Πόσο ελκυστική είναι άραγε μια ταινία τρόμου που συνδυάζει την τρομοκρατία με υπερφυσικούς δαίμονες; Σαν ιδέα ακούγεται ασυνήθιστη επομένως θα μπορούσε να αποτελέσει πόλο έλξης για τους φίλους του πρωτότυπου horror κινηματογράφου. Δυστυχώς, το «I Am Fear» που εξετάζουμε εδώ αποτυγχάνει οικτρά στην εκτέλεση της αλλόκοτης αυτής ιδέας.
Δεν μιλάμε απλά για μία φιλότιμη δουλειά που προσπάθησε και δεν έπεισε αλλά για μια πραγματικά κακοσκηνοθετημένη παραγωγή με τραγικό μοντάζ που προκαλεί βαρεμάρα, οργή και χλεύη. Η ιστορία ακολουθεί μια διάσημη Αμερικανίδα δημοσιογράφο που εστιάζει στις συνεντεύξεις διασημοτήτων. Κάποια στιγμή η μαχητική ρεπόρτερ, μετά από τολμηρές επιχειρήσεις στη Μέση Ανατολή, απαγάγεται στη χώρα της από φανατικούς ισλαμιστές τρομοκράτες.
Το μέλλον της προβλέπεται δυσοίωνο. Οι τρομοκράτες σχεδιάζουν να την εκτελέσουν ανήμερα της 4ης Ιουλίου, της εθνικής εορτής των Αμερικανών, προβάλλοντας ζωντανά την εκτέλεσή της δια αποκεφαλισμού ώστε να δείξουν στο αμερικάνικο κοινό το πραγματικό πρόσωπο του φόβου! Πώς όμως μπορούν να το κάνουν αυτό όταν ακόμα δεν έχουν δει το συγκεκριμένο πρόσωπο;
Το φιλμ είναι ολοκληρωμένη εκδοχή της ταινίας μικρού μήκους του 2007 από τον ίδιο σκηνοθέτη με τίτλο «The Eyes of Samir».
Ο υποτιθέμενα πραγματικός τρόμος στο «I Am Fear» προέρχεται από τη σφαίρα του μεταφυσικού, τουτέστιν από μια δαιμονική οντότητα που αρχικά παίζει με το μυαλό των απαγωγέων και στη συνέχεια ξεσπά προκαλώντας ένα αχαλίνωτο λουτρό αίματος στις σκοτεινές εγκαταστάσεις με θύματα τους τρομοκράτες.
Το μόνο που αξίζει στην ταινία είναι η εκτεταμένη βία. Οι ωμότητες που διαπράττονται προκαλούν σοκ και απεικονίζονται ρεαλιστικά. Πέρα από τις εν λόγω φρικαλεότητες το «I Am Fear» δεν έχει να μας δώσει τίποτε άλλο. Ούτε καν υποφερτό δεν είναι σαν φιλμ αφού με τον βασανιστικά αργό ρυθμό και τις ασύνδετες χρονικά και νοηματικά σκηνές καταφέρνει να εκνευρίσει τον θεατή.
Οι ερμηνείες κινούνται στη μετριότητα αν και έχουμε δει και πολύ χειρότερες σε παρακμιακές ταινίες τρόμου. Σε μια προσπάθεια να ενισχύσει το αίσθημα ρεαλισμού το φιλμ παρουσιάζει τα γεγονότα υπό το φόντο των πρόσφατων καταστροφικών πυρκαγιών της νότιας Καλιφόρνια. Οποιεσδήποτε προσπάθειες προώθησης κοινωνικοπολιτικών μηνυμάτων πέφτουν επίσης στο κενό όντας ρηχές και απλοϊκά δοσμένες.
Δεν χρειάζεται να γραφτούν περισσότερα για αυτήν την ερασιτεχνικά δομημένη ταινία. Μιλάμε για μια από τις πιο κακόγουστες δουλειές του πρώτου μισού του 2020. Προσπεράστε άφοβα το «I Am Fear»…ακόμα κι αν είστε λάτρεις του ακραίου gore.
