Με την ταινία «Funny Games», που μας έρχεται από την Αυστρία, ο σκηνοθέτης της, Haneke, ήθελε να δείξει την επιρροή της βίας που προβάλλεται από τα ΜΜΕ στην κοινωνία αλλά και να χλευάσει τις αντίστοιχες ταινίες που γυρίζονται στο Hollywood. Και θεωρώ πως έχει πετύχει και τα δυο. Κατάφερε να δείξει πόσο ωμός, σκληρός και βάναυσος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος αν και απλά και μόνο πως συνειδητοποιήσει πως μπορεί να μετατραπεί σε κάτι τέτοιο και πως μπορεί να αποφύγει και τις συνέπειες των πράξεων του.
Η ταινία σοκάρει χωρίς όμως να δείχνει την σωματική βία άμεσα στον θεατή και χωρίς να χρησιμοποιεί αμέτρητα λίτρα αίματος. Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας εξελίσσεται στο σπίτι της οικογένειας και τα εξωτερικά γυρίσματα είναι ελάχιστα. Αυτό δίνει μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα στην ταινία και σε κάνει να αισθάνεσαι πως παρακολουθείς τα πάντα σε πραγματικό χρόνο. Ξεχνιέσαι πως παρακολουθείς ταινία και θεωρείς πως όλα αυτά γίνονται πραγματικά. Αυτό βέβαια επιτυγχάνεται και από το τέχνασμα του δολοφόνου να απευθύνεται σε στιγμές προς τον θεατή και να του βάζει διλήμματα για το πώς θα πρέπει να εξελιχθεί η υπόθεση αλλά και τι θα έκανε και ο ίδιος ο θεατής στην θέση του. Έτσι συμμετέχεις και εσύ στην οργή, στον πόνο, στον θυμό και στην αγωνία της οικογένειας.
Αν και πολλοί πιστεύουν πως ο Haneke γύρισε την ταινία «Funny Games» με σκοπό μόνο και μόνο να σοκάρει, δεν συμφωνώ με αυτή την άποψη. Δείχνει απλά την ωμότητα του ανθρώπου και κάτι τέτοιο μπορούμε να το συναντήσουμε καθημερινά στην ζωή μας. Ουσιαστικά έχουμε ένα ακόμη παράδειγμα του ότι η τέχνη μιμείται την ζωή. Και ναι, καθημερινά γύρω μας συμβαίνουν τέτοιες καταστάσεις. Επίσης καταφέρνει να σε κάνει να συνειδητοποιήσεις πως ο άνθρωπος δεν είναι υπερήρωας. Δεν μπορεί να δράσει με τον ίδιο τρόπο που βλέπουμε στις ταινίες του Αμερικάνικου κινηματογράφου. Με αυτή του την ταινία πετυχαίνει να χλευάσει τις ταινίες αυτές και να δείξει πως ο άνθρωπος είναι αδύναμος μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις και ανήμπορος να αντιδράσει. Καταρρίπτει τον μύθο του θύματος-τιμωρού και του θύτη που στο τέλος γίνεται ο ίδιος θύμα.
Όταν προβλήθηκε η ταινία στις Κάννες το 1997, σόκαρε απίστευτα το κοινό και μερικούς από τους κριτικούς έτσι ώστε να φύγουν από την προβολή της ταινίας.
Θα πρότεινα ανεπιφύλακτα σε όσους δεν την έχουν δει να την δουν οπωσδήποτε. Βέβαια, μπορείτε να κάνετε και ένα crash test με την Αμερικάνικη εκδοχή της. Ναι, μετά από 10 χρόνια, ο ίδιος σκηνοθέτης γυρνά την ίδια ταινία, με το ίδιο σενάριο αλλά με Αμερικάνους ηθοποιούς. Δείτε και τις δυο και αποφασίστε οι ίδιοι ποια σας άρεσε περισσότερο.
