Όσοι παρακολουθούν γενικά τα τεκταινόμενα του χώρου, κατά πάσα πιθανότητα είχαν ακούσει για αυτή την ταινία από την Αυστρία με το τρέιλερ που καθηλώνει. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από δυο δίδυμα αδέρφια, τον Λούκας και τον Ελίας που δείχνουν να περνάνε ένα ανέμελο καλοκαίρι, εξερευνώντας την φύση, τρέχοντας σε σπηλιές και ρυάκια εκμεταλλευόμενοι πλήρως την τοποθεσία του μοντέρνου και μεγάλου σπιτιού τους. Η ζέστη που υπάρχει ανάμεσα στα δυο αγόρια αλλά και είναι πανταχού παρούσα στην ατμόσφαιρα, θα αντισταθμιστεί αμέσως με την παρουσία της μητέρας που κατευθείαν ρίχνει ένα πέπλο μυστηρίου και παγωμάρας ανάμεσα στα αγόρια και κατ’ επέκταση στον θεατή.
Με τα πρώτα λεπτά καταλαβαίνει κανείς πόσο όμορφα κινηματογραφημένη είναι αυτή η ταινία. Το δίδυμο των σκηνοθέτιδων κάνουν πλήρη χρήση του σκηνικού εναλλάσσοντας την ξεγνοιασιά, την αφέλεια και την ελευθερία στα εξωτερικά πλάνα του καλοκαιρινού τοπίου, με την αμηχανία, τρόμο και δυσοίωνη ατμόσφαιρα του μεγάλου μοντέρνου αλλά και στείρου σπιτιού. Η μητέρα κινείται σαν μια απόκοσμη παρουσία από δωμάτιο σε δωμάτιο και μοιάζει περισσότερο σαν μια μοχθηρή αντικαταστάτρια παρά η στοργική μητέρα που φρόντιζε τα δυο παιδιά. Ορίζει αυστηρούς κανόνες ησυχίας και καθαριότητας τιμωρώντας τα αγόρια όταν αρνούνται να συμμορφωθούν.
Η Susanne Wuest που υποδύεται την μητέρα, για να προετοιμαστεί για τον ρόλο της πέρασε τρεις μήνες ζώντας μόνη και έχοντας συχνά δεμένο στο σώμα της με γάζες.
Οι σκηνοθέτιδες κάνουν τρομερή δουλεία στο να δημιουργήσουν ένταση και μυστήριο μέσω της απουσίας μουσικής (η ταινία μοιάζει σαν ψίθυρος) και του αινιγματικού γραψίματος του πρώτου μισού. Ποια είναι αυτή η γυναίκα? Σίγουρα δεν φαίνεται ότι είναι η μητέρα των παιδιών. Τα δυο αδέρφια συνειδητοποιούν ότι πρέπει να κάνουν κάτι. Η ιστορία παίρνει άλλη τροπή όταν καταλαβαίνει κανείς ότι η πλοκή εξιστορείται μέσα από τα μάτια των παιδιών.
Όλα όσα συμβαίνουν έρχονται στην οθόνη αφού φιλτραριστούν από τα μυαλά των δυο διδύμων. Μέσω μικρών στοιχείων που είναι διάσπαρτα μέσα στην ταινία, καταλαβαίνουμε ότι αυτή η οικογένεια είναι σε αυτή τη μορφή λόγω τεράστιων αλλαγών, δεν ήταν πάντα έτσι. Βλέπουμε μια γυναίκα που πασχίζει να θεραπεύσει ψυχολογικές και σωματικές πληγές, αναγνωρίζοντας ότι μια τραυματική εμπειρία δεν επηρεάζει μόνο μικρούς η αδύναμους. Έτσι, η στροφή που παίρνει η ταινία στην τελευταία μοχθηρή πράξη μας αφήνει όλους μουδιασμένους με την κατάσταση των πρωταγωνιστών.
Σαν θεατές ταινιών τρόμου, έχουμε μάθει να είμαστε σε εγρήγορση, πάντα να ψάχνουμε το «τέρας», να προσπαθούμε να βρούμε την πηγή του κακού. Αυτό είναι κάτι που θα χρησιμέψει πολύ σε όσους δουν αυτή την ταινία, με τα clues να είναι διάσπαρτα αλλά να πρέπει να τα συνδέσεις ώστε να βγάλεις ένα συμπέρασμα πριν αυτό αποκαλυφθεί μπροστά σου σε όλη του την διαστροφή.
