Τα ίδια και τα ίδια. Όχι ότι δεν το περιμέναμε από την εγκλωβισμένη στα κλισέ και στερεμένη από έμπνευση σύγχρονη σκηνή τρόμου. Το «Fertile Ground» είναι από τα τετριμμένα -όσο δεν πάει- φιλμάκια τρόμου της σειράς που δεν έχουν τίποτα να δώσουν στο ταλαιπωρημένο horror genre, αλλά ενοχλούν κιόλας με την προκλητική κακοτεχνία τους.
Έχουμε λοιπόν το κλασικό ζευγάρι (Emily και Nate) που μετακομίζει σ’ ένα απομακρυσμένο σπίτι για να γιατρέψει τις πληγές του αφότου η γυναίκα έχασε το παιδί που φιλοξενούσε στη μήτρα της. Το ζευγάρι προσπαθεί να κάνει νέο ξεκίνημα και να απολαύσει τις ομορφιές της εξοχής αλλά το σπίτι δεν θα τους αφήσει.
Η Emily αρχίζει σύντομα να βλέπει τρομακτικές παρουσίες μέσα σ’ αυτό, ο σύζυγός της να κυριεύεται από το πνεύμα ενός φονιά προγόνου του που ζούσε στο σπίτι στο μακρινό παρελθόν και όπως είναι αναμενόμενο…η ιστορία επαναλαμβάνεται με την Emily να είναι το υποψήφιο θύμα της διαμορφωθείσας κατάστασης.
Στη σκηνή που ο Nate πέφτει από τη σκάλα του σπιτιού, χτυπάει πάνω στην κάμερα, κάτι που φαίνεται καθαρά από το τρεμόπαιγμά της στην οθόνη μας.
Κι ενώ οι τυπικότητες και τα κλισέ μας προδιαθέτουν αρνητικά, έρχεται και η γενικότερα κακή εκτέλεση να αποτελειώσει ένα φιλμ που βρισκόταν ήδη με το ένα πόδι στον τάφο. Πείτε με κακό αλλά οι κακοτοπιές στη σκηνοθεσία και στο σενάριο μαζί με τους αντιπαθητικούς χαρακτήρες δεν αφήνουν περιθώριο για συμπάθειες.
Περιστασιακές τρομάρες που στηρίζονται σε παραδοσιακά κόλπα του χώρου δεν αρκούν για να διασώσουν το «Fertile Ground». Αν σ’ αυτά προσθέσουμε και τον βασανιστικά αργό ρυθμό τότε καταλαβαίνετε γιατί είμαι τόσο αρνητικός απέναντί του. Μην πείτε ότι δεν σας προειδοποίησα…
