Σίγουρα το «FinalDestination» υπήρξε πρωτοποριακή ταινία για το cinema τρόμου και προκάλεσε πολλά χαμόγελα εκεί στις αρχές των 00ς. Πρωτοτυπώντας σε σχέση με το νέο κύμα ταινιών slashers που γονιμοποίησε το κλασικό «Scream» του 1996, το «Final Destination» πήγε τα νεανικά θρίλερ-τρόμου ένα σκαλί πιο πάνω αλλάζοντας την ταυτότητα του κακού της υπόθεσης.
Εδώ ο δολοφόνος δεν είναι άνθρωπος αλλά ο ίδιος ο Θάνατος ο οποίος έχει σχέδιο για όλους τους θνητούς που πρόκειται να πάρει κοντά του (μπρρρ!). Το σχέδιο αυτό «παρεκτρέπει» άθελά του ένας 17χρονος μαθητής λυκείου που αποβιβάζεται έγκαιρα από το αεροπλάνο που θα μετέφερε την τάξη του στο Παρίσι σώζοντας και μερικούς συμμαθητές του. Όμως ο Θάνατος τα παίρνει στο κρανίο που τον ξεγέλασαν και οργανώνει νέο σχέδιο εξόντωσης των επιζώντων χτυπώντας τους έναν προς έναν με τους πλέον δημιουργικούς και απίστευτους τρόπους. Ο 17χρονος πρωταγωνιστής λοιπόν προσπαθεί να ξεγελάσει ξανά το Θάνατο και να βάλει ένα τέλος στο μαρτύριό του που απειλεί και τους φίλους του.
Η πρωτοτυπία της υπόθεσης είναι όλο το ζουμί στο φιλμ που κατά μία έννοια διεισδύει στο πεδίου του μεταφυσικού. Ατραξιόν του «Final Destination» αποτελούν οι θάνατοι των φίλων του ήρωα. Οι θάνατοι ξεδιπλώνονται μέσα από ένα όχι και τόσο πειστικό συνδυασμό τυχαίων κατά τα φαινόμενα συνδυασμών και γεγονότων που παράγουν το τελικό μοιραίο αποτέλεσμα για το θύμα. Οπωσδήποτε αυτές οι αλληλουχίες μοιραίων «βημάτων» ως το θάνατο είναι μέχρι ένα σημείο διασκεδαστικές και συγχρόνως αγχωτικές για τον θεατή. Τις παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα.
Τα πλάνα των ειδήσεων για την έκρηξη του αεροπλάνου της αρχικής σεκάνς είναι κατά ένα μεγάλο μέρος αληθινά πλάνα από την αεροπορική τραγωδία της πτήσης TWA 800 από τη Νέα Υόρκη το 1996.
Κάποιοι όμως θα ξενερώσουν με τον παραλογισμό τους εντοπίζοντας –όχι αδίκως- ένα υπερβολικά κατευθυνόμενο σενάριο που προσπαθεί να αναδειχθεί μέσω βεβιασμένων ευκολιών. Άλλοι τις θεωρούν ευρηματικές, άψογα ενταγμένες στο σχετικά ανάλαφρο κλίμα της ταινίας που παρά το δυσάρεστο θέμα δεν χάνει πουθενά τον ψυχαγωγικό της χαρακτήρα. Αυτό πρέπει να το αναγνωρίσουμε στο «Final Destination». Είναι φουλ ψυχαγωγικό και βλέπεται πολύ ευχάριστα χωρίς να κάνει κοιλιές ή να προκαλεί βαρεμάρες.
Παραφωνία αποτελούν οι ντετέκτιβ του FBI που παρακολουθούν τον πρωταγωνιστή αλλά κρίνοντας από τα γεγονότα μάλλον αποτελούσαν μοιραίο κακό που θα έπρεπε να υποστούμε. Γουστάρουμε όμως την ολιγόλεπτη παρουσία του σκοτεινού TonyTodd στο ρόλο του νεκροθάφτη ο οποίος μας ξυπνά αναμνήσεις εποχής «Candyman».
Η εισπρακτική επιτυχία του «Final Destination» γονιμοποίησε τα γνωστά sequel με ακόμη πιο εντυπωσιακές πλην όμως αφελείς σκηνές θανάτων. Η αρχική ιδέα όμως βρίσκεται στο πρώτο και πιο καλοπαιγμένο μέρος που τηρεί τουλάχιστον τα προσχήματα αποπνέοντας ένα feeling αυθεντικότητας. Σίγουρα το είχε ανάγκη τότε η κορεσμένη σκηνή του τρόμου.
