Γενικά οι ταινίες του Tarantino έχουν κάτι από την αίγλη των ταινιών του 1970. Προσωπικά, τις λατρεύω. Το σαρκαστικό του χιούμορ για την νοοτροπία και την συμπεριφορά των Αμερικανών, για το κράτος και τους νόμους του. Οι διάλογοι που είναι τόσο επιτηδευμένοι όσο χρειάζονται. Οι σκηνές βίας που άλλες σε αφήνουν άφωνο και άλλες σε κάνουν να πεθαίνεις από τα γέλια. Έχει ένα μαγικό τρόπο να συνδυάζει πολλά ήδη ταινιών μέσα στις ταινίες του.
Χρησιμοποιήθηκε πράσινο αίμα για τους βρικόλακες για να μπορέσει η ταινία να περάσει από τους λογοκριτές.
Στην συγκεκριμένη ταινία τώρα, τα δυο αδέρφια είναι άκρως απολαυστικά. Ο George Clooney (Seth), γόης πάντα, είναι το κακό παιδί αλλά με τον αδαμάντινο χαρακτήρα. Σε αντίθεση, ο αδερφός του Quentin Tarantino (Ricci), είναι ένας ψυχοπαθής ληστής και βιαστής που φαντάζεται πάντα καταστάσεις και δημιουργεί μπελάδες από το πουθενά. Από την άλλη έχουμε τον εξαιρετικό Harvey Keitel (Jacob) ως τον ιερέα που μετά τον θάνατο της συζύγου έχει χάσει πλέον την πίστη του και έχει εγκαταλείψει το επάγγελμά του. Μαζί με τα δυο παιδιά του, την Juliette Lewis (Kate) και τον Ernest Liu (Scott) αναγκάζονται να φυγαδεύσουν τα δυο αδέρφια στο Μεξικό και εκεί μπλέκουν σε μια συμμορία με βρυκόλακες. Τα πρώτα σαράντα λεπτά, η ταινία είναι καθαρά δράσης και από εκεί και έπειτα μετατρέπεται σε τρόμου.
