Χαλαρά η καλύτερη ταινία τρόμου του Ti West μέχρι σήμερα. Στο «The House Of The Devil» ο αξιόλογος Αμερικανός κινηματογραφιστής αποφασίζει να κάνει κάτι παράτολμο και πρωτότυπο. Η εκπληκτική ιδέα πίσω από αυτήν την προσπάθεια είναι η δημιουργία ενός φιλμ που υφολογικά, στιλιστικά και θεματολογικά θα μοιάζει με φιλμ των δεκαετιών του ’70 και του ’80 σε βαθμό που να μην μπορείς να καταλάβεις ότι πρόκειται για ταινία που γυρίστηκε το 2009! Το αποτέλεσμα τον δικαίωσε πλήρως!
Το θέμα της ταινίας αντλείται από τον πανικό που κυριάρχησε τη δεκαετία του ’80 αρχικά στις ΗΠΑ και αργότερα σε άλλες χώρες σχετικά με την υποτιθέμενη γενικευμένη πρακτική σατανιστικών τελετουργιών που ευθύνονταν για πολλές αναφερόμενες περιπτώσεις κακοποιήσεων, απαγωγών και θανατώσεων. Κι αν αυτές οι αναφορές αποδείχτηκαν ψευδείς στην συντριπτική πλειοψηφία τους, σίγουρα μπορούν να αποτελέσουν ιδανική πρώτη ύλη για μια ταινία τρόμου. Αυτό έκανε λοιπόν ο Ti West και μας παρέδωσε ένα υπέροχο και πολύ τρομακτικό φιλμ σε μια εποχή αβεβαιότητας για το horror genre.
Κεντρική φιγούρα του «The House Of The Devil» είναι μια νεαρή φοιτήτρια που η έλλειψη χρημάτων την παρακινεί να αναζητήσει εργασία ως babysitter σ’ ένα σπίτι απομακρυσμένο από την πόλη που κατοικεί, πολύ κοντά σ’ ένα νεκροταφείο. Δυστυχώς για τη φοιτήτρια οι αλλόκοτοι ιδιοκτήτες δεν έχουν σκοπό να της δώσουν δουλειά αλλά να την θυσιάσουν στον Σατανά καθώς και οι ίδιοι είναι ενεργοί σατανιστές. Θα καταφέρει να επιβιώσει;
Το φιλμ στα πλαίσια της προώθησής του κυκλοφόρησε και σε συλλεκτική VHS έκδοση, μια κίνηση εναρμονισμένη με τη ρετρό λογική που ακολουθεί.
Ομολογουμένως το πείραμα που επιχειρεί εδώ ο Ti West ταξιδεύοντάς μας σε εκείνες τις θρυλικές δεκαετίες για το cinema τρόμου είναι πετυχημένο. Διάφορες τεχνικές αξιοποιούνται μαεστρικά για το σκοπό αυτό. Αρχικά η χρήση φιλμ 16mm δίνει στο «The House Of The Devil» μια ρετρό εικόνα, στιλιστικά παλιομοδίτικη. Ο προσωποκεντρικός προσανατολισμός της κάμερας με τα zoom στους χαρακτήρες αποτελεί επίσης παραδοσιακή τεχνική των ταινιών τρόμου των 70s που συνεχίστηκε και στα 80s. Επιπλέον η εμφάνιση των εναρκτήριων και τελικών credits με κίτρινο χρώμα πάνω σε «παγωμένες» εικόνες είναι τεχνική εκείνων των δεκαετιών.
Επίσης η μόδα και ο υλικός πολιτισμός αντανακλούν σαφώς τη δεκαετία του ’80. Τα ψηλοκάβαλα παντελόνια, τα φουντωτά μαλλιά με τις ανάλαφρες μπούκλες, το γουόκμαν της πρωταγωνίστριας, τα αυτοκίνητα που παρουσιάζονται και τα pop τραγούδια που ακούγονται είναι αδιάψευστες μαρτυρίες των 80s. Ο αποκρυφιστικός τόνος από την άλλη πιάνει άψογα τον «occult» χαρακτήρα των 70s.
Αφού λοιπόν έχει επιτευχθεί ικανοποιητικά η μεταφορά μας πίσω στο πρόσφατο παρελθόν, μπορούμε να αξιολογήσουμε τα δρώμενα της ταινίας. Ε, λοιπόν και σ’ αυτό τον τομέα έχει γίνει πολύ καλή δουλειά. Από τη στιγμή που η ηρωίδα μένει μόνη στο σπίτι χτίζεται μια διαπεραστική ατμόσφαιρα απειλής και τρόμου. Το άγνωστο των χώρων του σπιτιού προκαλεί ανατριχίλα. Η απουσία και η απροσδιόριστη θέση του σατανικού ζεύγους από τη στιγμή που φεύγουν από το σπίτι εντείνει το feeling τρόμου που σταδιακά μας κυριεύει. Το αναμενόμενο τετ-α-τετ της ηρωίδας με την σατανιστική οικογένεια προσφέρει πολλές δόσεις σοκ, αγωνίας και αίματος. Το ανατριχιαστικό φινάλε σφραγίζει εξαίσια τον ισοπεδωτικό στρόβιλο σοκαριστικών γεγονότων.
Αν εξαιρέσουμε λίγα μικροπροβλήματα στο σενάριο, ειδικά προς τις τελικές σεκάνς σύγκρουσης των δύο πλευρών, το «The House Of The Devil» είναι μια εξαιρετική ταινία τρόμου που λειτουργεί ως σύνδεσμος του παρελθόντος με το παρόν. Όσο κλισέ κι αν ακούγεται είναι μια ταινία τρόμου «για να θυμούνται οι παλιοί, και να μαθαίνουν οι νέοι»…
