Στο ξεκίνημα, σου έρχεται έντονη η ροκ διάθεση, που είχες από παιδί και η φάση της φιλίας και των επαναστατικών διαθέσεων που λαμβάνουν χώρα μέσα με μια παρέα. Αρχίζεις να αισθάνεσαι ότι είναι ίσως ένα από αυτά τα χαζά αλήτικα έργα που διάφορες παρέες από θολωμένους και ηλίθιους νεανίες, γυρνάνε άσκοπα και τα κάνουν γυαλιά καρφιά, προσπαθώντας να ξεσπάσουν ή να βρουν μία άκρη με τα ψυχολογικά προβλήματα που ενδεχομένως έχουν. Δεν είναι όμως έτσι, διότι μετά από το πρώτο περίπου τέταρτο της ταινίας και τον εγκλωβισμό της παρέας στο πράσινο δωμάτιο, από διάφορους skinheads, καταλαβαίνεις ότι ο τρόμος και η αγωνία είναι προ των πυλών.
Είναι από εκείνα τα έργα που τα βλέπεις, περνάς καλά, μιάμιση ώρα και ανάλογα με την εμπειρία σου και το πόσο «χωμένος» είσαι σε τέτοιου είδους ταινίες, τα ξεχνάς ή τα μνημονεύεις. Κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, μουντή, με άγριες και εγκληματικές φάτσες, και μουσική υπόκρουση που σε ορισμένους θα είναι αρεστή, σε άλλους όχι. Δεν χρειάζεται να πεις και πολλά παραπάνω..
Το πρώτο τραγούδι που παίζει η punk rock μπάντα στο club των skinheads είναι το «Nazi Punks Fuck Off» της διάσημης punk rock μπάντας Dead Kennedys.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας απλά για την ιστορία, είναι ο Jeremy Saulnier, δημιουργός του διόλου ασήμαντου Blue Ruin του 2013, ενός ψυχολογικού θρίλερ, που αξίζει επίσης να δείτε. Εδώ πέρα, δεν έχουμε να κάνουμε καθόλου σχεδόν με ψυχολογία, όμως η σκληρή μουσική, τα “πανκιά” και οι skinheads, τα κάθε είδους όπλα και οι μάχες σώμα με σώμα είναι αυτό που χρειάζεσαι. Στην προσοχή μας λοιπόν, ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης, για ανάλογα στο μέλλον δημιουργήματα.
