Τερατάκια (Monsters) Review

Στην πραγματικότητα το «Monsters» υπήρξε τηλεοπτική σειρά ξεχωριστών επεισοδίων τρόμου και κωμωδίας που παίχτηκαν στην αμερικανική τηλεόραση από το 1988 μέχρι το 1991. Στην ελληνική αγορά (μόνο σε VHS μέχρι τώρα) κυκλοφόρησε σαν ταινία. Αυτή η σπονδυλωτή ταινία λοιπόν του 1988 αποτελείται από 4 αυτοτελείς ιστορίες και συγκεκριμένα από τα 4 πρώτα επεισόδια της σεζόν του 1988. Κατά σειρά είναι τα The Feverman, Holly’s House, New York Honey και The Vampire Hunter.

Μιλάμε για μια παρακμιακή παραγωγή αλλά με εμπνευσμένα ξεσπάσματα, μπόλικο μεράκι και καλή διάθεση που αξίζει την προσοχή, ειδικά από το στρατόπεδο των οπαδών των b movies. Ακολουθώντας τα χνάρια και υιοθετώντας το στιλ της επιτυχημένης σειράς «Tales From the Darkside» και με τον ίδιο παραγωγό, το «Monsters» συνιστά μια εναλλακτική πρόταση στον τομέα των σπονδυλωτών σειρών που μπορεί να κερδίσει κάποιες εντυπώσεις αν και σίγουρα δεν ενθουσιάζει.

Συνολικά η σειρά περιλαμβάνει 72 επεισόδια με 24 την κάθε σεζόν.

Στο «Monsters» υπάρχει ένα ευχάριστο κλίμα με τις ιστορίες τρόμου να μοιάζουν «ακίνδυνες» (αν και κατά βάθος δεν είναι κρίνοντας από τα θέματά τους) έχοντας ενσωματώσει μια κωμική νοοτροπία στην αφήγησή τους με αποτέλεσμα να κυλούν στρωτά και εύκολα. Η ανάλαφρη διάθεση διαφαίνεται από το ξεκίνημα κιόλας όταν στην οθόνη μας προβάλλονται εικόνες μιας οικογένειας χαζοχαρούμενων τεράτων (σαν να φτιάχτηκαν από πλαστελίνη) που ετοιμάζεται να παρακολουθήσει τη σειρά.

Στο πρώτο επεισόδιο παρακολουθούμε την προσπάθεια ενός πατέρα να σώσει την βαριά άρρωστη κόρη του πηγαίνοντάς την σ’ έναν εναλλακτικό θεραπευτή που εφαρμόζει μεταφυσικές μεθόδους. Ο σκεπτικιστής γιατρός που συνοδεύει τον πατέρα αμφισβητεί τη βασιμότητα της μεθόδου του θεραπευτή. Σύντομα όμως θα παίξει καίριο ρόλο στην αντιμετώπιση του «πυρετάνθρωπου», ενός ευτραφούς ανθρωποειδούς τέρατος που προσωποποιεί και ενσαρκώνει τη φλεγμονή της άρρωστης μικρής κοπέλας. Αρκετά cheesy αισθητική, ειδικά στην εμφάνιση του αηδιαστικού «πυρετάνθρωπου» αλλά στο τέλος η ιστορία κερδίζει την εκτίμησή μας.

Στο δεύτερο επεισόδιο μια κούκλα που πρωταγωνιστεί σε παιδικό τηλεοπτικό πρόγραμμα πασχίζει να κρατήσει κοντά της την κατασκευάστριά της που πρόσφατα έμεινε έγκυος. Η οργή της κούκλας αναμένεται να ξεσπάσει στον φίλο της κατασκευάστριας. Είναι μάλλον το πιο αδύναμο section του φιλμ, παρά τον τρομακτικό χαρακτήρα της κούκλας.

Στο τρίτο (και καλύτερο) επεισόδιο, βλέπουμε την προσπάθεια ενός αλαζόνα νεοϋορκέζου να εμπορευτεί το γευστικό μέλι του γείτονά του. Όμως η ξαφνική παρουσία μιας αισθησιακής φίλης του γείτονα θα αλλάξει την κατάσταση δραματικά για όλους. Σ’ αυτό το επεισόδιο συναντάμε και τους πιο πολυδιάστατους χαρακτήρες. Υπάρχει ο ονειροπόλος μελισσοκόμος, ο αλαζόνας πρωταγωνιστής με την «συνηθισμένη» σύζυγό του και μια εκθαμβωτική Andrea Thompson (γνωστή από το Babylon 5 και άλλες σειρές) που κρύβει περισσότερες εκπλήξεις απ’ όσες φαντάζεστε. Το φινάλε είναι δουλεμένο και πανέξυπνο. Μοναδικό μειονέκτημα τα άσχημα εφέ που ενδεχομένως να προκαλέσουν γέλιο παρότι ο πυρήνας της αφήγησης είναι σοβαρός για τα standards του μεταφυσικού τρόμου.

Στο τέταρτο επεισόδιο ένας χαρακτήρας-απομίμηση του βαμπιροκυνηγού Van Helsing που ετοιμάζεται να αποχωρήσει από το κυνήγι βρικολάκων, προσπαθεί να σώσει τον βοηθό του από την αποπλάνηση μιας όμορφης γυναίκας που ήρθε στο γραφείο τους για να ζητήσει βοήθεια για τον αδερφό της που συμπεριφέρεται σαν βρικόλακας. Πρόκειται άραγε για αλήθεια ή μήπως για παγίδα; Χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο, το επεισόδιο αυτό διαθέτει σοβαρότητα, καλές ερμηνείες και μια ελαφρώς βαμπιρική ατμόσφαιρα.

Η γενική εικόνα που μένει είναι ότι το «Monsters» κερδίζει στην διάθεση αλλά χάνει στα τεχνικά στοιχεία όπως τα εφέ που κυμαίνονται από ελαττωματικά έως εντελώς άθλια και καρτουνίστικα. Προσφέρεται πάντως για άφθονο χαβαλέ και σίγουρα δεν απογοητεύει.

Ευχάριστη ποικιλία διασκεδαστικών ιστοριών, η ευπρόσδεκτη «τυρίλα» που χαρακτηρίζει τις ιστορίες.

Τα απαράδεκτα ειδικά εφέ σε πολλές περιπτώσεις.

Η καρτουνίστικη αλλά συμπαθέστατη οικογένεια τεράτων που «προλογίζει» τις αυτοτελείς ιστορίες.
Ο υπέρβαρος «πυρετάνθρωπος» της 1ης ιστορίας. Μιλάμε για εντελώς cheesy και αποκρουστική μορφή!
Το ευφυές τελείωμα της 3ης ιστορίας.