Heart Eyes Review: Κομεντί και gore

Κάθε έτος και ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, ένας κατά συρροή δολοφόνος με το παρατσούκλι Heart Eyes, κατακρεουργεί ζευγαράκια που θέλουν να απολαύσουν τη βόλτα τους. Παρά τη δράση του σε διάφορες πολιτείες των Η.Π.Α., η ταυτότητά του παραμένει άγνωστη. Ακόμα κι όταν ο Heart Eyes καταφθάνει στην πόλη που ζει η διαφημίστρια Άλλυ, εκείνη δεν ανησυχεί. Είναι single, και κολλημένη με τον πρώην της. Όμως μια άστοχη καμπάνια της, αναγκάζει την εταιρία να προσλάβει τον Τζέι -έναν διαφημιστή με κύρος και φήμη- προκειμένου να σώσει το λάθος της. Το μεταξύ τους φλερτ είναι εμφανές, μα η νεαρή δεν ενδίδει. Όταν το ρολόι για την ημέρα των ερωτευμένων χτυπήσει μεσάνυχτα, οι δυο τους βρίσκονται αντιμέτωποι με έναν σφαγέα που τους κυνηγά ανελέητα.

Η υπόθεση, καθώς και ο ίδιος ο δολοφόνος, έχουν αρκετό «ζουμί». Τα φονικά εργαλεία που χρησιμοποιεί για να τον αποδεκατισμό των ζευγαριών είναι ποικίλα και άκρως ενδιαφέροντα. Η σαδιστική του φύση γίνεται εμφανής από τα πρώτα κιόλας λεπτά, ενώ η επιλογή των τοποθεσιών για κάθε αιματοκύλισμα εκπλήσσει ευχάριστα. Το σενάριο δίνει χώρο στους πρωταγωνιστές και στη μεταξύ τους επαφή, ενώ το χιούμορ βοηθά στην ανάπτυξη των γεγονότων. Ο Μέισον Γκούντιν (φρέσκος-φρέσκος από το Scream του 2022 και το Scream VI), και η Ολίβια Χολτ ισορροπούν ικανοποιητικά μεταξύ χημείας, ερμηνείας και σαρκασμού.

Ένας από τους παραγωγούς είναι ο Christopher Landon, σκηνοθέτης επιτυχιών όπως το Happy Death Day, Freaky και του επερχόμενου Drop.

Αν και η ταινία βλέπεται μονορούφι, υπάρχουν κάποια εμπόδια που αδυνατούν να την κατατάξουν ως κάτι περισσότερο. Το background των σεναριογράφων σε ρομαντικές κομεντί, ίσως ξενίσουν κοινό που διψά για λιγότερο σουρεαλιστικές εξελίξεις. Κι ενώ υπάρχουν μαύρες κωμωδίες τρόμου που στέκονται άξια στην κορυφή, το συγκεκριμένο φιλμ χάνει στην απόδοση. Η αποκάλυψη της ταυτότητας του μακελάρη, και το -ενδεχομένως- ενδιαφέρον κίνητρο πίσω από το φόνους, τείνουν προς καρικατούρες. Κάποιες καταστάσεις θα θυμίσουν το Γάμος αλά Ελληνικά, η αυτοσαρκαστική διάθεση ίσως φέρει στο νου το σύμπαν του Scream (όχι όμως για καλό), και το χιούμορ βαλτώνει κατά τόπους.

Παρ’ όλα αυτά, πρόκειται για μια ταινία που δεν παίρνει τον εαυτό της πολύ σοβαρά -κι αυτό είναι υπέρ της. Τα meta-κωμικά στοιχεία αγγίζουν συχνά όρια παρωδίας, ωστόσο η κάποια ευρηματικότητα σώζει την ασθενή πλοκή. Οι αγωνιώδεις σκηνές κυνηγητού είναι αναμφίβολα ένα από τα δυνατά χαρτιά, ενώ οι καλές ερμηνείες δίνουν βάθος στη δομή. Και μπορεί η λύσσα του serial killer για αίμα να είναι μανιώδης, οι ποιοτικές ανισότητες προσδίδουν ένα τελικό αποτέλεσμα που φαντάζει μέτριο.