπουργίτια έχουν τον πρώτο λόγο!
