Το «Patient Seven» μου είχε δημιουργήσει υψηλές προσδοκίες όταν είχε πρωτοβγεί στην αγορά καθώς ο γράφων είναι ένθερμος οπαδός των σπονδυλωτών ταινιών τρόμου ή ανθολογιών όπως συνηθίζουμε να τις αποκαλούμε. Νοσταλγώντας τις δεκαετίες του ’80 και του ‘ 70 όπου το συγκεκριμένο ιδίωμα γνώρισε μεγάλη άνθιση και μας χάρισε εξαιρετικές ταινίες, ήλπιζα ότι το παρόν φιλμ μπορεί να δώσει μια ελπίδα αναζωογόνησης στον anthology horror κινηματογράφο.
Δυστυχώς οι προσδοκίες μου διαψεύστηκαν καθώς το «Patient Seven» αποδείχτηκε άνισο και προβληματικό σαν σπονδυλωτό φιλμ. Είχα ενθουσιαστεί βλέπετε και από την ανάληψη του πρωταγωνιστικού ρόλου από τον βετεράνο Michael Ironside, μια cult φιγούρα του action και του τρόμου (Scanners, Visiting Hours, Watchers κλπ) που λατρέψαμε πριν από 3-4 δεκαετίες. Στο εν λόγω φιλμ ο αγαπημένος ηθοποιός υποδύεται έναν ψυχίατρο ο οποίος εξετάζει έξι ασθενείς ενός ψυχιατρείου στο πλαίσιο συγγραφής του νέου του βιβλίου.
Κάθε τρόφιμος αφηγείται την ιστορία σύμφωνα με τη δική του οπτική και εμπειρία γνωστοποιώντας μας πώς κατέληξε σε αυτό το ίδρυμα-φυλακή, θεωρούμενος επικίνδυνος και τρελός για τη δημόσια ασφάλεια. Οι ιστορίες των ασθενών ξεδιπλώνονται στις οθόνες μας, μαζί με τον υποβόσκοντα τρόμο που τις χαρακτηρίζει. Ποιος είναι όμως ο πραγματικός σκοπός του εν λόγω ψυχιάτρου; Νοιάζεται πραγματικά για τους ασθενείς και θέλει να τους βοηθήσει ή μήπως έχει κρυφή ατζέντα;
Οι Michael Ironside και Grace Van Dien που συμπρωταγωνιστούν εδώ είχαν ξαναβρεθεί στο ίδιο cast στην ταινία «Starship Troopers» του 1997.
Ας δούμε πρώτα τις επιμέρους ιστορίες αυτής της ανθολογίας.
The Visitant: Μια ψυχικά διαταραγμένη μητέρα ισχυρίζεται ότι ένας τρομακτικός δαίμονας πολιορκεί την κόρη της και προσπαθεί να την προστατέψει.
The Body: Εκμεταλλευόμενος τη νύχτα του Halloween, ένας serial killer προσπαθεί να μετακινήσει ένα πτώμα σε κοινή θέα. Δέχεται όμως αναπάντεχους συνοδοιπόρους και η νύχτα προμηνύεται αιματοβαμμένη!
Undying Love: Μία γυναίκα ισχυρίζεται ότι ο θάνατος του πρώην φίλου της και της συντρόφου του οφείλεται σε πανδημία νεκροζώντανων. Τι πραγματικά συνέβη όμως;
The Sleeping Love: Μια γυναίκα που κατηγορείται ότι σκότωσε την κολλητή της φίλη σε παιδική ηλικία, ισχυρίζεται ότι η φίλη της στην πραγματικότητα αυτοκτόνησε.
Banishing: Η μικρή αδερφή μιας νεαρής κοπέλας τρομοκρατείται από μια ανατριχιαστική γυναίκα-φάντασμα. Ποιος είναι όμως ο πραγματικός σκοπός της διαβολικής γυναίκας;
Death Scenes: Ένας άντρας διηγείται την ιστορία ενός φίλου του τον οποίο έπεισε να σκοτώσει κάποιους ανθρώπους επειδή ήταν βρικόλακες. Είναι αλήθεια όλα αυτά ή αποκύημα ζωηρής φαντασίας;
Evaded: Ένα ταξίδι σε άγνωστο προορισμό εξελίσσεται εφιαλτικά για μια μάνα και τον γιο της στα χιόνια. Κάτι πεινασμένο παραμονεύει στην ύπαιθρο…
Αρχικά πρέπει να παραδεχτούμε ότι η κεντρική ιδέα είναι ελκυστική και ενδιαφέρουσα. Κάποιες από τις παραπάνω ιστορίες όμως είναι υπερβολικά μικρές σε διάρκεια ενώ άλλες φτάνουν σε φυσιολογικές διάρκειες για τα δεδομένα μιας ανθολογίας τρόμου. Παρατηρούμε επίσης ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά στην ποιότητα των segments. Ενώ για παράδειγμα η δεύτερη ιστορία με τον serial killer (υποδυόμενος από έναν εξαιρετικό Alfie Allen) έχει έξυπνο concept και άρτια δομημένη πλοκή, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο π.χ. για την πρώτη και την τέταρτη ιστορία που στερούνται βάθους και ευρηματικότητας.
Στον τομέα των ερμηνειών, ο Michael Ironside σίγουρα κερδίζει τις εντυπώσεις παρότι δεν βρίσκεται στην κορυφαία περίοδο της καριέρας του. Δυνατές ερμηνείες βλέπουμε και από 2-3 ακόμα ηθοποιούς ενώ άλλοι επιδεικνύουν χλιαρότητα και καμιά φορά ξύλινη εικόνα, μειώνοντας αισθητά το επίπεδο της υποκριτικής. Αν είχαν δώσει όλοι τον καλύτερο εαυτό τους η ταινία θα έδειχνε πιο σοβαρή.
Τώρα όπως στις περισσότερες ανθολογίες, υπάρχει και η ιστορία-περιτύλιγμα πάνω στην οποία οικοδομούνται τα segments και οδηγεί στην τελική εξέλιξη των γεγονότων. Οι αποκαλύψεις της κεντρικής ιστορίας είναι μέχρι ένα σημείο απρόβλεπτες αλλά δεν ικανοποιούν στο ακέραιο. Θέλαμε κάτι παραπάνω από την κατάληξη του «Patient Seven» και τελικά δεν το λάβαμε. Πάντως βρήκα νορμάλ τη μεγάλη διάρκεια (σχεδόν δύο ώρες) καθώς χωρίς αυτήν η ταινία θα έδειχνε πιο κουτσουρεμένη από ό,τι είναι.
Ποια είναι λοιπόν η ετυμηγορία μας για το «Patient Seven»; Αν γουστάρετε τις σπονδυλωτές ταινίες τρόμου και νοσταλγείτε τις παλιές δεκαετίες που το συγκεκριμένο ιδίωμα ήταν στα φόρτε του, σίγουρα θα βρείτε κάποια θετικά στοιχεία και διάσπαρτες καλές ιδέες που θα σας καθηλώσουν. Αντίθετα αν δεν είστε φανατικός φίλος των ανθολογιών τρόμου, μπορούμε να σας διαβεβαιώσουμε ότι δεν θα χάσετε και πολλά αν δεν το δείτε. Η απόφαση είναι όπως πάντα δική σας.