Το «Ghost Stories» είναι μια τηλεταινία και ανθολογία τρόμου ινδικής προέλευσης που φιγουράρει στο μενού του Netflix από τις αρχές του 2020. Το πρωτότυπο με την κάθε ιστορία εδώ είναι ότι φέρει ως ονομασία το όνομα του σκηνοθέτη/σεναριογράφου της. Επίσης απουσιάζει η ιστορία-περιτύλιγμα κι αυτό ρίχνει την όλη παραγωγή στα μάτια μου. Οι κεντρικές ιστορίες – αυτές που συνηθίζουμε να αποκαλούμε περιτύλιγμα – προσδίδουν περισσότερο βάθος αφού συνδέονται με κάποιο τρόπο με τις επιμέρους ιστορίες. Επιπλέον καθιστούν τα δρώμενα περισσότερο πικάντικα.
Εν πάσει περιπτώσει, ας πάμε στις ξεχωριστές ιστορίες να δούμε τι συναντήσαμε. Στην πρώτη ιστορία (Zoya Akhtar), μια νεαρή νοσοκόμα αναλαμβάνει τη φροντίδα μιας ηλικιωμένης σε ένα σπίτι. Η ηλικιωμένη εμφανίζει αλλοπρόσαλλή συμπεριφορά, υποστηρίζοντας ότι ο γιος της βρίσκεται στο διπλανό δωμάτιο. Μακάβριες εκπλήξεις περιμένουν την ανυποψίαστη νοσοκόμα…
Η δεύτερη ιστορία (Anurag Kashyap) αφηγείται τη σχέση μιας εγκύου με τον μικρό ανιψιό της. Η γυναίκα σταδιακά αναπτύσσει προβληματική συμπεριφορά, χάνοντας την ισορροπία μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας…με σοκαριστικές συνέπειες. Στην τρίτη ιστορία (Dibakar Banerjee) ένας δάσκαλος πηγαίνει σε ένα έρημο χωριό όπου δύο παιδιά προσπαθούν να επιβιώσουν από σαρκοφάγα ζόμπι και άλλα ανθρωπόμορφα τέρατα. Ο δάσκαλος θα παλέψει μαζί με τα παιδιά για τη ζωή τους απέναντι σε έναν απρόβλεπτο εχθρό.
Στην τέταρτη και τελευταία ιστορία (Karan Johar), παρακολουθούμε τις πρώτες μέρες διαβίωσης μιας νιόπαντρης γυναίκας στο οικογενειακό σπίτι του συζύγου της. Η διαμονή της νιόπαντρης εξελίσσεται σε εφιάλτη καθώς η αποθανούσα γιαγιά του άντρα της συνεχίζει να τους επισκέπτεται μετά θάνατον και διαταράσσει την σχέση τους. Ποια άλλα σκοτεινά μυστικά κρύβει η εν λόγω οικογένεια άραγε;
Ένας εκ των σκηνοθετών και σεναριογράφων της σειράς, ο Karan Johar, βρήκε το σενάριο της ιστορίας του από πρακτορείο ταλέντων και ξεκίνησε να γυρίζει την ιστορία στη Goa.
Γενικότερα το «Ghost Stories» βλέπεται ψιλοευχάριστα αλλά ανά διαστήματα κουράζει και ξενερώνει με την ελλιπή ανάπτυξη των περιστασιακά ενδιαφέρουσων ιδεών. Ξεχώρισα με δυσκολία την πρώτη ιστορία που τρομάζει με το ρεαλιστικό θέμα της χωρίς την ανάγκη υπερφυσικών τεράτων όπως κάνει για παράδειγμα η παραφουσκωμένη τρίτη ιστορία.
Η δεύτερη ιστορία διαθέτει νοσηρή και σουρεαλιστική ατμόσφαιρα ενώ χρησιμοποιεί την πετυχημένη τεχνική της ελάχιστης χρήσης χρωμάτων για να εντείνει το κλίμα παράνοιας και παρακμής. Δυστυχώς είναι αρκετά αργή και αφήνει αναπάντητα ερωτήματα. Η τελευταία ιστορία με τη νεκρή γιαγιά είναι ανά διαστήματα τρομακτική αλλά δεν αξιοποιεί δημιουργικά την ευρηματική υπόθεση. Οι «εκπλήξεις» της θα έλεγα ότι ήταν ψιλοπροβλέψιμες. Εκτός κλίματος και οι πινελιές μαύρου χιούμορ που τοποθετήθηκαν.
Αξίζει λοιπόν τον κόπο να ασχοληθείτε με το εν λόγω σπονδυλωτό φιλμ; Η απάντηση συνιστά ρίσκο. Θα έλεγα ότι μόνο αν είστε φανατικός φίλος των ανθολογιών τρόμου θα πρέπει να το δείτε για να απορροφήσετε τις λίγες αξιόλογες ιδέες που περιέχει. Οι υπόλοιποι καλύτερα να τσεκάρετε πρώτα κάποια ποιοτικότερη ανθολογία από αυτές που έχουμε προτείνει και μετά να περάσετε από εδώ.