Ο κήπος των μαρτυρίων (Torture Garden) Review

Η βρετανική εταιρία παραγωγής Amicus Productions έχει μείνει γνωστή στο horror κοινό (κυρίως των παλαιότερων γενιών) για τις ατμοσφαιρικές ανθολογίες τρόμου που κυκλοφόρησε τη δεκαετία του ’60 και στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’70. Ορισμένες μάλιστα από τις συγκεκριμένες ταινίες θεωρούνται από τις κορυφαίες σε αυτό το στιλ ασκώντας αξιοσημείωτη επιρροή σε μεταγενέστερους κινηματογραφιστές. Το «Torture Garden» που θα εξετάσουμε εδώ ανήκει στο πρώτο σαρωτικό κύμα των σπονδυλωτών ταινιών της Amicus και σίγουρα δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο.

Συγκεντρώνοντας μεγάλα ονόματα ηθοποιών της εποχής όπως Peter Cushing, Jack Palance και Burgess Meredith το «Torture Garden» δείχνει να στοχεύει σε υψηλά standards πέρα από το να μας τρομάξει – μια αποστολή αυτονόητη για ταινία τρόμου της Amicus. Για να δούμε όμως…τα καταφέρνει; Η ιστορία περιτύλιγμα είναι εξαιρετική δομικά και εκτελεστικά. Πέντε επισκέπτες σε ένα λούνα παρκ, επιλέγουν να παρακολουθήσουν τα θεάματα στο «σπίτι του τρόμου» το οποίο διαχειρίζεται ο εκκεντρικός Dr. Diabolo.

Πληρώνοντας κάτι παραπάνω οι επισκέπτες θα βιώσουν extra τρομακτικές εμπειρίες σχετικά με το μέλλον τους. Εστιάζοντας ένας ένας στο ανατριχιαστικό ομοίωμα μιας αρχαίας θεότητας (Άτροπος), οι επισκέπτες πέφτουν σε κατάσταση ύπνωσης. Καθένας απ’ αυτούς βλέπει μια φρικιαστική ιστορία που υποτίθεται προδιαγράφει τη μελλοντική ζωή του. Τις ιστορίες αυτές βλέπουμε κι εμείς σε ξεχωριστά segments μέχρι να φτάσουμε αργότερα στις απροσδόκητες αποκαλύψεις της κεντρικής ιστορίας-κορμού που θα σοκάρουν τους παρευρισκόμενους. Ας δούμε όμως τώρα το περιεχόμενο των segments.

Ο μεγάλος Jack Palance παρότι είναι από την αρχή παρών στην ταινία ξεκινάει να μιλά μετά από 1 ώρα και 15 λεπτά περίπου!

Enoch: Η πρώτη ιστορία ακολουθεί έναν υστερόβουλο γυναικά ο οποίος εκμεταλλεύεται την αδύναμη θέση του ετοιμοθάνατου θείου του προκειμένου να αποκτήσει πρόσβαση σε έναν κρυμμένο θησαυρό. Στην προσπάθειά του πέφτει θύμα μιας γάτας με μεταφυσικές ιδιότητες η οποία τον θέτει υπό την επιρροή της παρακινώντας τον σε φονικές πράξεις. Η ιστορία είναι καλή, με σκοτεινή ατμόσφαιρα και από τις πιο βίαιες όλης της ταινίας. Αποτελεί ιδανικό ξεκίνημα και ανεβάζει τον πήχη για τη συνέχεια. Οι επιρροές από Edgar Allan Poe είναι εμφανείς.

Terror Over Hollywood: Στην δεύτερη ιστορία παρακολουθούμε τις προσπάθειες μιας ανερχόμενης ηθοποιού να γνωρίσει την καταξίωση στον μαγικό κόσμο του Hollywood. Με τρόμο όμως ανακαλύπτει ότι αυτοί που κρατούν τα κλειδιά της επιτυχίας δεν είναι αυτοί που φαίνονται. Σίγουρα η κεντρική ιδέα της ιστορίας είναι ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη. Εκτελεστικά είναι λιγότερο αποτελεσματική όμως. Αν εξαιρέσουμε την πρώτη φορά που θα την δούμε και θα σοκαριστούμε από την έκπληξη που κρύβει, δύσκολα μάς δημιουργεί την επιθυμία να την ξαναδούμε κάποια στιγμή στο μέλλον. Η έλλειψη ατμόσφαιρας και η ελαφρώς ξύλινη ερμηνεία της γοητευτικής Beverly Adams αποτελούν μελανά σημεία του segment.

