Ομολογώ ότι περίμενα πολλά από το «It Comes at Night» του πρωτάρη κινηματογραφιστή Trey Edward Shults καθώς η υπόθεση μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον. Αξιόλογο βρήκα και το cast ενώ και το trailer μαζί με τον τίτλο σού καλλιεργούσαν έντονη ανυπομονησία χτίζοντας υψηλές προσδοκίες ταυτόχρονα.
Έχουμε λοιπόν το μοτίβο της εξάπλωσης θανατηφόρου επιδημίας και της προσπάθειας ανθρώπινων ομάδων να επιβιώσουν σ’ έναν κόσμο που καταρρέει. Όχι δεν έχουμε να κάνουμε με ζόμπι εδώ αλλά με τον ταχύ θάνατο όσων μολύνονται χωρίς να βλάπτουν τους άλλους. Εδώ βρίσκουμε και τα πρώτα δραματικά στοιχεία που είναι έντονα και στην εξέλιξη του φιλμ. Οικογένειες αναγκάζονται να σκοτώσουν τα μολυσμένα μέλη τους προς αποφυγή εξάπλωσης της μόλυνσης.
Όχι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί αλλά οπωσδήποτε ψυχολογικά δυνατό σαν ιδέα. Απαντήσεις για την προέλευση της επιδημίας καθώς και άλλες λεπτομέρειες που την χαρακτηρίζουν δεν παίρνουμε ποτέ από την ταινία. Δίνεται έμφαση δηλαδή στο οικογενειακό δράμα και σε συνοδευτικούς παράγοντες όπως η καχυποψία, η έλλειψη εμπιστοσύνης και η προστασία των αγαπημένων προσώπων με κάθε τίμημα.
Αυτό το τελευταίο κατ’ εμέ δεν είναι λάθος σαν επιλογή αλλά εκτιμώ ότι θα έπρεπε να διαλευκανθούν λεπτομέρειες περί της επιδημίας (Πώς ξεκίνησαν όλα; Υπάρχει θεραπεία; Υπάρχουν κυβερνήσεις που παίρνουν μέτρα αντιμετώπισης;). Διότι το «It Comes at Night» παρότι επιτυγχάνει στην διαμόρφωση κλίματος αβεβαιότητας και ψυχολογικού φόβου, εντούτοις μοιάζει ημιτελές στη συνολική του εικόνα.
Ο πίνακας που παρουσιάζεται στην αρχή της ταινίας είναι ο «Θρίαμβος του Θανάτου» (The Triumph of Death) που σχεδιάστηκε από τον Φλαμανδό ζωγράφο Pieter Bruegel το 1562.
Μου άρεσαν οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών. Όλοι είναι πειστικοί και αφοσιωμένοι στους ρόλους τους. Μου άρεσε το σασπένς κάποιων σκηνών, ειδικά το δραματικό ξέσπασμα στα τελευταία λεπτά που απεικονίζει με σαφήνεια το πώς οι φυσιολογικοί άνθρωποι μετατρέπονται σε άγρια όντα όταν βρεθούν μπροστά σε μη αναστρέψιμες, απελπιστικές καταστάσεις.
Συμπερασματικά το «It Comes at Night» αποτελεί ένα καλό δείγμα ψυχολογικού τρόμου και είναι ικανό να σας κρατήσει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Προσωπικά όμως το περίμενα ποιοτικότερο και πλουσιότερο σαν σύνολο.
Θετικά: Δυνατές ερμηνείες, καλοφτιαγμένη ατμόσφαιρα αβεβαιότητας και καχυποψίας, δραματική εξέλιξη, υψηλό σασπένς στις τελικές σκηνές.
Αρνητικά: Έλλειψη επεξηγήσεων ορισμένων σημείων που δεν θα έπρεπε να μείνουν σκοτεινά. Το φινάλε επίσης φαίνεται κάπως απότομο.
Συμπέρασμα: Ενδιαφέρουσα ταινία ψυχολογικού και μετα-αποκαλυπτικού τρόμου με έντονο το στοιχείο του δράματος και της αβεβαιότητας. Δεν κάνει όμως την υπέρβαση που περιμέναμε στο πεδίο που εκπροσωπεί.
Βαθμός:
Gore:
👆 Οι καλύτερες σκηνές (spoilers):
- Το δραματικό ξεκίνημα του έργου με τον αναγκαστικό θάνατο ενός μέλους της οικογένειας.
- Η επίθεση που δέχονται οι δύο πατεράδες από άγνωστους μέσα στο δάσος.
- Η αγωνιώδης σκηνή με την επιστροφή του σκυλιού στο σπίτι τη νύχτα.
- Η σεκάνς της δραματικής σύγκρουσης των δύο οικογενειών προς το τέλος.