A Haunting in Venice (Μυστήριο στη Βενετία) Review

To «A Haunting in Venice» είναι ένα από τα φιλμ τρόμου και μυστηρίου που περιμέναμε με μεγάλη ανυπομονησία φέτος. Η πετυχημένη συνταγή των δύο προκατόχων του, το λαμπερό cast και η υποσχόμενη ιστορία έτσι όπως μας παρουσιάστηκε στο trailer δημιούργησε υψηλές προσδοκίες στο κοινό που αρέσκεται στις whodunit παραγωγές με στοιχεία θρίλερ και τρόμου. Ο γράφων φυσικά δεν αποτελεί εξαίρεση. Άραγε άξιζε τον κόπο όλη αυτή η αγωνία και η αναμονή;

Ας τα δούμε λεπτομερώς λοιπόν. Πληροφοριακά να επισημάνουμε ότι το «A Haunting in Venice» είναι το sequel του φιλμ μυστηρίου «Death on the Nile» του 2022 και βασίζεται σε χαλαρά πλαίσια στο μυθιστόρημα «Hallowe’en Party» του 1969 της Agatha Christie. Είναι το τρίτο στη σειρά φιλμ που πρωταγωνιστεί ο Kenneth Branagh υποδύεται τον Βέλγο ντετέκτιβ Ηρακλή Πουαρό. Ο ίδιος είχε σκηνοθετήσει και τις δύο προηγούμενες ταινίες που βασίζονταν στο ρεπερτόριο της Agatha Christie (Murder on the Orient Express, Death on the Nile).

Ο συνταξιούχος πλέον Ηρακλής Πουαρό ακολουθεί ιδιωτικό βίο στην όμορφη Βενετία μετά τον ΄Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρότι αρνείται να αναλάβει υποθέσεις όπως συνήθιζε στον παρελθόν, μια φίλη του συγγραφέας τον πείθει να συμμετάσχουν σε μια σεάνς στο σπίτι μιας θρηνούσας μητέρας. Κατά τη διάρκεια της σεάνς ένας από τους παρευρισκόμενους πεθαίνει μυστηριωδώς. Κι ενώ οι καλεσμένοι αποδίδουν τον θάνατο σε υπερφυσικές δυνάμεις, ο Πουαρό επιστρατεύει την λογική του αναζητώντας ρεαλιστική απάντηση για τον θάνατο μεταξύ των καλεσμένων…

Στα γυρίσματα μερικά συμβάντα που είχε οργανώσει ο σκηνοθέτης δεν είχαν γνωστοποιηθεί στους ηθοποιούς με αποτέλεσμα μερικοί να τρομάζουν στα αλήθεια από απότομα κλεισίματα πορτών, φώτα που έκλειναν ξαφνικά κλπ.

Όπως ήταν αναμενόμενο, το «A Haunting in Venice» είναι μια επαγγελματικά στημένη και προσεγμένη σκηνοθετικά παραγωγή που σε κερδίζει με το καλημέρα. Ξέρεις ότι θα δεις ένα σοβαρό φιλμ ρε παιδί μου. Ο συνδυασμός αστυνομικής έρευνας και υπερφυσικών στοιχείων φαντάζει ιδανικός για το ξεδίπλωμα της πλοκής ωθώντας το κοινό σε ευχάριστες ασκήσεις μαντικής για το τι μπορεί να είναι πραγματικό ή όχι. Βασικό ερώτημα με το οποίο κάθε θεατής θα καταπιαστεί είναι το εξής: υπάρχουν ή όχι οι υπερφυσικές δυνάμεις που υποτίθεται κινούν τα γεγονότα σφραγίζοντας το μέλλον τον χαρακτήρων;

Το φιλμ χρησιμοποιεί συχνά το συνηθισμένο τέχνασμα των jump scares για να τρομάξει τους θεατές κι αυτό δεν λειτουργεί πάντα αποτελεσματικά. Πάντως η πυκνή ατμόσφαιρα εντείνει τα αισθήματα αβεβαιότητας και διατηρεί την αίσθηση απειλής σε υψηλά επίπεδα. Δεν περιμέναμε βέβαια ένα whodunit φιλμ με horror πινελιές για να βιώσουμε τον μεγαλύτερο τρόμο. Ωστόσο πιστεύω ότι με περισσότερη ευρηματικότητα και λιγότερες jump scares το αποτέλεσμα θα ήταν σαφώς καλύτερο στον τομέα του τρόμου.

Ένα ακόμα παράπονο που αναφέρθηκε από πολλούς κριτικούς είναι η ελλιπής ανάπτυξη των περισσότερων χαρακτήρων. Πράγματι αν εξαιρέσουμε μερικές συναισθηματικές στιγμές που οι πρωταγωνιστές αφηγούνται τραύματα του παρελθόντος από τον πρόσφατο παγκόσμιο πόλεμο, η σκιαγράφηση των ηρώων δείχνει απρόσμενα φτωχή. Αν εξαιρέσουμε δηλαδή τον Πουαρό σχεδόν κανένας άλλος δεν μας κερδίζει. Κανένας δεν έχει να παρουσιάσει κάτι πικάντικο που θα μείνει στη μνήμη μας κι ας έχουν αξιόλογη ερμηνευτική απόδοση στο διάστημα που παίζουν.

Κοντολογίς, το «A Haunting in Venice» θα σας κρατήσει ευχάριστη συντροφιά στη μεγαλύτερη διάρκειά του και ανά διαστήματα θα σας τρομάξει με ορισμένες horror εικόνες βγαλμένες από την παραδοσιακή φαρέτρα του cinema τρόμου. Δεν πιστεύω ότι δικαιολογεί τον μεγάλο ντόρο που δημιουργήθηκε γύρω από το όνομά του αλλά οπωσδήποτε παρουσιάζει αυθεντικό ενδιαφέρον. Οι φίλοι του ατμοσφαιρικού μυστηρίου πρέπει να το παρακολουθήσουν.

Θετικά: Αξιόλογες ερμηνείες, ατμόσφαιρα μυστηρίου, όμορφη φωτογραφία από τη Βενετία.

Αρνητικά: Ελλιπής ανάπτυξη χαρακτήρων, μικροπροβλήματα στο σενάριο.

Συμπέρασμα: Συμπαθητική ταινία μυστηρίου και τρόμου από την οποία όμως περιμέναμε περισσότερα.

Βαθμός:

Gore: