Η Γαλλία συνηθίζει –ήδη από πολύ παλιά- να βγάζει ιδιόρρυθμες ταινίες τρόμου που έχουν πάντα κάτι να σου πουν είτε θεωρούνται καλές είτε όχι. Το «Les Raisins de la Mort» (με αγγλικό τίτλο «The Grapes of Death») εμφανίζεται προς τα τέλη των 70’s για να βάλει το δικό του λιθαράκι στις παρακμιακές ταινίες τρόμου. Ο cult κινηματογραφιστής Jean Rollins (La Morte Vivante) μας προσφέρει μια νοσηρή ταινία με ζόμπι, (από τις πρώτες γαλλικές ταινίες στη συγκεκριμένη θεματολογία) όπου ο παραλογισμός και η σήψη αποτελούν τα βασικά υλικά κατασκευής.
Η τρέλα ξεκινά από την ίδια την υπόθεση. Το εντομοκτόνο που χρησιμοποιήθηκε στα αμπέλια μιας επαρχιακής περιοχής μετέτρεψε τους γύρω χωρικούς σε θανατηφόρα ζόμπι. Το κρασί βλέπετε ήταν ιδιαίτερα αγαπητό εκεί. Ηρωίδα είναι μια νεαρή κοπέλα με το όνομα Elizabeth η οποία ταξιδεύει στην συγκεκριμένη περιοχή για να συναντήσει τον αρραβωνιαστικό της. Με το καλημέρα –ήδη μέσα στο τραίνο όταν προσέγγισε τον προορισμό της- δέχεται επίθεση από τους «μολυσμένους» χωρικούς και περιπλανιέται στην επικίνδυνη γαλλική ύπαιθρο προσπαθώντας να βγει ζωντανή από τους μεταλλαγμένους διώκτες της.
Οι περιοχές των γυρισμάτων είχαν πολύ χαμηλές θερμοκρασίες με αποτέλεσμα το make-up να παγώνει στα πρόσωπα των ηθοποιών και να μην φαίνεται τόσο ρεαλιστικό.
Η αφελής αυτή υπόθεση θα είχε οδηγήσει το φιλμ σε κατάρρευση αν δεν υπήρχαν το νοσηρό κλίμα και η ατμόσφαιρα απαισιοδοξίας και παρακμής για να αποσπούν την προσοχή μας. Η ειλικρινής σαπίλα του «Les Raisins de la Mort» αναδύεται μαζί με τη μπόχα των δηλητηριασμένων αμπελώνων και τους αποκρουστικούς χωρικούς που σαπίζουν κι αυτοί μέσα σ’ ένα περιβάλλον παράνοιας. Υπάρχει gore, υπάρχει δράμα, υπάρχει ρομάντζο με μακάβριες εξελίξεις που θυμίζει αρχαιοελληνική τραγωδία, υπάρχουν πολιτικού και ηθικολογικού περιεχομένου μηνύματα και όλα αυτά μαζί συνθέτουν ένα ψαγμένο, πολυδιάστατο παρακμιακό φιλμ τρόμου που φιλοδοξεί να μην μένει σε τετριμμένα μοτίβα.
Δεν το καταφέρνει πολύ καλά όμως και δυστυχώς παρουσιάζει αδυναμίες σε πολλά σημεία. Τα προσθετικά εφέ των ζόμπι με το σαπισμένο και κιτρινισμένο δέρμα δεν πείθουν σε κάθε περίπτωση, ο ρυθμός είναι βασανιστικά αργός και το φινάλε απογοητευτικό. Αρκετές ερμηνείες είναι ξύλινες αν και δεν θα είχαμε τρελές απαιτήσεις από μια b movie όπως αυτή. Θετική κρίνεται πάντως η ύπαρξη ποικίλων χαρακτήρων που καρφώνονται στη μνήμη. Αυτούς συναντά η πρωταγωνίστρια κατά τη διάρκεια της επικίνδυνης περιπλάνησής της χωρίς να είναι πάντα σαφής η κατάστασή τους (έχουν μολυνθεί ή όχι;), οι προθέσεις τους και οι αντιδράσεις τους.
Δημιουργείται δηλαδή μια κατάσταση απροβλεψιμότητας όπου ο θεατής γίνεται καχύποπτος για τον ρόλο του καθενός κι αυτό δίνει με τη σειρά του κάποιους πόντους στο φιλμ. Η προσοχή μας μαγνητίζεται επίσης από τα όμορφα πλάνα της γαλλικής υπαίθρου και των γραφικών χωριών που έρχονται σε όμορφη αντίθεση με τη βίαιη και άρρωστη εικόνα των ντόπιων. Άλλοι πάλι θα σαγηνευτούν από κάποια γυμνά πλάνα που δίνουν στο φιλμ και την επιθυμητή(;) sexploitation εικόνα – ταιριαστή ίσως με τα παρακμιακά δρώμενα.
Παρά τα οφθαλμοφανή ελαττώματά του, το σάπιο αυτό φιλμάκι μπορεί να κερδίσει συμπάθειες ειδικά από την πλευρά των πιο ανοιχτόμυαλων και των λάτρεων του παρακμιακού τρόμου. Το cult έχει την τιμητική του εδώ παρότι σποραδικά το έργο φλερτάρει και με το trash. Δείτε το και ως μια καλή ευκαιρία να φρεσκάρετε τα γαλλικά σας.
