Μια γυναίκα δαιμονισμένη (Possession) Review

Προσωπικά, με το που ξεκινάει η ταινία και πέφτουν οι τίτλοι της, με την καθηλωτική μουσική υπόκρουση και την ταχύτητα που διαδραματίζεται η εισαγωγή της, κατάλαβα ότι επρόκειτο να περάσω δύο ευχάριστες ώρες. Στο μόνο πράγμα που έπεσα έξω, είναι ότι, δεν περίμενα να είναι ένα λιτό και απέριττο αριστούργημα, στο οποίο απολαμβάνεις την απαράμιλλη ηθοποιία των πρωταγωνιστών του.

O Sam Neil και η Isabelle Adjani συναγωνίζονται μεταξύ τους στο ποιος θα καταφέρει να καθηλώσει τους θεατές του έργου, ενώ ο αξέχαστος Andrzej Zulawski, δίνει μαθήματα σκηνοθεσίας, καθώς κατά την γνώμη του γράφοντος πρόκειται για το αριστούργημα της καριέρας του, χωρίς βέβαια να υστερούν και άλλα πονήματα του.

Η συνεχής αγωνία που περνάει στον θεατή ο ταλαίπωρος σύζυγος, που βλέπει την γυναίκα του να εξαφανίζεται από το σπίτι συνεχώς και να έχει μία κυκλοθυμία πέρα από τα συνηθισμένα, με τάσεις αυτοκαταστροφής και έντονα ξεσπάσματα, είναι ασύλληπτου μεγέθους. Ο τρόμος επίσης που περνάει η “άρρωστη” γυναίκα στον θεατή, είναι ασύγκριτος. Δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό να καταλάβει κάποιος ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με δαιμονισμό και από την στιγμή εκείνη και μετά περιμένεις ποια θα είναι η κατάληξη, καθώς ακολουθούν φρικιαστικές σκηνές με αίμα και εγκλήματα.

Το «Possession» είναι το πρώτο αγγλόφωνο φιλμ του Πολωνού σκηνοθέτη Andrzej Zulawski. Αρχικά είχε απαγορευτεί στη Μεγάλη Βρετανία μέχρι το 1999.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Adjani στο παίξιμο της είναι άψογη και με το βλέμμα και τις εκφράσεις της, καταφέρνει να σου περάσει τον τρόμο και το δέος, χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Ο λόγος όλων αυτών των σκηνικών αλλά και η κατάληξη της ιστορίας, αφήνονται στην κρίση σας να το διαπιστώσετε, όσοι φυσικά επιλέξετε να δείτε το εν λόγω φιλμ. Μία γαλλογερμανική παραγωγή που αποτελεί ένα σπουδαίο κομμάτι τέχνης.

1. Ηθοποιία.
2. Το κλειστοφοβικό συναίσθημα που διέπει την ταινία.
3. Η συνεχής ψυχολογική ένταση, που υπάρχει από την αρχή έως το τέλος, η οποία δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα..

Ίσως στην θέση του τέρατος να υπήρχε κάτι πιο εμφανίσιμο (μεταξύ αστείου και σοβαρού, πάντα…)

Οι σπασμωδικές κινήσεις και το τρέμουλο της πρωταγωνίστριας στο τούνελ.
Ο πυροβολισμός του περίεργου που ανακαλύπτει τι συμβαίνει, από την δαιμονισμένη γυνή.
Οι σκηνές στα σκαλοπάτια στα τελευταία λεπτά της ταινίας.