Είναι ίσως από τα πιο πολυαναμενόμενα και αλλόκοτα sequel κλασικής ταινίας τρόμου που έχουμε δει. Κι αυτό γιατί το νέο Halloween του David Gordon Green έρχεται μετά από 40 χρόνια παίρνοντας τη γενναία απόφαση να παραβλέψει τα γεγονότα των προηγούμενων sequels και να στήσει μια νέα ιστορία γύρω από τη σύγκρουση δύο ιστορικών cult χαρακτήρων του cinema τρόμου.
Μετά από 40 χρόνια λοιπόν ο θρυλικός Michael Myers (Nick Castle) και η ταλαιπωρημένη ψυχικά αδερφή του Laurie Strode (Jamie Lee Curtis) τίθενται αντιμέτωποι σε μια τελική (?) σύγκρουση της οποίας προηγείται ένα ατελείωτο λουτρό αίματος με τυχαία θύματα και με φόντο τη νύχτα του Halloween.
Κατ’ αρχήν πρέπει να πω ότι βρίσκω θετικό το γεγονός ότι οι δύο ηθοποιοί που ενσάρκωσαν τους Myers και Strode επιστρέφουν στους ρόλους τους αφού κάτι τέτοιο προσδίδει έναν αέρα αυθεντικότητας στο εγχείρημα. Η μεταμόρφωση της Laurie Strode από αθώα έφηβη σε υπερπροστατευτική «γιαγιά» με απωθημένα και δίψα για εκδίκηση είναι απολαυστική και εύστοχη. Ευχάριστη είναι και η επιστροφή του μεγάλου John Carpenter έστω και με καθήκοντα εκτελεστικού παραγωγού και συνθέτη.
Η Jamie Lee Curtis πείστηκε να ξαναπαίξει την Laurie Strode από τον διάσημο ηθοποιό και βαφτισιμιό της, Jake Gyllenhaal.
Βλέπετε, κάποιες αξίες είναι διαχρονικές, όπως π.χ. η ανατριχιαστική μουσική-σήμα κατατεθέν του Halloween, και δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν οι original δημιουργοί τους. Γενικά το φιλμ επιχειρεί σε πολλά σημεία να συνδεθεί με το κλασικό έργο του 1978. Η μουσική είναι ένα από αυτά καθώς και ορισμένες αξιομνημόνευτες σκηνές όπως το θύμα που καρφώνεται στον τοίχο με μαχαίρι. Οι πιο παλιοί θα εντοπίσουν κι άλλες τέτοιες σκηνές και συνδέσεις.
Όσον αφορά το ύφος του Halloween, θα λέγαμε ότι προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ της παλιάς σκοτεινής ατμόσφαιρας και της σύγχρονης επιθυμίας του νεανικού κοινού για απεικόνιση ωμής βίας και ποταμιών αίματος. Και κατά τη γνώμη μου το καταφέρνει παρότι υποπίπτει σε άλλους είδους ατοπήματα.
Η αδυναμία του νέου Halloween βρίσκεται περισσότερο στο σενάριο. Σ’ αυτό θα συναντήσουμε τις συνηθισμένες υπερβολικές και αναληθοφανείς καταστάσεις με τον Michael Myers να έχει για άλλη μια φορά «υπεράνθρωπες» δυνατότητες καλύπτοντας εύκολα μεγάλες αποστάσεις και αναρρώνοντας γρήγορα από σωματικές βλάβες ακόμα κι αν πρόκειται για χτύπημα από αυτοκίνητο! Νομίζω ότι ήρθε ο καιρός να απαγκιστρωθούν οι σημερινοί σεναριογράφοι από τέτοιες προβλέψιμες τσαπατσουλιές και να δώσουν στις ταινίες τους περισσότερο ρεαλισμό.
Άλλο πρόβλημα είναι οι αναξιοποίητοι δευτεραγωνιστές. Υπάρχουν πολλοί παραπανίσιοι χαρακτήρες που δεν προσφέρουν τίποτα αξιόλογο πέρα από την ένταξή τους στην αιματηρή λίστα, ενώ άλλοι απλά εξαφανίζονται σαν τον φίλο της κόρης της Strode! Γνωρίζουμε επίσης και την οικογένειά της κόρης της Laurie Strode με την εγγονή της να είναι κάπως ενδιαφέρουσα – οι γονείς όμως όχι!
Σαν σύνολο το Halloween είναι ένα προσεγμένο, αιματηρό slasher που παίρνει πολλούς πόντους από την συμμετοχή των δύο κλασικών horror προσωπικοτήτων. Κάποιοι θα ισχυριστούν ότι αν στη θέση των Myers-Strode βρισκόταν ένα οποιοδήποτε τυχαίο δίδυμο, το φιλμ θα παρουσίαζε μικρότερο ενδιαφέρον. Ίσως και να έχουν δίκιο καθώς το Halloween παρότι είναι δυναμικό σαν slasher δεν έχει κάτι φρέσκο να μας δείξει.
Πάντως σαν sequel της αρχικής ταινίας εκτιμώ ότι δικαιολογεί την ύπαρξή του και μάλιστα είναι από τα καλύτερα sequels του franchise – αν όχι το καλύτερο. Ενδεχομένως αποτελεί μια καλή ευκαιρία για το νεαρό ηλικιακά κοινό να εξοικειωθεί με την original ταινία και κατ’ επέκταση με άλλες κλασικές ταινίες τρόμου του ένδοξου παρελθόντος.
