Ένας επιτυχημένος φόρος τιμής στην πένα του μεγάλου H.P. Lovecraft. Κάπως έτσι θα μπορούσαμε να περιγράψουμε σε γενικές γραμμές το εξαιρετικό «Necronomicon». Στα τέλη της δεκαετίας του ’30 ο γνωστός συγγραφέας τρόμου και φανταστικού H.P. Lovecraft επισκέπτεται ένα μοναστήρι για να βρει το περιβόητο Necronomicon, το απαγορευμένο βιβλίο των νεκρών. Αφού το βρίσκει σ’ ένα μικρό δωμάτιο της βιβλιοθήκης του μοναστηριού, αρχίζει να το διαβάζει και ταυτόχρονα να καταγράφει τις ιστορίες του. Εμείς απολαμβάνουμε αυτές τις ιστορίες στην οθόνη μας…
Η παραμονή του Lovecraft στη βιβλιοθήκη του μοναστηριού και η ενασχόλησή του με το Necronomicon είναι ο βασικός αφηγηματικός άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφονται οι τρεις ιστορίες τρόμου που ξετυλίγονται. Ο ατσαλάκωτος Jeffrey Combs (Re-Animator) υποδύεται τον μεγάλο συγγραφέα μακιγιαρισμένος για να δείχνει πιο μεγάλος ηλικιακά. Απόλυτα σωστή επιλογή θα λέγαμε!
Στην πρώτη ιστορία με τίτλο «The Drowned» (σκηνοθεσίας Christophe Gans) παρακολουθούμε την άφιξη ενός μέλους της οικογένειας De LaPoer στη Σουηδία για να λάβει ως κληρονομιά το ογκώδες ξενοδοχείο του θείου του. Εκτός από το ξενοδοχείο ο κληρονόμος λαμβάνει και ένα γράμμα που εξιστορεί τον τραγικό θάνατο του θείου του και της οικογένειάς του.
Οι τρεις ιστορίες του «Necronomicon» στηρίζονται σε αντίστοιχες σύντομες ιστορίες του Lovecraft. Ακολουθώντας τη σειρά που τις βρίσκουμε στο φιλμ πρόκειται για τις ιστορίες «The Rats in the Walls» (1923), «Cool Air» (1926) και «The Whisperer in Darkness» (1930).
Από την αφήγηση μαθαίνει για τις σκοτεινές δυνάμεις του βιβλίου Necronomicon που χρησιμοποίησε ο θείος του για να επαναφέρει στη ζωή τη γυναίκα του και τον γιο του. Ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο, ο κληρονόμος βρίσκει το βιβλίο Necronomicon κρυμμένο εντός του κτιρίου και κάνει το ίδιο για να επαναφέρει στη ζωή την γυναίκα του Clara που είχε σκοτωθεί σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ωστόσο η επίκληση ενός μυστηριώδους μαγικού βιβλίου δεν έχει τα καλύτερα αποτελέσματα…
Η ιστορία αυτή είναι η λιγότερο ενδιαφέρουσα παρά τους πόντους που παίρνει από τη συμμετοχή του Richard Lynch (The Barbarians, The Sword and the Sorcerer). Έχει πάντως την απαραίτητη σκοτεινή ατμόσφαιρα, διαποτίζεται από σουρεαλισμό ενώ διακρίνεται και για τα ωραία εφέ και τα καλοσχεδιασμένα κουστούμια τεράτων.
Η δεύτερη ιστορία υπό την ονομασία «The Cold» (σκηνοθεσίας Shusuke Kaneko) αφηγείται την επίσκεψη ενός πεισματάρη δημοσιογράφου σ’ ένα σπίτι στη Βοστόνη όπου φημολογείται ότι έχουν εξαφανιστεί μυστηριωδώς πολλοί άνθρωποι τις τελευταίες δεκαετίες. Η οικοδέσποινα η οποία πάσχει από μια παράξενη ασθένεια που την καθιστά ευαίσθητη στη θερμότητα και στο φως, δέχεται τον αδιάκριτο επισκέπτη και του αφηγείται την ιστορία του σπιτιού. Μια ιστορία γεμάτη παραδοξότητες, μακάβρια στοιχεία και τρομακτικές αναφορές.
Είναι κατά τη γνώμη μου η καλύτερη και πιο σφιχτοδεμένη ιστορία από τις τρεις, προσφέροντας αυθεντικό τρόμο μαζί με σπουδαία εφέ και gore.
Η τρίτη ιστορία με τίτλο «Whispers» και σκηνοθετημένη από τον «πολύ» Brian Yuzna, επικεντρώνεται στην αγωνιώδη αναζήτηση μιας αστυνομικού για τον συνεργάτη και ερωτικό της σύντροφο, ο οποίος απήχθη από έναν μανιακό με το ψευδώνυμο «Χασάπης» κατά τη διάρκεια μιας καταδίωξης. Ενόσω η νεαρή αστυνομικός αναζητά τον αγαπημένο της στα σκοτεινά υπόγεια μιας παρακμιακής αποθήκης, βυθίζεται όλο και περισσότερο σ’ έναν αλλόκοτο κόσμο δαιμονικών υπάρξεων και παραισθήσεων που μετατρέπουν την έρευνά της σε εφιάλτη δίχως τέλος!
Η εν λόγω ιστορία είναι απόκοσμη, δραματική, αγωνιώδης, κλειστοφοβική και ελαφρώς κωμική ενώ και εδώ συναντάμε αξιόλογα εφέ. Καταφέρνει να εμφυσήσει στον θεατή αυθεντικά αισθήματα απελπισίας και απόγνωσης μέσα από το δράμα της πρωταγωνίστριας.
Συνοπτικά το «Necronomicon» είναι μια καλογυρισμένη ανθολογία τρόμου, που αξιοποιεί αποτελεσματικά τους ταλαντούχους παίχτες που εμπλέκονται στη δημιουργία της. Τόσο οι αξιόλογοι σκηνοθέτες όσο και το δυναμικό cast βάζουν την σφραγίδα τους σε μια από τις ποιοτικότερες σπονδυλωτές ταινίες των 90ς, τιμώντας τον Lovecraft και το σπουδαίο συγγραφικό του έργο.
Θετικά: Εξαιρετικά εφέ, προσεγμένη σκηνοθεσία, πειστικές ερμηνείες από αξιόλογο επιτελείο ηθοποιών, ατμόσφαιρα παράνοιας και απελπισίας.
Αρνητικά: Σποραδικές αδυναμίες και υπερβολές στο σενάριο.
Συμπέρασμα: Μια από τις πιο αξιόλογες ταινίες τρόμου με αναφορά στο σπουδαίο συγγραφικό έργο του H.P. Lovecraft.
Βαθμός:
Gore:
👆 Οι καλύτερες σκηνές (spoilers):
- Το υδρόβιο τέρας της πρώτης ιστορίας. Με το τεράστιο μάτι του και τα γλοιώδη πλοκάμια του δείχνει πειστικά απειλητικό ακόμα και σήμερα.
- Μια μνημειώδης αιματοβαμμένη αποσύνθεση ανθρώπου στη δεύτερη ιστορία.
- Τα γνήσια αισθήματα τρόμου, απελπισίας και απόγνωσης που μεταδίδει η τελευταία ιστορία.