Ο Mike Flanagan μπορεί να θεωρείται αναμφισβήτα πλέον ως ένας από τους σπουδαιότερους horror κινηματογραφιστές στο νεότερο cinema τρόμου με τις περισσότερες δουλειές του να διαθέτουν ποιότητα και να μην αφήνουν κανέναν αδιάφορο. Ίδια περίπτωση αποτελεί και το Doctor Sleep, ένα φιλμ τρόμου του οποίου ο αρχιτέκτονας σίγουρα φέρει τεράστιες ευθύνες αν αναλογιστούμε το τεράστιο βάρος που κουβαλάει το φιλμ του ως sequel της “Λάμψης”.
Παίρνοντας λοιπόν την ευθύνη στις πλάτες του ο Flanagan παραδίδει ένα φιλμ τρόμου που δίνει συνέχεια στη ζωή του πιτσιρικά Dan Torrance. Ο ταλαιπωρημένος άνδρας μετά από καιρό έχει καταφέρει επιτέλους να βρει αποτελεσματικό τρόπο να αντιμετωπίζει τα ενοχλητικά φαντάσματα κλείνοντάς τα σε νοητά φέρετρα. Το πρόβλημα με το αλκοόλ όμως τον έχει καταβάλλει με αποτέλεσμα να οργανώνει μια νέα αρχή στη ζωή του μετακομίζοντας σε μια μικρή επαρχιακή πόλη.
Εκεί πιάνει φιλία με έναν ντόπιο ο οποίος θα γίνει και σπόνσοράς του σε μια ομάδα στήριξης αλκοολικών ενώ εργάζεται και ως νοσηλευτής απαλύνοντας τον πόνο ετοιμοθάνατων συνανθρώπων του. Παράλληλα μια διαβολική σέχτα μακρόβιων δολοφόνων περιπλανιέται στις ΗΠΑ αναζητώντας παιδιά με ειδικά χαρίσματα όπως του Dan τα οποία σκοτώνει και ρουφάει τις ψυχές τους. Αυτό τους προσθέτει χρόνια ζωής σε έναν αιματηρό ατέρμονο κύκλο.
Κάποια στιγμή η σέχτα γίνεται αντιληπτή από ένα ιδιαίτερα χαρισματικό κορίτσι, την Abra, το οποίο έχει ταυτόχρονα αναπτύξει φιλική σχέση με τον Dan από απόσταση μέσω του ξεχωριστού τους χαρίσματος. Η μοίρα τα φέρνει έτσι που ο Dan και η μικρή Abra συνεργάζονται προκειμένου να σταματήσουν το αιμοβόρο έργο της σέχτας. Σύντομα οι δύο πλευρές θα συγκρουστούν με αιματηρά αποτελέσματα.
Η ταινία βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο-sequel του Stephen King που κυκλοφόρησε το 2013.
Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα ιστορία παρότι δεν είναι εντελώς απαλλαγμένη από τα κλισέ και horror μοτίβα που έχουμε ξαναδεί. Παρόλα αυτά, το ξετύλιγμά της στην οθόνη βγάζει μια φρεσκάδα που σε συνδυασμό με την προσεγμένη σκηνοθεσία διατηρεί το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το τέλος. Δυναμικοί χαρακτήρες και από τις δύο πλευρές έρχονται αντιμέτωποι σε μια σφοδρή αντιπαράθεση χωρίς έλεος.
Αξιοπρεπείς είναι οι ερμηνείες των Ewan McGregor και Kyliegh Curran που ενσαρκώνουν το πρωταγωνιστικό δίδυμο Danny Torrance και Abra αντίστοιχα. Από τους κακούς της υπόθεσης, οπωσδήποτες ξεχωρίζει η αδίστακτη Rebecca Ferguson ως εξέχων μέλος της φονικής σέχτας με το παρατσούκλι Rose The Hat. Στα θετικά του Doctor Sleep πρέπει να βάλουμε και τα εφέ. Ειδικότερα οι σκηνές θανάτου ορισμένων μελών της σέχτας που αποκαλύπτουν την ενδότερη σαπίλα τους αλλά και κάποιες κορυφαίες -σχεδόν ονειρικές- σκηνές αστρικής προβολής συνιστούν χαρακτηριστικά δείγματα της πολύ καλής δουλειάς που έχει γίνει στα ειδικά εφέ.
Αναμφίβολα μια παράμετρος του Doctor Sleep που θα πολυσυζητηθεί είναι η επιστροφή στο ξενοδοχείο Overlook από όπου ξεκίνησαν όλα. Η τελική ευθεία της ταινίας τοποθετεί τα δρώμενα στον ανατριχιαστικό αυτό χώρο που σημαίνει τόσα πολλά για το κλασικό cinema τρόμου. Η επιλογή αυτή κρίνεται επιτυχής αν και στιγμιαία μπορεί να δημιουργήσει σε κάποιους ένα αίσθημα αμηχανίας. Ορισμένα σύμβολα του κλασικού τρόμου δεν θα έπρεπε να πειράζονται όμως στο Doctor Sleep η συγκεκριμένη επιλογή λειτουργεί ικανοποιητικά φέρνοντας το ιδανικό κλείσιμο όχι μόνο της εξελισσόμενης ιστορίας αλλά και αυτής του εφιαλτικού παρελθόντος που στιγμάτισε τον Danny Torrance.
Για να μην μακρυγορούμε όμως, πρέπει να προσδιορίσουμε την τελική γεύση που μας άφησε το φιλμ του Flanagan. Γενικά πρόκειται για ένα πετυχημένο sequel σε επίπεδο ιδεών, σκηνοθεσίας και χαρακτήρων με εμπνευσμένη αλλά όχι άψογα σφιχτοδεμένη ιστορία. Είναι εμφανείς μερικές αδυναμίες και υπερβολές στο σενάριο. Η ευκολία με την οποία παράγοντες του πραγματικού κόσμου όπως ο φίλος του Dan εμπλέκονται σε μια ευφάνταστη περιπέτεια δεν είναι τόσο πειστική. Όπως δεν είναι πειστική η σχεδόν παντελής απουσία της αστυνομίας σε περιπτώσεις εξφανίσεων και φόνων που κατακλύζουν την ιστορία μας.
Από την άλλη όμως πρέπει να συνυπολογίσουμε το ασήκωτο ειδικό βάρος που φέρει η κληρονομιά του The Shining και της δυσκολίας να δημιουργηθεί μια εξίσου εκρηκτική και ευρηματική συνέχεια σε μια εποχή που οι περισσότερες φρέσκιες ιδέες οδεύουν προς εξαφάνιση. Σύμφωνα λοιπόν με όλα τα διαθέσιμα δεδομένα ο Mike Flanagan και η παρέα του τα κατάφεραν μια χαρά επαναφέροντας ευχάριστες horror μνήμες στους παλιότερους και παρακινώντας τους νεότερους να αναζητήσουν θρυλικές στιγμές όπως το The Shining που σημάδεψαν δια παντός τον horror κινηματογράφο.
