Το «I Saw the TV Glow» είναι αναμφισβήτητα ένα από τα πιο αλλόκοτα φιλμ τρόμου της χρονιάς. Τρόμου είπαμε; Αυτό είναι μάλλον μια ελλιπής δήλωση. Διότι το δεύτερο κινηματογραφικό πόνημα της τρανς σκηνοθέτριας Jane Schoenbrun είναι μια περίπλοκη, πειραματική δουλειά που αγγίζει την κατηγορία του τρόμου αλλά όχι μόνο. Κάποιοι θα κατηγοριοποιούσαν το φιλμ και ως κοινωνικό δράμα ενώ δεν απουσιάζουν τα σουρεαλιστικά στοιχεία.
Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από δύο έφηβα άτομα, τον Owen και τη Maddy, που αναπτύσσουν μια ιδιόρρυθμη φιλία, στηριγμένη εν πολλοίς σε μια νεανική σειρά υπερφυσικού θρίλερ με τον τίτλο Pink Opaque. Στην πορεία η ζωή των δύο νέων διαταράσσεται σημαντικά. Η Maddy εξαφανίζεται μυστηριωδώς και η αγαπημένη τους σειρά ακυρώνεται μετά από πέντε σεζόν. Ο Owen καλείται να συνεχίσει τη ζωή του μόνος αλλά κάποιες συγκλονιστικές εξελίξεις θα τον οδηγήσουν στα άκρα.
Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, μιλάμε για μια πολύ ασυνήθιστη ιστορία που φλερτάρει με avant-garde μοτίβα. Είναι μια ταινία που προορίζεται περισσότερο για συγκεκριμένο, εναλλακτικό κοινό (όσο περιοριστικός κι αν ακούγεται ο όρος) και όχι για τις μάζες. Μέσα από τις αλλόκοτες συμπεριφορές των πρωταγωνιστών προσπαθεί να περάσει ποικίλα μηνύματα. Τα περισσότερα αφορούν τις δυσκολίες της ενηλικίωσης, την εφηβική επαναστατικότητα, την πάλη με τον εσωτερικό εαυτό και τον ψυχικό κλονισμό.
Ένα πιο συγκεκριμένο μήνυμα που έχει επισημανθεί από πολλούς αναλυτές, είναι η δυσκολία των τρανς ατόμων να προσαρμοστούν στην ασυμφωνία μεταξύ του φύλου που τους έχει αποδοθεί κατά τη γέννηση και αυτού που πραγματικά νιώθουν ότι είναι. Υπό μια ευρύτερη έννοια το «I Saw the TV Glow» είναι μια αλληγορία για την ταραχώδη ζωή ενός τρανς ατόμου. Εξερευνά ακομπλεξάριστα τα θέματα ταυτότητας φύλου και μέσω των σοκαριστικών εμπειριών των χαρακτήρων του καταπιάνεται και με τις συνέπειες που έχει στα εν λόγω άτομα η άρνηση μετάβασης στην επιθυμητή κατάσταση καθώς και η άρνηση αποδοχής από την κοινωνία.
Η γραμματοσειρά που χρησιμοποιείται στο φιλμ Pink Opaque εντός της ταινίας είναι η ίδια με αυτήν των εναρκτήριων τίτλων της δημοφιλούς σειράς «Buffy the Vampire Slayer» με την οποία ο ψαγμένος θεατής θα αναγνωρίσει κάποιους συνεκτικούς δεσμούς.
Οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών είναι εξαιρετικές. Το κλίμα καταθλιπτικό. Από την άλλη, τα έντονα χρώματα των οπτικών εφέ δημιουργούν μια ακαταμάχητη υποβλητικότητα που καθηλώνει. Η σουρεαλιστική ατμόσφαιρα είναι πανταχού παρούσα. Το σενάριο αν και γενικά παρουσιάζει καλές ιδέες, δεν δείχνει παντού σφιχτοδεμένο. Υπάρχει η αίσθηση ότι μερικές φορές βλέπουμε μια αλληλουχία μαγικών εικόνων χωρίς το απαραίτητο συνδετικό υλικό. Ορισμένες ιδέες ίσως ήταν λίγο υπερβολικές. Θα ήθελα επίσης ο ρυθμός να είναι λίγο ποιο γρήγορος.
Εν πάσει περιπτώσει, το «I Saw the TV Glow», παρά τα προβλήματά του και τις όποιες αδυναμίες, κερδίζει το στοίχημα και μαζί τις καρδιές των open-minded θεατών. Αν μη τι άλλο είναι μια ειλικρινής κινηματογραφική προσπάθεια, με προσεγμένη σκηνοθεσία, πλούσια σε φαντασία και τόλμη. Αν μάλιστα ο θεατής είναι και κοινωνικά ενημερωμένος (αλλά και ευαισθητοποιημένος) πάνω στα ζητήματα ταυτότητας φύλου, πιθανότατα θα εκτιμήσει το φιλμ τουλάχιστον ένα κλικ παραπάνω από πολλούς άλλους.
