Το ότι η καραντίνα και ο κορωνοϊός θα γονιμοποιούσαν τη φαντασία των κινηματογραφιστών πάνω σε σχετικές ταινίες ήταν σίγουρο. Το ποιοτικό αποτέλεσμα αυτών των ταινιών είναι βέβαια ένα διαφορετικό θέμα. Το «Host» του Rob Savage είναι σίγουρα μια από τις καλές και εμπνευσμένες δουλειές του αναδυόμενου κύματος.
Μέσα από τις προσωπικές βιντεοκάμερες και το πρόγραμμα Zoom οι νεαρές πρωταγωνίστριες και ένα άντρας της παρέας τους προσπαθούν να καλέσουν πνεύματα και να επικοινωνήσουν με αυτά. Στην αρχή ακολουθούν τη βοήθεια μιας ειδικού πνευματιστή αλλά όταν αυτή βγαίνει από το παιχνίδι τα πράγματα παίρνουν εφιαλτική τροπή. Τα πνεύματα δεν επιδεικνύουν καθόλου φιλικές διαθέσεις απέναντι στους οικοδεσπότες τους!
Παρά την συνηθισμένη υπόθεση με την «σεάνς», το «Host» έχει κάποια στοιχεία που το κάνουν να ξεχωρίζει. Ο τρόπος γυρίσματος με τις ξεχωριστές οικιακές κάμερες διαμορφώνει μια ρεαλιστική εικόνα και εντείνει το αίσθημα του τρόμου. Ο πειρασμός να κοιτάς συνεχώς πίσω από τις κοπέλες στον περιβάλλοντα χώρο είναι ασταμάτητος. Όλο και κάτι θα πεταχτεί από εκείνη την πόρτα. Όλο και κάτι νομίζουμε ότι είδαμε να διαφαίνεται στο background…
Το φιλμ γυρίστηκε αποκλειστικά με το ηλεκτρονικό πρόγραμμα Zoom εν μέσω της καραντίνας που επέφερε ο κορωνοϊός.
Πρόκειται για ένα φιλμ τρομακτικό, αγχωτικό και αγωνιώδες. Από νωρίς σε προϊδεάζει για τον τρόμο που θα ακολουθήσει και όταν λίγο πριν τα μισά ανεβάζει στροφές, μετά δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Παρά την απρόσμενα μικρή διάρκειά του -ήτοι 57 λεπτά- σου δίνει την εντύπωση ότι είναι πληρέστερο από πολλές ενενηντάλεπτες ταινίες τρόμου λέγοντας αυτό που έχει να πει κατευθείαν, χωρίς αχρείαστες σάλτσες.
Στην παγίωση ανατριχιαστικού κλίματος βοηθούν σημαντικά οι ρεαλιστικές αντιδράσεις των κοριτσιών. Πατά το νεανικό χαρακτήρα τους ήταν όλες άψογες στις ερμηνείες τους. Μαζί με τις τρομάρες που βίωσαν άλλο τόσο φρικάραμε κι εμείς, οι θεατές. Τα εύσημα πρέπει να δώσουμε και στον σκηνοθέτη που με ορισμένα έξυπνα πλάνα σε πόρτες, πατάρια, γωνίες κλπ έδειξε ότι ξέρει να χειρίζεται την ψυχολογία του κοινού. Ενίοτε ο ψυχολογικός τρόμος δίνει τη θέση του σε ιδιαίτερα βίαιες σκηνές που παγώνουν το αίμα.
Συμπερασματικά λοιπόν το «Host» αποδεικνύει ότι δεν χρειάζεσαι ούτε μεγάλο budget ούτε να πλασάρεις φοβερά εναλλακτικές ιδέες για να φτιάξεις μια ποιοτική ταινία τρόμου που θα τραβήξει την προσοχή. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί και πατώντας στις υπάρχουσες νόρμες βάζοντας τις κατάλληλες πινελιές ευρηματικού τρόμου στα σημεία που απαιτούνται. Αυτό ακριβώς έκανε και το «Host». Έτσι απλά και ωραία.
