Αν και πρόκειται για ένα μάλλον απογοητευτικό φινάλε της θρυλικής ταινίας Suspiria του 1977, δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε ότι παραμένει μια καλή παλιομοδίτικη ιταλική ταινία τρόμου. Κάτι διαφορετικό από τις τετριμμένες αμερικανικές ταινίες slasher/serial killer με τις κλισέ σκηνές. Έχει ελκυστικές γυναίκες, μια ιστορία γεμάτη βία και gore εικόνες, μάγισσες, φαντάσματα και αλχημιστές. Το υπερφυσικό στοιχείο υπερισχύει και διακρίνει την ταινία από τις σύγχρονες σχεδόν ρεαλιστικές, που δεν έχουν πολλά στοιχεία φαντασίας και παραμυθιού.
Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ελλείψεις, κάθε άλλο. Πρώτα απ’ όλα, η Asia Argento μπορεί να είναι πολύ συμπαθητική, αλλά όχι ιδιαίτερα καλή ηθοποιός.. Η Μητέρα των Δακρύων κάνει σπάνιες εμφανίσεις, πριν την τελική σκηνή, ίσως δύο με τρεις και είναι πολύ όμορφη και καθόλου τρομακτική.
Παρόλα αυτά, προσφέρεται για όσους θέλουν να αισθανθούν το πνεύμα του παλιότερου horror κινηματογράφου (δεκαετία 70-80) και να γευτούν για μια ακόμη φορά την εξαιρετική σκηνοθεσία του Ιταλού μαέστρου Dario Argento ( βλ. Suspiria, Tenebre, Deep Red).
Πρόκειται για το τρίτο μέρος μιας τριλογίας ταινιών για τις «Τρεις Μητέρες» με πρώτη το διεθνές μπλοκμπάστερ «Suspiria (1977)» και δεύτερη το «Ιnferno (1980)». Η πρώτη προβολή της έγινε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών του 2007 και με την ευκαιρία, παρουσιάστηκε μια οπτικά βελτιωμένη μορφή της πρώτης ταινίας της τριλογίας, Suspiria (1977).
Ο σκηνοθέτης αρχικά πρότεινε το ρόλο της πρωταγωνίστριας στην Ania Pieroni, η οποία είχε παίξει παρόμοιο χαρακτήρα στο Inferno του 1980. Η ηθοποιός , ωστόσο απέρριψε την προσφορά λόγω της ηλικίας της και αποχώρησε από την ηθοποιία το 1985, όταν συνταξιοδοτήθηκε. Έτσι, τον πρωταγωνιστικό ρόλο ανέλαβε η κόρη του σκηνοθέτη Asia Argento, της οποίας η μητέρα στην ταινία (Elisa Mandy) είναι και η πραγματική της μητέρα, η ηθοποιός Daria Nicolodi.
Στο τελευταίο αυτό μέρος βρισκόμαστε στη Ρώμη, όπου μια ανασκαφή κοντά σε νεκροταφείο Καθολικής Εκκλησίας, αποκαλύπτει ένα παλιό φέρετρο σφραγισμένο με σταυρούς. Ο ιερέας το στέλνει σε ένα μουσείο Αρχαίας Τέχνης, όπου οι βοηθοί, μία εκ των οποίων η Σάρα Μάντι, το ανοίγουν με δυσκολία. Στο εσωτερικό θα βρουν 3 φιγούρες, ένα μαχαίρι και ένα χιτώνα-φυλακτό, αντικείμενα τα οποία μετά από μια σοκαριστική σκηνή βίας θα κλαπούν από 3 σκοτεινά πλάσματα.
Ο συγκεκριμένος χιτώνας ανήκει στη Μητέρα των Δακρύων, τη μόνη ζωντανή και πιο ισχυρή από τις «Τρεις Μητέρες». Η επανάκτησή του από την “Terza Madre” σπέρνει χάος, βία και καταστροφή στη Ρώμη, η οποία φλέγεται ξανά, ενώ η πρωταγωνίστρια, κυνηγημένη από μια ενοχλητική ομάδα μαγισσών, που μοιάζουν με πανκ της δεκαετίας του ’80, καθώς και από την αστυνομία, προσπαθεί να ξεφύγει. Επισκέπτεται το σύντροφό της, Διευθυντή του Μουσείου, ο γιος του οποίου έχει απαχθεί – μια απαγωγή που μπορεί να σχετίζεται με τον αρχαίο χιτώνα.
Η Σάρα, σε μια ύστατη προσπάθεια να ανακαλύψει και να εξελίξει τις μαγικές της δυνάμεις, που έχει κληρονομήσει από τη μητέρα της, έρχεται σε επαφή με τον ιερέα Pater Johnannes και έναν αλχημιστή-αρχιτέκτονα, που τους αποκαλύπτει τι συμβαίνει. Η αποστολή της τώρα είναι να καταστρέψει την κακή μάγισσα, ενώ όσοι τη βοηθούν πεθαίνουν με φρικιαστικό τρόπο. Η ταινία ολοκληρώνεται με τη Σάρα να έρχεται σε μια τελική αναμέτρηση με την πανίσχυρη Μητέρα των Δακρύων.
