Η δεκαετία 2000-2009 πέρα από αρκετές αξιόλογες ταινίες τρόμου, δυστυχώς έχει στο ιστορικό της πολλές κακές ταινίες, συνώνυμο της απογοήτευσης. Σ’ αυτή την μαύρη λίστα ανήκει και το βρετανικό «Nine Lives», έχοντας όλα εκείνα τα αποκρουστικά χαρακτηριστικά που προκαλούν την αγανάκτηση του θεατή: προβληματικό σενάριο, άθλια ηθοποιία, βλακώδεις και ερασιτεχνικοί διάλογοι, πολλές αχρείαστες και δίχως νόημα σκηνές, τετριμμένες ιδέες (π.χ. το τηλέφωνο που δεν πιάνει), αδέξια πλοκή και φινάλε για τα πανηγύρια.
Στο «Nine Lives» παρακολουθούμε τη συγκέντρωση μιας εννιαμελούς παρέας νέων στο αρχοντικό ενός εξ αυτών στη Σκωτία για να γιορτάσουν τα εικοστά πρώτα γενέθλιά του. Η παρέα ουσιαστικά έχει αποκλειστεί στο σπίτι λόγω μιας σφοδρής χιονοθύελλας και στη διάρκεια της νύχτας ένας ένας οι επισκέπτες θα αρχίσουν να σφάζονται από το πνεύμα του Murray, ενός Σκωτσέζου πατριώτη ο οποίος στο παρελθόν είχε βασανιστεί φρικτά από τους Άγγλους κατά την περίοδο εισβολής τους στην χώρα.
Μάλιστα ένα σχετικό βιβλίο που περιγράφει την ιστορία του, αναφέρει πώς οι εισβολείς του ξερίζωσαν τα μάτια και του πήραν το σπίτι. Έτσι λοιπόν ο Murray, ή ορθότερα το πνεύμα του, αποφασίζει να εκδικηθεί τους νεαρούς Άγγλους επισκέπτες καταλαμβάνοντας το σώμα και την «ψυχή» τους και κατόπιν σκοτώνοντας το πλησιέστερο άτομο στο σπίτι. Άπαξ και ο «δαιμονισμένος» νέος σκοτωθεί από το υποψήφιο θύμα, τότε το πνεύμα του Murray περνάει σε αυτό, συνεχίζοντας το ίδιο δολοφονικό έργο με τους υπόλοιπους καλεσμένους. Λίγοι από τους εναπομείναντες που κατάλαβαν τι συμβαίνει, προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το πνεύμα του Murray και να γλιτώσουν από το μακελειό.
Το «Nine Lives» είναι η πρώτη και μοναδική μέχρι σήμερα ταινία που σκηνοθέτησε ο Andrew Green (γιατί άραγε).
Ειλικρινά δυσκολεύτηκα πολύ να κρατήσω το dvd player ανοιχτό μέχρι το τέλος του φιλμ. Βαρεμάρα, βαρεμάρα και ξανά βαρεμάρα ήταν το συναίσθημα που με κυρίευε καθ’ όλη τη διάρκεια της παρακολούθησης, ενώ όλα τα αρνητικά στοιχεία που προαναφέρθηκαν, εμφανίζονταν συνεχώς χωρίς τελειωμό. Η ταινία είναι πραγματικά άθλια και ερασιτεχνική. Η σύντομη παρουσία της αισθησιακής Paris Hilton είναι παντελώς αδιάφορη. Ερμηνευτικά δεν πρόσφερε τίποτα στο «Nine Lives».
Ίσως λίγα απότομα πλάνα μεταμορφώσεων μερικών νέων στη δαιμονισμένη εκδοχή τους με τις μεγάλες μαύρες τρύπες να αντικαθιστούν τα μάτια τους να λένε κάτι σε ορισμένους αλλά προσωπικά δεν με ταρακούνησαν καθόλου. Εντελώς αδιάφοροι είναι και οι φόνοι που αν και πολλοί είναι υπερβολικά διακριτικοί. Δηλαδή ούτε σοβαρό gore βλέπουμε! Δε νομίζω ότι αξίζει να σπαταληθεί περισσότερος χρόνος για αυτή την απαράδεκτη ταινία τρόμου. Αν την αποφύγετε θα έχετε κάνει ένα μεγάλο δώρο στον εαυτό σας.
