Το «The Ghost Dance» ήταν το πρώτο slasher που βασίστηκε σε ινδιάνικους θρύλους και περιείχε ινδιάνους χαρακτήρες. Αν και κυκλοφορούσε σε μια περίοδο που το slasher ιδίωμα γνώριζε την «χρυσή εποχή» του (1978-1984) παρέμεινε κάπως ριγμένο έχοντας να συναγωνιστεί πολλούς δημοφιλέστερους ανταγωνιστές. Παρ’ όλα αυτά είναι σχετικά γνωστό στους πιο ενημερωμένους κύκλους των φίλων των low budget ταινιών τρόμου και αξίζει(;) μια υπενθύμιση για όσους αναζητούν σπάνιο horror υλικό παλιών εποχών.
Μια ομάδα αρχαιολόγων διεξάγει ανασκαφές στην ερημική αμερικάνικη επαρχία και ανακαλύπτει τα οστά ενός ινδιάνου πολεμιστή ονόματι Aranjo. Μια νύχτα, ένας ντόπιος ινδιάνος σαμάνος κυριεύεται από το διαβολικό πνεύμα του Aranjo και εξαπολύει ένα ασταμάτητο φονικό ρεσιτάλ με θύματα τους επιστήμονες και τους παρατρεχάμενους του τοπικού μουσείου. Θα καταφέρει κάποιος να τον σταματήσει;
Κατά την κυκλοφορία του «The Ghost Dance» ο ραδιοφωνικός σταθμός της πόλης Tucson όπου έγιναν τα γυρίσματα προώθησε το φιλμ εκλέγοντας τυχαία 60 τυχερούς τους οποίους ξενάγησε στο σπήλαιο στο οποίο ελήφθησαν ορισμένα πλάνα της ταινίας, προσφέροντας επίσης μπουφέ και κινηματογραφική προβολή του φιλμ.
Απλοϊκό σενάριο που συνδυάζει δαιμονισμό και slasher. Το «The Ghost Dance» μπορεί να διαθέτει λίγες πινελιές φρεσκάδας προσθέτοντας supernatural στοιχεία στην πλοκή του αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να διατηρήσει το ενδιαφέρον των θεατών. Είναι μια ταινία που απευθύνεται κυρίως στους fans του slasher και των cult ταινιών τρόμου και όχι στο mainstream κοινό. Δυστυχώς μοιάζει παρωχημένη σύμφωνα με τα σημερινά standards.
Έχει κάποιους εντυπωσιακούς φόνους εκτελεσμένους με αρτιότητα που σίγουρα δεν αφήνουν κανέναν αδιάφορο. Η εικόνα του είναι απειλητική και «σκοτεινή», ίσως περισσότερο σκοτεινή απ’ όσο έπρεπε. Από την άλλη το σενάριο υστερεί στο θέμα της ευρηματικότητας και η σκηνοθεσία πέρα από λίγες ατμοσφαιρικές στιγμές δεν προσφέρει κάτι παραπάνω στο φιλμ. Συναντάμε κάποια απογοητευτικά εφέ, όπως στη σκηνή της κατάληψης του σαμάνου από το πνεύμα του Aranjo. Ευτυχώς που τα εφέ των φονικών είναι πιο προσεγμένα.
Οι ερμηνείες είναι απλά ok για τα δεδομένα τις ταινίας. Πάντως κανένας από τους χαρακτήρες δεν κερδίζει τις εντυπώσεις. Όλοι, ακόμα και η φαινομενική πρωταγωνίστρια, δείχνουν να εκτελούν τους ρόλους τους εντελώς διεκπεραιωτικά απουσία συναισθήματος. Μια υποτιθέμενη ανατροπή προς το φινάλε προσπαθεί να αυξήσει τον δείκτη του σοκ αλλά δεν φαίνεται να είναι ικανή να αλλάξει το αρνητικό κλίμα που έχει διαμορφωθεί. Προσωπικά την βρήκα αρκετά προβλέψιμη και με ανεπαρκή προπαρασκευή.
Τελικά το «The Ghost Dance» είναι ένα μάλλον δίκαια ξεχασμένο slasher που δεν αντέχει στο τεστ του χρόνου. Ούτε ως «κρυμμένο θησαυρό» θα μπορούσαμε να το παρουσιάσουμε. Τα σημάδια παρακμής είναι εμφανή πάνω του και ο μόνος λόγος για να το δει κάποιος είναι καθαρά ιστορικός-συλλεκτικός. Υπάρχουν πολλά καλύτερα slasher τόσο στην εποχή του όσο και αργότερα, ακόμα δηλαδή και όταν το εν λόγω ιδίωμα είχε ξεπέσει σε δημοφιλία.