Mr. Steinway: Είναι μια από τις πιο ασυνήθιστες υποθέσεις σε ιστορίες ανθολογιών. Τα καταραμένα αντικείμενα έχουν την τιμητική τους εδώ. Μιλάμε για ένα πιάνο με την ονομασία Ευτέρπη το οποίο αισθάνεται ζήλεια για τη νέα ερωμένη του ιδιοκτήτη του και εκδηλώνει την βάρβαρη εκδίκησή του. Η εν λόγω ιστορία παρουσιάζει ένα ελαφρώς καλλιτεχνικό προφίλ και σιγά σιγά χτίζει την αίσθηση απειλής με τα περίεργα καμώματα του πιάνου. Η τρομακτική κλιμάκωση στο φινάλε προκαλεί ανατριχίλες. Θα προτιμούσα η ιστορία να είναι πιο σύντομη καθώς έπιασα τον εαυτό μου να βαριέται σε ορισμένα σημεία της ροής.

The Man Who Collected Poe: Η ιστορία αυτή αποτελεί φόρο τιμής στον μεγάλο Edgar Allan Poe. Δύο φανατικοί συλλέκτες έργων του Poe συναντιούνται στο σπίτι του ενός ο οποίος κατέχει μερικά πολύ σπάνια ντοκουμέντα από την εργογραφία του Αμερικανού συγγραφέα. Το ανεκτίμητης αξίας υλικό καθιστά τον επισκέπτη ανεξέλεγκτα επικίνδυνο και σύντομα μια σύγκρουση εκτυλίσσεται με τρομακτικά αποτελέσματα. Αλλά και το σπίτι κρύβει ένα φοβερό μυστικό γύρω από την φιγούρα του Edgar Allan Poe. Κατά τη γνώμη μου η εν λόγω ιστορία είναι ίσως η κορυφαία στιγμή της ανθολογίας μαζί με την πρώτη ιστορία. Διαθέτει εμπνευσμένους, αξιοζήλευτους διαλόγους μεταξύ των δύο συλλεκτών, τους οποίους υποδύονται οι τιτάνες Jack Palance και Peter Cushing. Οι συνταρακτικές αποκαλύψεις στο σπίτι του δράματος θα κάνουν κάθε φίλο του Poe να ανατριχιάσει…

Πώς πρέπει να αξιολογηθεί λοιπόν το «Torture Garden» και ποια η θέση του ανάμεσα στις υπόλοιπες ανθολογίες τρόμου της Amicus; Με κάποια λύπη θα ομολογήσω ότι δεν είναι από τις σπουδαιότερες σπονδυλωτές ταινίες της εταιρίας. Οι ιστορίες έχουν αδυναμίες και μερικά αδιάφορα σημεία. Βέβαια στις ανθολογίες πολύ συχνά συναντάμε ποιοτικά σκαμπανεβάσματα μεταξύ των ιστοριών, συνεπώς θα ήταν δύσκολο να μην τα βρούμε και εδώ. Από την άλλη περίμενα περισσότερα από τους σημαντικούς συντελεστές που έδωσαν σάρκα και οστά σε αυτήν την παραγωγή.

Αν πάντως είστε φίλος των σπονδυλωτών ταινιών τρόμου σίγουρα αξίζει να ρίξετε μια ματιά στο «Torture Garden». Ειδικά αν είστε λάτρης του παλιομοδίτικου βρετανικού τρόμου θα αισθανθείτε μεγαλύτερη «οικειότητα» μαζί του μαζί με αισθήματα νοσταλγίας. Δεν αποκλείω όμως σε πολλούς νέους θεατές να φανεί ξεπερασμένο και βαρετό. Εγώ πάντως το συμπαθώ κι ας μην με έχει εντυπωσιάσει όσες φορές το έχω δει. Το ότι δεν είναι από τις καλύτερες στιγμές της Amicus δεν το καθιστά ανάξιο σεβασμού και παρακολούθησης.

Απειλητική ατμόσφαιρα σε δύο ιστορίες, πολλές καλές ερμηνείες, μεγάλη διαφοροποίηση μεταξύ των ιστοριών, διάφορες σεναριακές εκπλήξεις.

Η κάπως αδύναμη και εξωπραγματική 2η ιστορία, ο αργός ρυθμός της 3ης ιστορίας.

Η αποτρόπαιη σφαγή με δίκρανο ενός φουκαρά που κοιμόταν στο έδαφος.
Το τρομακτικό και βίαιο φινάλε της 3ης ιστορίας όπου ένα πιάνο δείχνει τα φονικά του ένστικτα.
Μια σφαγή με ψαλίδι που σοκάρει τους μάρτυρες.