Έχοντας ήδη σκηνοθετήσει σπουδαία φιλμ στο χώρο των θρίλερ/τρόμου όπως τα «Carrie» (1976) και «Sisters» (1973), ο μεγάλος και συχνά κακόφημος Brian De Palma βάζει άλλο ένα λιθαράκι στην παραγωγική του καριέρα με ένα δυναμικό θρίλερ που ακούσει στο ψαρωτικό όνομα «Dressed To Kill». Πρόκειται για μια ξεχωριστή δημιουργία, έντονα επηρεασμένη από τα giallo της δεκαετίας του ’70 που αποδίδει φόρο τιμής στο «Ψυχώ» του Hitchcock ενώ παράλληλα αναδεικνύει τον ερωτισμό μέσα από τα γνωστά extreme μονοπάτια που τόσο αγαπά να εξερευνά ο De Palma.
Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από το μυστηριώδη φόνο μιας πελάτισσας ενός ψυχολόγου. Μάρτυρας στον φόνο υπήρξε μια πόρνη πολυτελείας που όμως παγιδεύεται στο μπερδεμένο κουβάρι της υπόθεσης αφού οι δικαιολογίες της για μια ξανθιά δολοφόνο με γυαλιά ηλίου δεν φαίνεται να πείθουν την αστυνομία. Η πόρνη σε συνεργασία με το γιο της δολοφονημένης αναζητούν τα ίχνη της μυστηριώδους γυναίκας, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
Σχετικά με την εναρκτήρια σκηνή όπου η Angie Dickinson μπανιαρίζεται (και όχι μόνο) υποστηρίχτηκε αρχικά ότι το γυμνό σώμα που βλέπουμε είναι της ίδιας της Angie. Αργότερα όμως έγινε γνωστό ότι ανήκε στο μοντέλο του Penthouse Victoria Johnson.
Το «Dressed To Kill» διαθέτει σφιχτοδεμένη σκηνοθεσία, ανατρεπτικό σενάριο, ανατριχιαστική μουσική από τον σπεσιαλίστα Pino Donaggio, προκλητικά ερωτικά και γυμνά πλάνα, βρώμικες ατάκες σεξουαλικού περιεχομένου και ένα αξιοπρόσεκτο cast με τους Michael Cane, Angie Dickinson και Nancy Allen να ξεχωρίζουν δίνοντας σπουδαίες performances. Καλογραμμένοι διάλογοι γεμίζουν το φιλμ το οποίο αναδίδει μια ωμότητα στον τρόπο που πραγματεύεται έννοιες γύρω από ευαίσθητα θέματα της σεξουαλικής ζωής των ατόμων. Οι δύο θηλυκές σταρ είναι εξίσου καυτές παρά τη διαφορά ηλικίας που τις χωρίζει. Βέβαια το «Dressed To Kill» δεν καταλήγει σε φτηνό πορνό, ούτε κηλιδώνεται η αξία του από τις σεξουαλικές εικόνες που συχνά εμφανίζονται στην οθόνη μας. Όσο κι αν το ήθελαν οι επικριτές του De Palma, το φιλμ χειρίζεται άψογα τα «τολμηρά» στοιχεία του τα οποία είναι εν τέλει τοποθετημένα με ευφυή ισορροπία και δένουν άρτια με την υπόλοιπη αφήγηση.
Βλέποντας κανείς το «Dressed to Kill» αποκλείεται να μην θυμηθεί το «Ψυχώ» αφού οι ματιές στο αριστούργημα του Hitchcock ρίχνονται τόσο με τις σκηνές στο ντους που περιέχει το «Dressed to Kill» όσο και με την τεχνική μετατόπισης του ενδιαφέροντος σε άλλο πρωταγωνιστή. Καλοδουλεμένο μοντάζ και έξυπνη κίνηση της κάμερας παρατηρούνται σε κάποιες σεκάνς όπως το ερωτικό κρυφτοκυνηγητό μεταξύ της αχόρταγης Angie Dickinson κι ενός άγνωστου άντρα σ’ ένα μουσείο καλών τεχνών. Η σκηνή του φόνου στο ασανσέρ όπου και ξεκινά η μετατόπιση της δράσης προς άλλο ηθοποιό είναι απλά μνημειώδης! Η αγωνία εντείνεται όσο κυλούν τα λεπτά για να φτάσουμε στις συνταρακτικές αποκαλύψεις της τελικής ή ορθότερα μίας εκ των τελικών σεκάνς. Αν υπάρχει κάποιο σοβαρό μειονέκτημα, αυτό κατά τη γνώμη μου εντοπίζεται στην έλλειψη πολλών υπόπτων που κάνει την πλοκή σχετικά προβλέψιμη για τον έμπειρο θεατή. Εδώ νομίζω ότι ο De Palma μπορούσε να το δουλέψει λίγο πιο πολύ το έργο του μεγιστοποιώντας το μυστήριο.
Ας σημειωθεί ότι το φιλμ επικρίθηκε λόγω του προκλητικού περιεχόμενού του από μερίδα κριτικών, από ομοφυλόφιλους και από φεμινιστικές οργανώσεις με ανεξάντλητες κατηγορίες κατά του δημιουργού του (μισογυνισμό, καλλιέργεια αρνητικών στερεοτύπων για τους ομοφυλόφιλους κλπ) με τον De Palma να απαντά στις κατηγορίες αυτές. Όπως κι αν έχουν τα πράγματα είναι προτιμότερο να κλείσουμε τα’ αυτιά μας στα ανούσια πολλές φορές κους-κους και να απολαύσουμε ένα σπουδαίο ερωτικό θρίλερ με τη σφραγίδα ενός τολμηρού «καλλιτέχνη»- κινηματογραφιστή.