Το «House on Sorority Row», αποτελεί μια από τις διασημότερες ταινίες slasher της εποχής -που άλλωστε αποδεικνύει και η συνεχής παρέμβασή της στις λίστες του είδους- αλλά και την μεγαλύτερη και μοναδική επιτυχία του σκηνοθέτη, παραγωγού και σεναριογράφου, Mark Rosman. Πρόκειται για ένα άσημο πρόσωπο στον χώρο του κινηματογράφου, που όμως με μια κλεφτή ματιά στο βιογραφικό του μπορεί κανείς να ανακαλύψει την ανιδιοτελή προσφορά και συμμετοχή του (είτε στο σενάριο, είτε στην σκηνοθεσία ή την παραγωγή), που χάρισε ποικίλες φορές στο σινεμά, από την δεκαετία του ’80 και έπειτα. Ύστερα, συνέχισε με μια αποτυχημένη προσπάθεια στον χώρο της σκηνοθεσίας προσθέτοντας δύο εφηβικές ρομαντικές-κομεντί με πρωταγωνίστρια την Hillary Duff, ενώ το όνομά του, συμπεριλήφθηκε και σε ορισμένες τηλεοπτικές σειρές του 2000 όπως και σε μερικά ακόμη σενάρια αγνώστων, γλυκανάλατων κωμωδιών. Γυρνώντας πίσω στις αρχές (και τις μοναδικές ίσως) εποχές της δόξας του, παρεισφρύουμε σε μια ομολογουμένως συναρπαστική κωμωδία-τρόμου, με πρωταγωνιστές, μια αδελφότητα νεαρών φοιτητριών νομικής που διοργανώνουν μια φρικαλέα φάρσα στην οικοδέσποινά τους, την μυστηριώδη, ιδιότροπη, κυρία Σλέιτερ.
Ενώ η εισαγωγική σκηνή μας προετοιμάζει για ένα υποβόσκων, άλυτο μυστήριο πίσω από την βασική πλοκή, η υπόλοιπη ταινία περιπλέκει μεν τα γεγονότα και την ταυτότητα του κεντρικού εχθρού, όμως καταφέρνει να φέρει αρκετά επιπλέον αναπάντητα ερωτήματα στο παρασκήνιο. Η ιστορία ανοίγει με μια θολή, με εμφανώς παρελθοντική χροιά, εικόνα (αλά «Citizen Kane»), κατά την οποία διαδραματίζεται μια αποτυχημένη γέννα (κλείνοντας με την ταλαιπωρημένη γυναίκα να ουρλιάζει αντί να προφέρει το όνομα «Rosebud»). Η αμέσως επόμενη σκηνή, μας εισάγει εν ολίγοις, στην -κατά τ’άλλα- ζηλευτή φοιτητική ζωή των πρωταγωνιστριών, που οργανώνουν κρυφά ένα πάρτι αποφοίτησης ενάντια στην θέληση της ηλικιωμένης «μητέρας» της αδελφότητας, στο σπίτι της. Μετά από ορισμένες αντιπαραθέσεις μεταξύ των κοριτσιών και της κυρίας Σλέιτερ και ως «κερασάκι στην τούρτα» την διαμάχη της με την εριστική, άτυπη αρχηγό της παρέας, Vicki, η δεύτερη σκαρφίζεται μια ιδιόρρυθμη φάρσα ώστε να πάρει την εκδίκησή της. Παραδόξως, παρά το συγκριτικά μικρό της screen time μέχρι τώρα, η πρωταγωνίστρια είναι η ήπιων τόνων, Katherine, η οποία φαίνεται άλλωστε εξ’ αρχής αντίθετη με την πλάκα που ετοιμάζονται να στήσουν τα υπόλοιπα κορίτσια. Όμως, η φιλόδοξη Vicki, δεν ευθύνεται αποκλειστικά για την αρχική ιδέα της φάρσας αλλά εν μέρει και για την απρόσμενη κατάληξή της.
Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας, εμπνεύστηκε από το «Diaboliques» του Henri-Georges Clouzot για το σενάριο της ταινίας ενώ ο αρχικός της τίτλος, ήταν «Seven Sisters».
