Υπό μια έννοια θα μπορούσε να αποτελεί εκπλήρωση του ονείρου των οπαδών του κλασικού τρόμου. Στο «House of the Long Shadows» τέσσερα ιερά τέρατα του classic horror συναντιούνται! Christopher Lee, Peter Cushing, Vincent Price και John Carradine…τα ονόματα και μόνο προκαλούν δέος στον συνειδητοποιημένο horror fan! Όταν μάλιστα πληροφορούμαστε ότι αυτοί οι κύριοι συμμετέχουν στο ίδιο φιλμ για μία και μοναδική φορά στην ιστορία του κινηματογράφου, η θέληση να το δούμε είναι κάτι παραπάνω από έντονη. Η αλήθεια είναι πως το «House of the Long Shadows» διακρίνεται κυρίως για την ιστορική του αξία παρά για την ποιότητά του η οποία όμως είναι δεδομένη παρότι δεν αποτελεί αριστούργημα.
Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από το στοίχημα ενός συγγραφέα με τον εκδότη του αξίας 20.000 δολαρίων! Η αποστολή του συγγραφέα είναι να γράψει μέσα σε 24 ώρες ένα κλασικό μυθιστόρημα επιπέδου «Wuthering Heights». Για το λόγο αυτό ο συγγραφέας απομονώνεται σ’ ένα μεγάλο, εγκαταλειμμένο οίκημα της Ουαλίας. Στη διάρκεια της νύχτας όμως διαπιστώνει έκπληκτος ότι δεν είναι μόνος στο σπίτι. Διάφοροι απροσδόκητοι επισκέπτες αναστατώνουν τη διαμονή του. Οι συντηρητές, παλιά μέλη της οικογένειας στην οποία ανήκε το σπίτι, ένας επίδοξος αγοραστής και η γραμματέας του αφεντικού του συγγραφέα εισέρχονται ένας ένας στο σπίτι με όχι και τόσο ξεκάθαρα κίνητρα. Και σα να μην έφτανε αυτό, οι επισκέπτες αρχίζουν να δολοφονούνται βάναυσα, κατά τα φαινόμενα, από έναν διανοητικά καθυστερημένο γιο της οικογένειας που ήταν κλεισμένος για χρόνια μέσα στο σπίτι!
Αυτή η εξαιρετική ιδέα και ακόμη περισσότερο οι πανέξυπνες ανατροπές του σεναρίου ανεβάζουν τον ποιοτικό δείκτη του «House of the Long Shadows» αρκετά ψηλά μετά το νούμερο ένα προτέρημα του που είναι φυσικά η επιβλητική παρουσία των τεσσάρων αστέρων του κλασικού τρόμου. Οι τέσσερις gentlemen προσδίδουν μια σπάνια θεατρικότητα και μεγαλοπρέπεια στο φιλμ που θα ευχόμασταν να την είχαμε συναντήσει και σ’ άλλες ταινίες ακόμα πιο προσεγμένες και αψεγάδιαστες. Εξαιρώντας το αργό ξεκίνημα, η συνέχεια του έργου κυλάει ευχάριστα προσφέροντας γνήσιες τρομάρες. Στοιχεία του κλασικού τρόμου όπως το ανατριχιαστικό σκοτεινό σπίτι, η καταρρακτώδης βροχή τη νύχτα, οι αστραπές που σχίζουν τον κατασκότεινο ουρανό κλπ. συμβάλλουν στη διαμόρφωση στοιχειωμένης ατμόσφαιρας όπως και η αξιόλογη μουσική του σπουδαίου Richard Harvey. Το μυστήριο που επικρατεί σχετικά με την πραγματική ταυτότητα των επισκεπτών κάνει την ταινία ακόμα πιο εθιστική και ενδιαφέρουσα. Ας αναφερθεί ότι παρά την παρουσία των ιερών τεράτων η ερμηνεία του πρωταγωνιστή Desi Arnaz στο ρόλο του συγγραφέα δεν συσκοτίζεται εντελώς. Μπράβο του κιόλας που κατάφερε να φανεί μέσα σε τόσους τιτάνες.
Το φιλμ στηρίζεται στο μυθιστόρημα του 1913 «Seven Keys to Baldplate» του Αμερικανού συγγραφέα Earl Derr Biggers. Ανήκει σε εκείνη τη συνομοταξία ταινιών που αναβίωσε το κινηματογραφικό θέμα των παλιών σκοτεινών σπιτιών/αρχοντικών και που κυκλοφόρησαν από τα μέσα της δεκαετίας του 70 και μέχρι και τα μέσα περίπου της δεκαετίας του 80. Στο ίδιο «κίνημα» ανήκουν για παράδειγμα τα «Haunted Honeymoon» (1986), «The Spiral Staircase» (1975), «The Cat and the Canary» (1978) κ.α.
Εντοπίζοντας μειονεκτήματα τώρα, νομίζω ότι πρέπει να σταθούμε στην υπερφόρτωση του φιλμ με λίγους παραπανίσιους χαρακτήρες δεύτερης διαλογής, κίνηση που μαρτυρεί μάλλον μια αποτυχημένη προσπάθεια να μην χαθεί το ενδιαφέρον της πλοκής καθώς και ψήγματα έλλειψης έμπνευσης. Επίσης αυτή η γάτα που πετάγεται από παντού, μπορούσε να αποφευχθεί διότι ακόμα και τότε ήταν μπαγιάτικο κλισέ. Άλλο μειονέκτημα είναι…η γενικότερη πεποίθηση που σου αναπτύσσεται ότι από αυτόν τον γαλαξία αστέρων θα περιμέναμε πολλά περισσότερα ή αλλιώς ένα διαχρονικό αριστούργημα που τελικά δεν είδαμε. Παρακολουθήσαμε βέβαια μια καλή, διασκεδαστική και ποιοτική ταινία τρόμου με κωμική διάθεση και αυθεντική, γοτθική ατμόσφαιρα κι αυτό δεν είναι λίγο. Σαφώς όλο αυτό το πακέτο δεν το βρίσκεις εύκολα στις μέρες μας, επομένως όποτε το πετυχαίνουμε πρέπει να το εκτιμούμε. Οπωσδήποτε προτιμώ το «House of the Long Shadows» από πολλά ανούσια φιλμάκια της μοντέρνας εποχής που θέλουν να αποκαλούνται «τρόμου». Τουλάχιστον εδώ η διασκέδαση και η αυθεντικότητα είναι εγγυημένα πράγματα. Απλά περίμενα κάτι παραπάνω. Δεν πειράζει όμως. Θα κρατήσουμε ειδικά την ιστορικότητα της ταινίας η οποία πάντα θα μας συγκινεί αφού εκτός από τη μοναδική ταυτόχρονη συμμετοχή των τεσσάρων γιγάντων, διακρίνεται και για το ότι ήταν η τελευταία ταινία που το ιστορικό δίδυμο Christopher Lee και Peter Cushing έπαιξε μαζί. Τα σέβη μου…
