Σ’ ένα από τα πρώιμα φιλμ της σπουδαίας σκηνοθετικής της καριέρας, η Αμερικανίδα Kathryn Bigelow (The Hurt Locker, Zero Dark Thirty) ξεδιπλώνει το ταλέντο της προσφέροντας στο horror κοινό ένα ξεχωριστό φιλμ που καθηλώνει. Αν και αρχικά σχεδίαζε να φτιάξει γουέστερν, η έλλειψη ενδιαφέροντος του κοινού για τα φιλμ γύρω από την Άγρια Δύση σε συνδυασμό με το αυξανόμενο ενδιαφέρον για τις ταινίες τρόμου εκείνη την εποχή, παρακίνησαν την ίδια και τον συν-συγγραφέα του σεναρίου Eric Red να αναμείξουν τα δύο είδη προσδοκώντας καλύτερο αποτέλεσμα. Παρά την αποτυχία του εγχειρήματος από εμπορική σκοπιά, το «Near Dark» χαιρετίστηκε από τους κριτικούς της εποχής και βαθμιαία απέκτησε την φήμη του cult στους κύκλους των ψαγμένων οπαδών του τρόμου (κυρίως).
Ας έρθουμε τώρα στο προκείμενο. Ένας νεαρός άνδρας ακολουθεί απρόθυμα μια συμμορία περιπλανώμενων και καταστροφικών βαμπίρ αφότου δαγκώθηκε από ένα γοητευτικό θηλυκό μέλος της συμμορίας. Και ενώ σταδιακά η μεταμόρφωσή του από άνθρωπο σε βρικόλακα ολοκληρώνεται, η θέση του στην ομάδα περιπλέκεται επικίνδυνα. Από τη μία προσπαθεί να κερδίσει την βαμπιρέλλα που τον δάγκωσε και με την οποία είναι τρελά ερωτευμένος, από την άλλη μάχεται να προστατέψει την οικογένειά του από τις κακόβουλες τάσεις της συμμορίας.
Για τον ρόλο του πρωταγωνιστή Caleb δοκιμάστηκαν οι Johnny Depp και D. B. Sweeney.
Το «Near Dark» έχει απ’ όλα. Άφθονη δράση, υψηλή ένταση και αγωνία, ρομαντισμό, συναίσθημα, δράμα, αξιομνημόνευτους χαρακτήρες, καταπληκτική ατμοσφαιρική μουσική και μια υπέροχη φωτογραφία που μαγνητίζει τα βλέμματα. Η Bigelow ενώνει μαεστρικά ένα πλήθος ετερόκλητων στοιχείων και δημιουργεί ένα πολύ δυναμικό φιλμ με ελάχιστες ατέλειες. Οι σκηνές αχαλίνωτης δράσης εναλλάσσονται με πανέμορφα πλάνα της κιτρινωπής ερήμου, του πολύχρωμου ουρανού κατά την αυγή και το σούρουπο, «βαμμένου» με έντονα χρώματα όπως μωβ και κόκκινο ενώ άλλοτε ο εκτυφλωτικός ήλιος δεσπόζει επιβλητικά στην οθόνη μας. Τόσο το δραματικό σενάριο όσο και οι γραφικές εικόνες του φυσικού κόσμου συνοδευόμενες από τη μελαγχολική μουσική των Γερμανών Tangerine Dream παγιώνουν μια ατμόσφαιρα απελπισίας που είναι αδύνατο να μην αγγίξει την ψυχή του θεατή.
Η συμμετοχή ηθοποιών από το αριστουργηματικό «Aliens» (1986) δεν περνάει απαρατήρητη και πραγματικά όλοι ταιριάζουν με το πεσιμιστικό και αλήτικο κλίμα του έργου. Οι βρικόλακες της συμμορίας αναδεικνύονται σε δραματικές φιγούρες αφού έχουν μεν κερδίσει την αθανασία αλλά παραμένουν νομάδες της ζωής, μετακινούμενοι συνεχώς με το τροχόσπιτό τους χωρίς να έχουν βρει μόνιμη κατοικία. Η αγωνία τους να μην προλάβει τη δράση τους το φως της ημέρας παρουσιάζεται έξοχα μέσα στο φιλμ. Τα μειονεκτήματα εντοπίζονται στο απότομο ξεκίνημα και μάλλον σε 2-3 σεναριακές υπερβολές που προσπαθούν να μας χαροποιήσουν αλλά πραγματικά δεν χρειάζονταν.
Πρόκειται για μια αδίκως παραγκωνισμένη ταινία, που αγνοείται από τη μεγάλη μάζα του νεότερου κυρίως horror κοινού το οποίο είναι καταδικασμένο να καταπιεί ένα σωρό φόλες της πιο πρόσφατης εποχής, ειδικά στην υποκατηγορία των ταινιών βρικολάκων που είναι και το αντικείμενο εδώ. Δυσεύρετο σήμερα αλλά αξίζει η προσπάθεια εύρεσής του. Αν μη τι άλλο είναι μια βαμπιροταινία δράσης, εντελώς διαφορετική από ό, τι έχετε δει οι περισσότεροι μέχρι σήμερα.
Θετικά: Καταπληκτική φωτογραφία με υπέροχες εναλλαγές χρωμάτων και τοπίων, δραματική ατμόσφαιρα με πινελιές σουρεαλισμού, θαυμάσια μουσική συνοδεία, εντυπωσιακοί βρικόλακες, πλούσια δράση με μπόλικο σασπένς.
Αρνητικά: Λίγες σεναριακές υπερβολές, απότομο ξεκίνημα.
Συμπέρασμα: Ξεχασμένη αλλά ιδιαίτερα ποιοτική ταινία τρόμου με βρικόλακες που αξίζει της προσοχής σας.
Βαθμός:
Gore:
👉 Οι καλύτερες σκηνές (spoilers):
- Η εντυπωσιακή σεκάνς με την επίθεση της συμμορίας σ’ ένα απομονωμένο μπαρ όπου μεταξύ άλλων βλέπουμε και ένα αποτρόπαιο σκίσιμο λαιμού με σπιρούνι!
- Η μαγευτική φωτογραφία του φιλμ.
- Η εξαίσια μουσική που προσδίδει μελαγχολία στα δρώμενα.
- Το δραματικό φινάλε.
