Είναι περίεργο που το συγκεκριμένο φιλμ κωμικού τρόμου έχει περάσει «στα ψιλά» και γενικά λησμονηθεί από μεγάλη μάζα των horror fans, παρότι δεν είναι τόσο παλιό ούτε φτηνιάρικο. Μάλιστα το horror κοινό γύρισε την πλάτη στο «Idle Hands» ακόμα και την εποχή της κυκλοφορίας του στα τέλη των 90s, με αποτέλεσμα την παταγώδη αποτυχία του στο box office. Λέγεται ότι για την αποτυχία του στους αμερικάνικους κινηματογράφους ευθύνεται εν μέρει και το μακελειό στο σχολείο του Columbine που είχε λάβει χώρα λίγες μέρες πριν την προβολή της ταινίας τον Απρίλιο του 1999 δημιουργώντας ένα γενικά βαρύ και πεσιμιστικό κλίμα. Όπως και να’ χουν τα πράγματα, η πρόσφατη ιστορία γύρω από το «Idle Hands» υποδεικνύει ότι σιγά σιγά αλλά σταθερά το φιλμ αρχίζει να ανακαλύπτεται ξανά από τους φίλους του νεανικού κυρίως τρόμου και έχει ήδη αποκτήσει cult στάτους για αρκετούς.
Το cast είναι αξιοπρόσεκτο με αρκετούς νέους αξιόλογους ηθοποιούς να το πλαισιώνουν. Η υπόθεση είναι λίγο έως πολύ παρανοϊκή. Μια ασαφής διαβολική δύναμη κυριεύει το δεξί χέρι του νεαρού Anton και τον εξαναγκάζει να δολοφονήσει άτομα από το κοντινό του περιβάλλον παρότι ο ίδιος προσπαθεί να το κουμαντάρει. Η δύναμη αυτή φαίνεται να επιλέγει γενικά τους τεμπέληδες και ο εν λόγω πιτσιρικάς φαίνεται να ανήκει σ’ αυτό το club απολαμβάνοντας τη ζωή του επιδιδόμενος σε αραλίκι, τσιγαριλίκι, ατελείωτη TV και γενικά κραιπάλη, παρέα με τους πάρταλους κολλητούς του. Η ζωή του αλλάζει αναπάντεχα όταν η κακόβουλη υπερφυσική δύναμη καταλαμβάνει το χέρι του ωθώντας τον σε αιματηρές φονικές πράξεις. Παράλληλα με τη σφαγή που λαμβάνει χώρα στο περιβάλλον του Anton, η ταινία μάς μεταφέρει και στο ταμπλό μιας αλλόκοτης γυναίκας που ακολουθεί τα χνάρια της σατανικής δύναμης με σκοπό να την σταματήσει.
Ok, η τρέλα είναι συνώνυμο του «Idle Hands» στο οποίο η λογική πάει περίπατο δίνοντας θέση στον αχαλίνωτο χαβαλέ και στο πλούσιο λουτρό αίματος. Ειλικρινά δεν πρέπει να σας ξενίζει η έλλειψη λογικής καθώς η καταιγιστική δράση και η χιουμουριστική διάθεση αντισταθμίζουν με το παραπάνω το προαναφερθέν «μειονέκτημα». Στο κάτω κάτω για κωμωδία τρόμου μιλάμε και ο χαρακτήρας της είναι σκόπιμα τρελός και «παράλογος». Πολλά εύσημα πρέπει να δοθούν στους ηθοποιούς που με την ειλικρινή τους διάθεση ανεβάζουν σημαντικά το κέφι δείχνοντας ότι πιστεύουν σ’ αυτό που κάνουν κι αυτό φαίνεται από το ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Ο Devon Sawa που ένα χρόνο μετά θα τον ξαναδούμε στο «Final Destination» είναι απολαυστικός επιδεικνύοντας ασταμάτητη κινητικότητα όπως απαιτεί ο ρόλος του. Η Jessica Alba ενσαρκώνει άψογα την ναζιάρα ερωτική σύντροφο του πρωταγωνιστή συνδυάζοντας αθωότητα αλλά και τολμηρό ερωτισμό. Οι δε κολλητοί φίλοι του Anton είναι χάρμα οφθαλμών με το αιματοβαμμένο image τους και την ακόρεστη διάθεση για καμάκι και κραιπάλη.
Το φιλμ γυρίστηκε στην ίδια γειτονιά όπου έγιναν και τα γυρίσματα του ιστορικού «Halloween» (1978).
Εύσημα πρέπει να δώσουμε επίσης και στους συντελεστές των ειδικών εφέ/make-up. Πράγματι η δουλειά που έχει γίνει στον συγκεκριμένο τομέα είναι εξαιρετική, ειδικά στην απεικόνιση των φόνων και των αποτελεσμάτων τους. Στο «Idle Hands» μπορούμε επίσης να παρατηρήσουμε στοιχεία από άλλα ιστορικά φιλμ τρόμου που τυχαία ή σκόπιμα εισχώρησαν αποτελεσματικά στο corpus του. Συναντάμε για παράδειγμα τις θρυλικές ταινίες του George Romero «Night of the Living Dead» και «Dawn of the Dead» ως τηλεοπτικό θέαμα των πρωταγωνιστών. Το αναστημένο πτώμα ενός εκ των φίλων του Anton που κυκλοφορεί με κομμένο κεφάλι φέρνει στο νου το cult classic «Re-Animator» του Stuart Gordon ενώ το μακελειό την βραδιά του σχολικού χορού θυμίζει λίγο το κλασικό «Carrie» του Brian De Palma. Βέβαια και η ίδια η κεντρική ιδέα με το κακόβουλο χέρι δεν ήταν καινούρια καθώς παρόμοια μοτίβα έχουμε ξαναδεί στο «The Hand» του 1981 με πρωταγωνιστή τον Michael Cane ή στην ανθολογία τρόμου «Quicksilver Highway» (1997).
Τέλος, θα είναι σοβαρή παράλειψη αν δεν γίνει αναφορά και στο σπουδαίο soundtrack του «Idle Hands» που περιλαμβάνει πολλά ανεβαστικά τραγούδια του ευρύτερου ροκ φάσματος από μπάντες όπως The Offspring, Rob Zombie, Mötley Crüe και πολλούς ακόμα γνωστούς καλλιτέχνες. Ειδικά η εμφάνιση των Offspring μέσα στο φιλμ και οι τρελές σκηνές που την ακολουθούν στέκονται ως ένα από τα απόλυτα highlights μαζί με τους αποτρόπαιους και υπερχορταστικούς φόνους! Τι συμπέρασμα βγάζουμε από όλα αυτά λοιπόν; Προφανώς ότι οι φίλοι του καλοσκηνοθετημένου κωμικού τρόμου πρέπει να δουν το «Idle Hands». Για τους υπόλοιπους συνιστά μια καλή επιλογή, ειδικά αν επιθυμούν να περάσουν το σαββατόβραδό τους ανάλαφρα και ψυχαγωγικά. Αν μη τι άλλο πρόκειται για μια ταινία που καυτηριάζει την τεμπελιά με κιτς, πλην όμως διασκεδαστικό τρόπο.
