Ηδονή για τους λάτρεις του cult/exploitation σινεμά τρόμου, νοσηρό τερατούργημα για τους θιασώτες του καθωσπρεπισμού. Ταινίες «ενοχλητικές» όπως το αδυσώπητο «Island of Death» του δικού μας Νίκου Μαστοράκη είναι απ’ αυτές που διχάζουν το κοινό. Ακόμα και στους φίλους του τρόμου το παρόν φιλμ δεν είναι αυτονόητα αποδεκτό με αποτέλεσμα να παρατηρείται μεγάλη διακύμανση στις βαθμολογίες που λαμβάνει. Η προσωπική μου άποψη διαφέρει αισθητά από τους επικριτές του. Ας διεισδύσουμε λοιπόν βαθιά στο εσωτερικό των «παιδιών του διαβόλου» παίρνοντας μια γεύση από την «αμαρτία» του.
Όπως φαίνεται κι από την σαφέστατη υπόθεση δεν περιμένουμε κάτι δυσνόητο, πολύπλοκο ή καινοτόμο. Από τη στιγμή που το ζευγάρι των Βρετανών φτάνει στη μαγευτική Μύκονο, ξεκινά μια ισοπεδωτική διαδοχή φονικών γεγονότων που εμπλουτίζεται συχνά με σκηνές ελαφριού πορνό και πρόσθετες, ακόμα πιο προκλητικές και «μη φυσιολογικές» σκηνές.
Πέρα από μια σπάνια ποικιλία εμπνευσμένων, αιματηρών φόνων συναντάμε αμφιλεγόμενες σκηνές όπως ο βιασμός και στη συνέχεια φόνος κατσίκας ή η απόλαυση που επιδεικνύει μια σεξομανής γριά «κλώσα» στα ούρα! Σκηνές που σίγουρα προκαλούν και σοκάρουν αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αταίριαστες με τον γενικότερο «disturbing» χαρακτήρα που σκόπιμα υιοθετεί το «Island of Death».
Η λογοκρισία που υπέστη, ειδικά στη μητέρα της φιλμικής λογοκρισίας Μεγάλη Βρετανία όπου και καταχωρήθηκε ως video nasty, ήταν απόρροια του προκλητικού περιεχομένου του αν και στην ιστορία του horror κινηματογράφου έχουμε δει σαφώς πιο προκλητικές ταινίες που εντάσσονται στο ευρύ πεδίο του τρόμου. Υπό αυτήν την σφαιρική οπτική πιθανώς το «Island of Death» να έχει αδίκως κατηγορηθεί τόσο πολύ από τους πολέμιούς του.
Στο «Island of Death» διακρίνουμε την τόλμη και ειλικρίνεια του δημιουργού του ο οποίος χωρίς ενδοιασμούς και με ακομπλεξάριστη διάθεση μάς φιλοδωρεί με ένα αδίστακτο «πρωτο-slasher» σε μια εποχή μεγαλύτερου συντηρητισμού απ’ ό, τι σήμερα. Πρόκειται για έκπληξη που δεν γίνεται εύκολα κατανοητή. Πραγματικά η ταινία αυτή μοιάζει με ξαφνική βόμβα και αυτό που εκπλήσσει περισσότερο είναι η προέλευσή της από μια χώρα που η έννοια του τρόμου και η αντίστοιχη φιλμογραφία βρίσκονταν ακόμη στα σπάργανα.
Το σενάριο της ταινίας γράφτηκε σε μία μόλις εβδομάδα. Η λογοκρισία κράτησε το «Island of Death» απαγορευμένο στη Μεγάλη Βρετανία για πολλά χρόνια με την πρώτη εντελώς μη λογοκριμένη έκδοση να κυκλοφορεί το πρόσφατο 2011!
Ερχόμενοι τώρα σε πιο τεχνικά θέματα, διακρίνουμε μια πεσιμιστική ατμόσφαιρα που οικοδομείται από διάφορους παράγοντες όπως η μελαγχολική μουσική, η τραγική μοίρα των θυμάτων και το αναπόφευκτα δυσοίωνο μέλλον του φονικού ζεύγους. Τα εφέ των φόνων είναι αξιοπρεπή παρά το χαμηλό budget. Επιτυχής κρίνεται και η βασανιστική αργοπορία ορισμένων φόνων. Σε πολλές περιπτώσεις δηλαδή το θύμα πρώτα ακινητοποιείται με λιγότερο ή περισσότερο βίαιες μεθόδους και στη συνέχεια αποκόπτεται το νήμα της ζωής του.
Με άλλα λόγια ο τρόμος εντείνεται ακριβώς από το γεγονός ότι έρχεται βαθμιαία και όχι ακαριαία. Η επιλογή του ζευγαριού να φωτογραφίζει το έγκλημα κατά την πράξη του καθιστά ακόμα πιο σοκαριστικό το φιλμ. Το τελικό σοκ έρχεται όταν μαθαίνουμε την πραγματική ταυτότητα του ζεύγους δολοφόνων σ’ ένα ρεσιτάλ ειρωνείας. Τελικά το ποιος είναι «αφύσικος» και «αμαρτωλός» στο νησί παίρνει εντελώς διαφορετική διάσταση θρυμματίζοντας το ιδεολογικό υπόβαθρο της αιματοβαμμένης «σταυροφορίας».
Όλη αυτή η άρρωστη κατάσταση κάνει τις σποραδικές αδυναμίες όπως π.χ. κάποιους διαλόγους ή ερμηνείες να περνούν σε δεύτερη μοίρα. Άλλωστε δεν διαφέρουν σημαντικά από αντίστοιχες ερμηνείες και διαλόγους ταινιών slasher από προηγμένες κινηματογραφικές βιομηχανίες όπως αυτή των ΗΠΑ.
Επειδή μακρηγορώ όμως θα προσθέσω απλά ότι ένα φιλμ γυρισμένο στην Ελλάδα από Έλληνα σκηνοθέτη δεν θα μπορούσε να μην περιέχει και κάποια ελληνικά στοιχεία. Γουστάρουμε λοιπόν με χίλια το μυκονιάτικο τοπίο και τις ζεϊμπεκιές που εντάχθηκαν επιτυχώς στο slasher μοτίβο του «Island of Death». Όπως επίσης και την cameo εμφάνιση του ίδιου του Μαστοράκη με ένα ασυνήθιστο look.
Συμπερασματικά, το «Island of Death» είναι ένα φιλμ με ιδιάζουσα σημασία για τον στερημένο από horror υλικό ελληνικό κινηματογράφο. Είναι από τα λίγα ελληνικά φιλμ τρόμου που απέκτησαν σημαντική φήμη εκτός συνόρων σε ένα τόσο πρώιμο διάστημα, έστω κι αν αυτή υπήρξε ενίοτε αρνητική. Το ότι κέρδισε τον τίτλο του cult το καθιστά ξεχωριστό από ιστορική άποψη και όχι μόνο. Και το ότι τόλμησε να προβάλλει ευθέως έννοιες και εικόνες ταμπού (ειδικά στην Ελλάδα) το μετατρέπει κατά την ταπεινή μου άποψη σε…ένοχη απόλαυση.
Όσοι δεν το έχετε δει ακόμα και γουστάρετε τον low budget προκλητικό, χωρίς όρια, κινηματογράφο δώστε του μια ευκαιρία. Την αξίζει…
