Λίγες ταινίες τρόμου έχουν επηρεάσει τη σκηνή όσο το μνημειώδες «The Evil Dead» του εκκεντρικού Sam Raimi. Με πενιχρό προϋπολογισμό ο Raimi κατόρθωσε εκεί στις αρχές των 80s να δημιουργήσει μια ταινία σταθμό, εισάγοντας φρέσκιες ιδέες στο είδος με κυριότερη τον εκρηκτικό συνδυασμό κωμικών slapstick στοιχείων και ακραίου gore. Το μεγάλο προτέρημα του «The Evil Dead» με τις αμέτρητες σκηνές ανθολογίας είναι ότι παρά τον καταιγιστικό «πάρτι» χαρακτήρα του δεν χάνει πουθενά την σκοτεινή ατμόσφαιρά του, όντας ένα πλήρες, ατόφιο φιλμ τρόμου.
Ο Bruce Campbell ταυτίστηκε δια παντός με το εν λόγω franchise και με μια αεράτη ερμηνευτική απόδοση διαρκείας έγινε τόσο αγαπητός όσο λίγοι ήρωες του horror genre. Ο Raimi ξεκινάει το έργο του ατμοσφαιρικά κι από τις πρώτες εικόνες προμηνύεται κάτι μεγάλο. Από εκείνο το αρχικό μοντάζ όπου η εικόνα με το αυτοκίνητο των νέων εναλλάσσεται με ταχεία πλάνα μετακίνησης μιας άγνωστης δύναμης στο κοντινό δάσος, μέχρι και τη στιγμή που οι ήρωες εισέρχονται στην απομονωμένη καλύβα την ώρα που μια κούνια χτυπά απειλητικά τον εξωτερικό τοίχο, ο Raimi μας προετοιμάζει για ένα τρομακτικό ξέσπασμα μέχρι τελικής πτώσεως. Στην καλύβα ο Ash και η παρέα του θα διαβάσουν κατά τύχη το «Βιβλίο των Νεκρών» (Necronomicon) και θα ακούσουν μια κασέτα με ηχογραφημένες επικλήσεις δαιμόνων. Από το σημείο αυτό ξεκινάει ο τρόμος και η διασκέδαση. Ένας ένας οι φίλοι του Ash καταλαμβάνονται από αιμοβόρους δαίμονες τόσο πνευματικά όσο και σωματικά και ο άτυχος ήρωας προσπαθεί να επιβιώσει με κάθε μέσο ακόμα κι αν χρειαστεί να σφάξει τους πρώην φίλους του.
Με μια τόσο απλή και παράλογη υπόθεση ο Raimi κάνει θαύματα στο cult δημιούργημά του οικοδομώντας πειστικά μια εικόνα απόγνωσης, τρέλας, και παράνοιας η οποία συνοδεύεται από δυναμικές σκηνές βίας και εκτεταμένα λουτρά αίματος. Σκηνές όπως ο πρώτος δαιμονισμός μιας κοπέλας μεταδίδουν πρωτοφανείς τρομάρες στον θεατή. Τρελές ιδέες όπως ο εγκλωβισμός και στη συνέχεια βιασμός της ίδιας κοπέλας νωρίτερα από τα δέντρα και τα κλαδιά της περιοχής πιστοποιούν την παράνοια και έλλειψη λογικής του «The Evil Dead». Οι επιτηδευμένες ερμηνείες των ηθοποιών εναρμονίζονται άψογα με το θανατηφόρο μείγμα τρόμου και κωμωδίας που προσπαθεί να παγιώσει ο δημιουργός του.
Η παραστατική βία του «The Evil Dead» οδήγησε σε προβλήματα με τη λογοκρισία και αρχικές απαγορεύσεις του σε μερικές χώρες όπως η Γερμανία, η Φιλανδία και η Ιρλανδία. Η φήμη του πάντως δεν περιορίστηκε αφού παράνομες κόπιες αφθονούσαν στην μαύρη αγορά. Στη Γερμανία απαγορεύεται ακόμα και σήμερα η προβολή του σε κινηματογράφο.
Οι όψεις των μεταμορφωμένων σε δαίμονες φίλων του Ash είναι πραγματικά evil προκαλώντας αποστροφή και φρίκη στα έκπληκτα μάτια μας. Οι ασύστολες αιματοχυσίες χαρακτηρίζονται από ένταση και έμπνευση, στρώνοντας το δρόμο για πολλά μεταγενέστερα φιλμ παραπλήσιας βάρβαρης «λογικής». Ο καταιγιστικός ρυθμός του «The Evil Dead» με τις ελάχιστες παύσεις δεν σ’ αφήνει εύκολα ν’ ανασάνεις και όπου μπορείς να το κάνεις διακατέχεσαι από ένα τρομακτικό προαίσθημα ότι κάτι ξαφνικό θα συμβεί, κάποιος δαίμονας θα πεταχτεί από εκεί που δεν το περιμένεις, κάποιο νεκρό χέρι θα κουνηθεί κλπ..
Ο Sam Raimi με το θρυλικό του δημιούργημα κατάφερε να μας τρομάξει, να μας διασκεδάσει και ταυτόχρονα να πλάσει μια νέα υποκατηγορία τρόμου με πάρα πολλούς φίλους. Η σκηνή του τρόμου χρωστά πολλά σ’ αυτό το αριστούργημα.
