Ο Bryan Bertino έχει δώσει στη horror σκηνή λίγα αξιομνημόνευτά φιλμ τρόμου όπως τα «The Strangers» (2008) και «The Monster» (2016) αλλά σίγουρα δεν έχει κάνει το μεγάλο μπαμ με μια πραγματικά σπουδαία ταινία. Δυστυχώς στην ίδια «μέτρια προς καλή» κατάσταση θα παραμείνει και με το πρόσφατο «The Dark and the Wicked». Πρόκειται για ένα supernatural horror εργάκι που ενώ έδειχνε ότι θα μας προσφέρει πολλά, τελικά κάπου έχασε τον προσανατολισμό του και μας προβλημάτισε.
Το «The Dark and the Wicked» μάς μεταφέρει στη φάρμα μιας αμερικάνικης οικογένειας όπου το δράμα έχει την τιμητική του. Ο πατέρας της οικογένειας είναι καθηλωμένος χωρίς αισθήσεις στο κρεβάτι του και οδεύει προς το θάνατο. Η γυναίκα του φαίνεται να τα έχει χαμένα. Τα δύο του παιδιά μόλις έφτασαν για να πουν το τελευταίο αντίο στον πατέρα τους αλλά έρχονται αντιμέτωπα με πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις.
Μια υπερφυσική απειλή ελλοχεύει στη φάρμα. Ένα διαβολικό κακό που ωθεί τα θύματά του στην παράνοια και εν τέλει στην αυτοκαταστροφή. Τα δύο αδέρφια καλούνται να αντιμετωπίσουν κάτι που δεν έχει ξεκάθαρη μορφή. Άλλοι το λένε διάβολο, άλλοι κατάρα, άλλοι φαντάσματα. Όπως κι αν το πούμε πάντως η διάθεσή του διαβολικού παράγοντα παραμένει ιδιαίτερα μοχθηρή.
Το φιλμ γυρίστηκε εξολοκλήρου στην οικογενειακή φάρμα του σκηνοθέτη.
Αν και όλα αυτά ακούγονται ωραία με το πέπλο μυστηρίου και τρόμου να απλώνεται ανεξάντλητα πάνω από τους πρωταγωνιστές, η εξέλιξη των γεγονότων δεν είναι αυτή που θέλουμε. Τα παιδιά του μελλοθάνατου πατέρα αρχίζουν να βλέπουν διάφορα φρικιαστικά πράγματα και καμιά φορά οι τρόμος μεταδίδεται επιτυχώς και σε εμάς τους θεατές. Γενικά η ταινία δεν δυσκολεύεται ιδιαίτερα στο να σε τρομάξει. Εκεί που υπάρχει πρόβλημα είναι στη διατήρηση του ενδιαφέροντος.
Ναι, καλά διαβάσατε…τα ίδια τα γεγονότα της ταινίας δεν κατορθώνουν να σου τραβήξουν την προσοχή, όντας ανιαρά και άνοστα. Η νωχελική εξέλιξη σε κουράζει. Καμία επιβράβευση της υπομονής μας μέχρι το τέλος. Μπορεί η σκηνοθεσία να είναι ατμοσφαιρική, το σενάριο όμως χωλαίνει και αδιαφορεί παντελώς στο να μας εξηγήσει πού ακριβώς οφείλονται οι σκηνές φρίκης που συχνά βλέπουμε.
Παρότι οι ερμηνείες είναι πειστικές και σκοτεινές, ο τρόπος που το φιλμ διαχειρίζεται το έμψυχο υλικό του είναι άκομψος και αφελής. Εισάγονται από το πουθενά χαρακτήρες για να ρίξουν μια τρομακτική ατάκα και μετά εξαφανίζονται χωρίς ουσιαστική συμβολή στην ιστορία. Άλλοι προβαίνουν σε ακατανόητες ενέργειες χωρίς να δίνονται επαρκείς αιτιολογήσεις.
Τελικά το «The Dark and the Wicked» δεν κατάφερε να ξεπεράσει το επίπεδο της μετριότητας. Το περιβάλλον ήταν ιδανικό, το cast επαρκές και η πυκνή ατμόσφαιρα παρούσα. Χρειάζονται όμως κι άλλα, ειδικά στο σενάριο, προκειμένου μια ταινία τρόμου να δείχνει ολοκληρωμένη και ενδιαφέρουσα. Η σεναριακή δουλειά ήταν δυστυχώς για κλάματα συμπαρασύροντας στη μετριότητα ολόκληρο το φιλμ. Κρίμα.
Θετικά: Δραματική ατμόσφαιρα, μερικές αληθινά τρομακτικές σκηνές, αξιόλογες ερμηνείες.
Αρνητικά: Βασανιστικά αργός ρυθμός, προχειρογραμμένο σενάριο, ρηχοί χαρακτήρες, έλλειψη απαντήσεων.
Συμπέρασμα: Αργοκίνητο, καταθλιπτικό και κάπως αλλοπρόσαλλο σαν ταινία, το «The Dark and the Wicked» αφήνει γλυκόπικρη γεύση.
Βαθμός:
Gore:
👆 Οι καλύτερες σκηνές (spoilers):
- Ένα ανατριχιαστικό κόψιμο δαχτύλων.
- Η τρομακτική επίσκεψη του ετοιμοθάνατου πατέρα στο μπάνιο.
- Η αιματηρή αυτοκτονία μιας νοσοκόμας με βελόνες.