Η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του ανερχόμενου κινηματογραφιστή James Watkins έμελλε να είναι εντυπωσιακή. Αντλώντας ιδέες και έμπνευση από τα «The Last House on the Left» (1972) και «Funny Games» (1997) ο Βρετανός σκηνοθέτης δημιουργεί μια ταινία exploitation λογικής με προσεγμένο τεχνικό επίπεδο και ωμό ρεαλισμό ταυτόχρονα. Το μείγμα αποδεικνύεται εκρηκτικό λοιπόν στο «Eden Lake».
Ο Steve και η Jenny είναι ένα χαρούμενο ζευγάρι που αποφασίζει να ξεφύγει για weekend από τους ρυθμούς της πόλης κάνοντας camping δίπλα από μια ειδυλλιακή λίμνη μέσα σ’ ένα καταπράσινο δάσος. Η ευχάριστη διαμονή τους διακόπτεται πολύ σύντομα από μια ομάδα αναιδών και κακομαθημένων πιτσιρικιών που αρχικά τους παρενοχλούν με ακίνδυνες μεθόδους (δυνατή μουσική, προσβολές κλπ), στη συνέχεια όμως με όλο και προκλητικότερες ενέργειες. Μοιραία επέρχεται η σύγκρουση και το ζευγάρι γίνεται στόχος της παρέας των παιδιών. Ένα αγχωτικό και ανελέητο κυνηγητό ξεκινά μέσα στο δάσος κατά το οποίο όλοι είναι έτοιμοι για όλα και κανείς δεν διστάζει ακόμα και να σκοτώσει τον άλλο με τον πιο ωμό τρόπο.
Ξεκινώντας από τους ηθοποιούς πρέπει να δώσουμε τα εύσημα σε όλους τους συμμετέχοντες που με τις καταπληκτικές ερμηνείες τους συμβάλλουν στη διαμόρφωση μιας ρεαλιστικής, in you face ιστορίας που δεν χάνει την σοβαρότητά της πουθενά. Η συμπεριφορά των παιδιών σοκάρει, προκαλεί και προβληματίζει. «Μα είναι δυνατόν να είναι τόσο αντιπαθητικά και κακομαθημένα;» θα αναρωτιέται κανείς. Κι όμως είναι, αν κρίνουμε από τους προβληματικούς γονείς τους που έστω και για λίγο εμφανίζονται στην ροή. Διότι όπως δέχεται και η κοινωνία μας, η ανατροφή των παιδιών αντικατοπτρίζει κατά κύριο λόγο το έργο των γονιών τους, των πρώτων υπεύθυνων για την ηθική διαπαιδαγώγηση και καθοδήγησή τους. Αυτό το σπουδαίο μήνυμα εμπεριέχεται στο «Eden Lake» μαζί με άλλα μικρότερης σημασίας.
3.983.987 δολάρια ήταν τα έσοδα που απέφερε το «Eden Lake» από την προβολή του στις αίθουσες παγκοσμίως.
Υπάρχει και ο τομέας της βίας η οποία αφθονεί και ενίοτε σοκάρει ειδικά όταν προέρχεται από άτομα που δεν το περιμένουμε! Από τη στιγμή που ξεκινά το κρυφτοκυνηγητό στο δάσος η ταινία δεν σ’ αφήνει να πάρεις ανάσα προχωρώντας μ’ ένα καταιγιστικό tempo και προσφέροντας πολλές σκηνές ανθολογίας που ικανοποιούν και το πιο απαιτητικό horror κοινό. Μία από τις πιο αξιομνημόνευτες απεικονίζει την Jenny να προσπαθεί να κάνει όσο το δυνατόν πιο ανώδυνο το θάνατο ενός παιδιού που εκτέλεσε περνώντας το μήνυμα ότι όσο οργισμένος και κτηνώδης μπορεί να έχει γίνει ένας άνθρωπος, διατηρεί ακόμα λίγη ανθρωπιά στα εσώψυχα του. Και μετά απ’ όλα αυτά φτάνουμε στο φινάλε το οποίο είναι ακόμα πιο σοκαριστικό από τα προηγούμενα τεκταινόμενα, προκαλώντας την οργή των θεατών και αποδεικνύοντας πόσο πολύ μας άγγιξε τελικά το έργο. Ο Watkins κλείνει λοιπόν ιδανικά ένα δυναμικό, αγωνιώδες και σφιχτοδεμένο φιλμ αφήνοντας υποσχέσεις για μεγάλα πράγματα. Μην το χάσετε!
