Όχι, δεν είναι καθόλου παραπλανητικός ο τίτλος που δίνουμε για την εν λόγω σειρά. Έτσι ακριβώς έχει περιγραφεί το αμερικάνικο Harper’s Island που προβλήθηκε στο δίκτυο CBS την περίοδο 2008-2009 κρατώντας σε αγωνία τους θεατές μέχρι το τέλος. Μπορεί να αποτελείται από μόλις έναν κύκλο των δεκατριών σαραντάλεπτων επεισοδίων, όμως σ’ αυτό το περιορισμένο διάστημα το πόνημα του Ari Schlossberg (σεναριογράφος του Hide and Seek) κατάφερε να καθηλώσει το κοινό με μια αγωνιώδη, μυστηριώδη και τρομακτική ιστορία.
Τα γεγονότα διαδραματίζονται στο νησί Harper, κάπου κοντά στα σύνορα των ΗΠΑ και του Καναδά. Εκεί πριν από 7 χρόνια ένας μανιακός δολοφόνος ονόματι John Wakefield είχε σκοτώσει πολλούς ανθρώπους μεταξύ των οποίων και τη γυναίκα του τοπικού σερίφη. Ο μανιακός λέγεται ότι πυροβολήθηκε θανάσιμα από τον σερίφη ο οποίος μετά το τραγικό συμβάν έστειλε τη νεαρή κόρη του, την Abby, να μείνει στο LA και να μεγαλώσει με συγγενείς. Με αφορμή τον επικείμενο γάμο του καλύτερού της φίλου, η Abby επιστρέφει για πρώτη φορά μετά από 7 χρόνια στο νησί μαζί με την παρέα της και κάποια συγγενικά πρόσωπα.
Ωστόσο, μια σκοτεινή μοίρα περιμένει τους προσκεκλημένους στο γάμο. Ένας ένας πέφτουν θύματα ενός αδίστακτου δολοφόνου που σουλατσάρει στο νησί κρύβοντας καλά την ταυτότητά του. Οι φόνοι μαζί με συμπληρωματικά στοιχεία παραπέμπουν έντονα στον John Wakefield, τον δολοφόνο του παρελθόντος. Επέστρεψε άραγε ο Wakefield για δεύτερο γύρο αιματοκυλίσματος; Μήπως κάποιος άλλος προσπαθεί να τον μιμηθεί; Μήπως συμβαίνει κάτι άλλο; Ό, τι κι αν συμβαίνει ένα είναι σίγουρο: όλοι μπορεί να είναι ύποπτοι αλλά και θύματα σ’ αυτό το αιματοβαμμένο κουβάρι μυστηρίου και τρόμου.
Όπως αντιλαμβάνεστε η σειρά ακολουθεί μοτίβα έργων whodunit χαρακτήρα που πηγάζουν από την βασίλισσα του μυστηρίου Agatha Christie. Πράγματι η αβεβαιότητα και η απροβλεψιμότητα αποτελούν θεμελιώδη υλικά κατασκευής που καθιστούν τη σειρά πολύ ενδιαφέρουσα. Δεν μιλάμε όμως για μια φτηνή ή ανούσια κόπια whodunit βιβλίων και ταινιών αλλά για μια αξιοπρεπέστατη τηλεοπτική προσπάθεια διανθισμένη με πειστικά teen horror στοιχεία και διάσπαρτες φρέσκιες ιδέες που σε κάνουν να την συμπαθήσεις. Ο συνδυασμός νεανικού αέρα και βαθιού μυστηρίου αποδεικνύεται πετυχημένος.
Κανένας από τους ηθοποιούς δεν γνώριζε αν και πότε θα πεθάνει μέχρι μια μέρα πριν πάρει το σενάριο στα χέρια του. Αλλά την ενημέρωση για το ποιος και σε ποιο επεισόδιο θα πεθάνει την ανέλαβε ο εκτελεστικός παραγωγός Karim Zreik πριν τελικά οι ηθοποιοί διαβάσουν το σενάριο. Γι’ αυτό το λόγο ο Zreik απέκτησε το παρατσούκλι «ο δολοφόνος» (The Assassin).
Το στοιχείο τρόμου είναι επίσης πολύ έντονο κυρίως μέσω της πληθώρας ευρηματικών και αποτρόπαιων φόνων. Διαμελισμοί, μαχαιρώματα, ψαροντουφεκιές, απαγχονισμοί, αποκεφαλισμοί από προπέλες, πυροβολισμοί και ποικίλες ακόμα μέθοδοι θανατώσεων περιλαμβάνονται στο αιματηρό μενού του «Harper’s Island». Αρκεί να σας αναφέρουμε πως σε κάθε επεισόδιο πεθαίνει τουλάχιστον από ένα άτομο και λίγα λέμε! Ο τρόμος του πλουσιοπάροχου bodycount συμπληρώνεται με υψηλές δόσεις αγωνίας που εκδηλώνεται σε σκηνές κυνηγητού, ανατριχιαστικών ήχων βημάτων και των συγκλονιστικών αποκαλύψεων που έρχονται στα ύστερα επεισόδια.
Σίγουρα το «Harper’s Island» δεν είναι αριστούργημα. Έχει κι αυτό τα προβλήματά του όπως πολλές σειρές τρόμου. Ναι, συναντάμε κακοτοπιές στο σενάριο ορισμένων επεισοδίων. Ναι, μερικές ιδέες κατά την εξέλιξη της πλοκής δεν είναι τόσο πετυχημένες ή αληθοφανείς. Ναι, οι χαρακτήρες παραείναι πολλοί και ενδεχομένως η σειρά θα μπορούσε να πει πειστικά αυτό που σκόπευε και με 10 επεισόδια αντί για 13. Ναι, ελάχιστοι ηθοποιοί δεν είναι τόσο ταλαντούχοι όσο συνάδελφοί τους σε πιο εμπορικές σειρές.
Όμως το συνολικό προϊόν που προσφέρει το «Harper’s Island» παραμένει ποιοτικό, ίσως περισσότερο απ’ ό, τι περιμέναμε και παρά τους αρχικούς ενδοιασμούς που είχα, τελικά απόλαυσα τη σειρά. Δώστε της κι εσείς μια ευκαιρία. Αν σας αρέσουν οι σειρές που συνδυάζουν τρόμο και μυστήριο, αυτή εδώ είναι από τις καλύτερες προτάσεις της τελευταίας δεκαετίας.
