Ναι, ο πάντα ενδιαφέρων Eli Roth επιστρέφει με ένα ακραίο και προκλητικό φιλμ τρόμου που έχει ήδη διχάσει κοινό και κριτικούς. Εμπνευσμένος από cult ιταλικές ταινίες τρόμου των 70s και 80s όπως «Cannibal Holocaust» και «Cannibal Ferox» παραδίδει μια παρόμοιας λογικής ταινία που καταπιάνεται με ένα δύσκολο θέμα για το ευρύ κοινό. Βλέπετε, οι κανίβαλοι δεν είναι και από τα πιο αγαπημένα θέματα στην κινηματογραφική βιομηχανία τρόμου, εξού και ο εξαιρετικά φτωχός κατάλογος τέτοιων ταινιών. Να σημειώσουμε ότι το εν λόγο φιλμ ήταν έτοιμο από το 2013, όμως οικονομικές δυσκολίες καθυστέρησαν την ευρεία προβολή του μέχρι το 2015.
Η συμβουλή να μην έχετε φάει πριν την προβολή της ταινίας δεν πρέπει να αγνοηθεί όσο κλισαρισμένη κι αν ακούγεται. Διότι δεν είναι μόνο η άφθονη ποσότητα αιματοχυσιών αλλά και η ιδέα της κατάποσης ανθρώπου από άνθρωπο που κάνει το «The Green Inferno» ακόμα πιο αποτρόπαιο. Από μια απλή υπόθεση (ακτιβιστές παγιδεύονται στη ζούγκλα και γίνονται μεζέδες για μια ντόπια φυλή κανίβαλων) ο Eli Roth εξαπολύει την κτηνώδη επίθεσή του χωρίς κανέναν δισταγμό.
Η βία έχει ξεκινήσει βέβαια πριν την αιχμαλωσία των ακτιβιστών από τους κανίβαλους με εκείνη την εκπληκτική σκηνή της πτώσης του αεροπλάνου όπου πολλοί από τους επιβαίνοντες βρίσκουν τραγικό θάνατο ο οποίος απεικονίζεται λεπτομερώς! Αλλά σίγουρα το αποκορύφωμα των ακροτήτων εντοπίζεται μετά την εμφάνιση των κανίβαλων στο προσκήνιο. Από εκείνο το σημείο και μετά πραγματικά χρειάζεται γερό στομάχι για να γίνει υποφερτή η παρακολούθηση του «The Green Inferno».
«Green Inferno» ήταν ο αρχικός τίτλος του κανιβαλιστικού ανοσιουργήματος των 80s «Cannibal Holocaust» του Ruggero Deodato.
Φρικιαστικοί διαμελισμοί, αιματηρές εξορύξεις ματιών, κοψίματα γλωσσών, φαγώματα ζωντανών ανθρώπων και μερικές ακόμα αιματοβαμμένες σκηνές υπόσχονται μεγάλη χαρά στους λάτρεις του splatter και σίγουρη αναγούλα στους πιο ευαίσθητους. Βέβαια, αν και το «The Green Inferno» προσπαθεί να προκαλέσει φανερά μέσω της διογκωμένης βίας ενίοτε επιδιώκει να προβληματίσει με τετριμμένα θέματα περιβαλλοντικού και πολιτισμικού τύπου. Επίσης αγγίζει και θέματα όπως η ψεύτικη επανάσταση που εκφυλίζεται νωρίς και οι θεωρίες συνωμοσίας χωρίς όμως να εμβαθύνει σε κάποιο απ’ αυτά αφού ο προσανατολισμός είναι όπως είπαμε καθαρά βίαιος.
Να προσθέσουμε ότι ο Eli Roth ρίσκαρε και λίγο αφήνοντας να παιχτούν κάποιες σκηνές ρεαλιστικές μεν αλλά γενικά αφιλόξενες στον mainstream κινηματογράφο όπως η πραγματοποίηση της «σωματικής ανάγκης» μιας κοπέλας στο ίδιο κελί με τους φυλακισμένους συντρόφους της και μια ξεκάρφωτη σκηνή αυνανισμού στον ίδιο χώρο. Ναι, ok δεν λέω είχαν το χαβαλές τους αλλά παραλίγο να γελοιοποιήσουν την προσπάθεια του Eli Roth αν ο έμπειρος πλέον κινηματογραφιστής δεν πάταγε φρένο έγκαιρα.
Μπορεί το «The Green Inferno» να μην φτάσει ποτέ τη φήμη του ιστορικού «Cannibal Holocaust» όμως αποτελεί έναν αξιοπρεπή φόρο τιμής στο άρρωστο φιλμ του Ruggero Deodato και των ομοίων του που σόκαραν πολύ κόσμο στο μακρινό παρελθόν φέρνοντας στην επιφάνεια ένα θέμα ταμπού για το μέσο άνθρωπο. Σε μια εποχή που το cinema τρόμου μαστίζεται από επαναλήψεις, μια νέα προσθήκη σε ένα παραμελημένο παρακλάδι όπως οι κανίβαλοι είναι ευπρόσδεκτη.