Η Vicki δανείζεται ένα πιστόλι από το αγόρι της και ευελπιστεί να τρομάξει την κυρία Σλέιτερ, δείχνοντας κατά αυτό τον τρόπο την σοβαρή της έλλειψη χιούμορ. Αφότου κλέψουν την μαγκούρα της (την οποία δεν αποχωρίζεται ποτέ) και την πετάξουν στην πανβρώμικη πισίνα του σπιτιού -που όλοι έως τώρα αποφεύγουν- την απειλούν με το όπλο, το οποίο επιβεβαιώνεται ότι είναι γεμάτο όταν η Vicki ρίξει μια σφαίρα με στόχο την λάμπα που βρίσκεται δίπλα τους και εκείνη σπάσει. Έπειτα το πρώτο σοκ, η επόμενη σφαίρα στοχεύει στο πόδι μιας συμφοιτήτριάς της από «λάθος», περιμένοντας η κυρία Σλέιτερ να τρομάξει για τα καλά, μέχρι την στιγμή που θα της ανακοινώσουν ότι όλο αυτό πρόκειται για μια καλοστημένη πλάκα και ότι το όπλο προφανώς περιείχε μόνο μια σφαίρα, ώστε η φάρσα να γίνει πιο αληθοφανής. Πριν όμως προλάβουμε να συνειδητοποιήσουμε το τι έχει ακριβώς συμβεί, το αστείο δεν αποδεικνύεται απλώς κακό αλλά και εξαιρετικά κακοστημένο, καθότι τελικά όπως φαίνεται το όπλο είχε μέσα του κι άλλη μια σφαίρα και μάλιστα θανατηφόρα και κατευθυνόμενη προς την άμοιρη, κυρία Σλέιτερ, η οποία σοκαρισμένη σωριάζεται μέσα στην οριακά μολυσμένη, πισίνα της αυλής.
Το βράδυ της ίδιας ημέρας, το καθιερωμένο πάρτι αποφοίτησης που κανόνιζαν λαμβάνει τόπο στον χώρο του εγκλήματος, με τους επισκέπτες να χορεύουν ανίδεοι στον ρυθμό των «4 Out of 5 Doctors». Στο μεταξύ, οι κοπέλες κοντεύουν να πεθάνουν από την αγωνία τους (μετατρέποντας ελαφρώς την ιστορία σε δικαστικό δράμα, σε ρόλο «12 ενόρκων») αλλά και κυριολεκτικά από έναν άγνωστο θύτη, που έχει περικυκλώσει το σπίτι με σκοπό την αιμοβόρα εκδίκησή του, έχοντας και οι πρωταγωνίστριες αλλά και το κοινό έναν πολύ καλό λόγο να πιστέψουν πως το θύμα έχει μετατραπεί σε -διψασμένο για αίμα- δολοφόνο, καθώς έχει μετακινηθεί από την θέση όπου είχε τοποθετηθεί την τελευταία φορά και προς μεγάλη τους έκπληξη, προς το παρόν αγνοείται. Ωστόσο, η ταινία μας προϊδεάζει επιτυχώς για ένα plot twist, που έως ότου να χτιστεί ξετυλίγει και μια αρκετά ισχυρή αίσθηση μυστηρίου στον δρόμο του, αδυνατώντας να ξέρουμε από τόσο νωρίς την ταυτότητα του δολοφόνου αλλά και όλα εκείνα τα καλά κρυμμένα μυστικά, που έρχεται να αποκαλύψει η πρωταγωνίστρια.
Στα δυνατά συν, έρχεται να προσθέσει το καλοφτιαγμένο soundtrack και ό,τι έχει να κάνει με τον ήχο, ενώ ταυτόχρονα σιγοντάρει η επαρκής υποκριτική από το σύνολο των ηθοποιών (με εξαίρεση ορισμένων κάκιστων ερμηνειών) και η συμπαθητικά, ομαλή ροή της πλοκής (με ό,τι κι αν τελικά έχει να κάνει αυτή). Αξιοσημείωτος δε, είναι και ο χειρισμός των σκηνών που επιτάσσουν σασπένς και αυτό τελικά καταφέρνεται με έναν πολύ ιδιαίτερο, χιουμοριστικό και ανεπιτήδευτο τρόπο. Αντιθέτως, παρ’ ότι η αγωνία βαδίζει σε σωστά μονοπάτια, οι πολυαναμενόμενοι θανάτοι, δεν έχουν τίποτα παραπάνω να προσφέρουν από ένα φτηνό κακάρισμα, νομίζοντας ότι αλλάξαμε ταινία και παρακολουθούμε πλέον ένα, κάτω του μετρίου, b-movie. Παρά ταύτα, ο σκηνοθέτης μοιάζει να είχε το γνώθι σαυτόν, καθώς προσπαθεί αρκετές φορές να «κλέψει» στην κρίσιμη στιγμή της δράσης, σε σημείο που κανείς θα αρχίσει να αμφιβάλει για το πραγματικό είδος της ταινίας -εξαιτίας της σημαντικής έλλειψης gore.
