Πρέπει να ομολογήσω ότι η κεντρική ιδέα των ταινιών «The Purge» μου είναι ιδιαίτερα συμπαθητική. Το κλίμα αβεβαιότητας και τρόμου που δημιουργούν εκμεταλλευόμενες τον αναντίρρητα φρικτό κόσμο μιας μελλοντικής δυστοπικής κοινωνίας όπου το οποιοδήποτε έγκλημα επιτρέπεται έστω και για μία ημέρα, είναι ιδανικό για μια πραγματικά απειλητική ταινία. Όμως μια ευφυής κεντρική ιδέα δεν συνοδεύεται απαραίτητα και από μια καλή ταινία κι αυτό το βιώσαμε παρακολουθώντας το περσινό πρώτο φιλμ του James DeMonaco στο οποίο πρωταγωνιστούσε ο σταρ Ethan Hawke.
Στο άκουσμα λοιπόν του sequel όλοι όσοι είχαμε μείνει ψιλοαπογοητευμένοι από το πρώτο «Purge» ευελπιστούσαμε σε κάτι καλύτερο. Δυστυχώς οι προσδοκίες μας δεν εκπληρώθηκαν και το sequel που μας παραδίδει ο ίδιος σκηνοθέτης κινείται στα ίδια επίπεδα μετριότητας. Το «The Purge: Anarchy» είναι πιο χαοτικό από τον προκάτοχό του μεταφέροντας τη δράση όχι στο περιορισμένο χώρο ενός μόνο σπιτιού αλλά στους δρόμους της νυχτερινής πόλης και ενίοτε και σε διάφορους κλειστούς χώρους.
Πρωταγωνιστές είναι πέντε άνθρωποι που για διαφορετικούς λόγους βρέθηκαν στην ανασφάλεια των δρόμων της πόλης. Οι μοίρες τους από το σημείο που συναντιούνται είναι κοινές και ο στόχος παραμένει ένας: να επιβιώσουν στην αιματοβαμμένη νύχτα που διαγράφεται αφού οποιοσδήποτε επιθυμεί να σκοτώσει μπορεί να το κάνει ανενόχλητα εκείνες τις ώρες της περιβόητης «Κάθαρσης». Βέβαια ένα από τα μέλη της παρέας έχει κάπως διαφορετικό ρόλο, λίγο πιο σκοτεινό και επιθετικό, παρόλα αυτά συνεργάζεται με τους υπόλοιπους που μπροστά του μοιάζουν απελπιστικά αδύναμοι – κανονικά πρόβατα επί σφαγή.
Ο Edwin Hodge είναι ο μόνος ηθοποιός από το «The Purge: Anarchy» που συμμετείχε και στο πρώτο φιλμ. Εκεί έπαιζε τον αιμόφυρτο ξένο που εισήλθε στο σπίτι του Ethan Hawke.
Ο συγκεκριμένος τύπος υποδυόμενος από τον «βαρύ» Frank Grillo, είναι μάλλον ο βασικότερος χαρακτήρας αφού χάρη στις εξαιρετικές ικανότητές του με τα πυροβόλα όπλα (πρώην σναϊπεράς υποτίθεται) η ομάδα καταφέρνει να επιβιώνει και να διατηρεί τη συνοχή της. Όμως απρόσμενες εκπλήξεις θα φέρουν την ομάδα σε πολύ δύσκολη θέση. Βασικά εδώ εντοπίζεται και ένα από τα προβλήματα του «The Purge: Anarchy». Η συνάντηση και συνεργασία των πρωταγωνιστών δεν είναι ιδιαίτερα αληθοφανής ενώ και η επιβίωσή της παραείναι ψεύτικη. Ο macho man αρχηγός καθαρίζει υπερβολικά εύκολα πολλούς αντιπάλους συντονίζοντας ταυτόχρονα ένα τσούρμο ανυπεράσπιστων και πανικοβλημένων ατόμων.
Γενικά η δράση δεν είναι τόσο καλά δομημένη πάσχοντας από έλλειψη εμπνευσμένων ιδεών με ελάχιστες εξαιρέσεις-οάσεις σ’ αυτό το νυχτερινό κρεσέντο κυνηγητού και μαχών. Ακόμα και αυτές οι λίγες αξιόλογες ιδέες δεν ολοκληρώνονται πάντα επιτυχώς. Π.χ. στη σεκάνς όπου οι ήρωες καταλήγουν σε ένα παιχνίδι θανάτου προς εντυπωσιασμό ενός κοινού πλουσίων, παρατηρούμε μια επιπολαιότητα στην εξέλιξή του κυνηγητού που ξεκινά από την ανεπαρκή εκμετάλλευση των χαρακτήρων (ειδικά των κακών-κυνηγών) και τελειώνει με βολικούς από μηχανής θεούς που στερούν το σασπένς και προκαλούν ξενέρωμα. Άλλο μειονέκτημα αποτελούν οι κλισαρισμένες προτροπές ηθικοπλαστικού χαρακτήρα με αποδέκτη των «εξολοθρευτή» της παρέας των ηρώων.
Εν ολίγοις το «The Purge: Anarchy» χωρίς να είναι κι αυτό κακή ταινία, δεν δείχνει σημάδια βελτίωσης σε σχέση με τον προκάτοχό του. Βέβαια, λόγω του εύκολου και mainstream χαρακτήρα του πιστεύω θα κρατήσει ευχάριστη παρέα σε αρκετούς θεατές. Όσοι όμως πίστευαν σε κάτι παραπάνω από αυτό το sequel του DeMonaco μάλλον θα προβληματιστούν και θα ξενερώσουν…
