Το «Screamtime» είναι μια λίγο έως πολύ άγνωστη ανθολογία τρόμου από το πρώτο μισό των 80s, ευρισκόμενη στη σκιά πολλών σπουδαίων συγγενικών της ταινιών στη σκηνή του τρόμου. Πρόκειται για μια αγγλοαμερικανική παραγωγή χαμηλού προϋπολογισμού με τρεις ιστορίες τρόμου και μία κεντρική ιστορία, αυτή που αποκαλούμε περιτύλιγμα. Δύο νέοι κλέβουν από ένα βίντεο κλαμπ μερικές βιντεοκασέτες και πηγαίνουν στο σπίτι μιας φίλης τους όπου τις παρακολουθούν. Η κάθε βιντεοκασέτα μάς δείχνει από μία ιστορία.
Στην πρώτη ιστορία (Killer Punch) ένας κουκλοπαίχτης καταπιέζεται από την επικριτική οικογένειά του για το χόμπι του και αναπτύσσει επιθετική συμπεριφορά. Η εναρκτήρια ιστορία έχει ως προτερήματα τις τρομακτικές μαριονέτες και την θαυμάσια ερμηνεία του Βρετανού ηθοποιού robin Bailey. Επιδεικνύει ευρηματικότητα στην σκηνοθετική οπτική των φόνων. Υστερεί όμως στον τομέα των ειδικών εφέ και στις χορογραφίες των συγκρούσεων.
Στην δεύτερη ιστορία (Dreamhouse) η ζωή ενός νιόπαντρου ζευγαριού διαταράσσεται όταν η γυναίκα αρχίζει να βλέπει τρομακτικά οράματα στο νέο τους σπίτι. Η δεύτερη ιστορία περιέχει μερικές αληθινά τρομακτικές σκηνές καθώς και απότομες εξάψεις βίας. Οι βίαιες σκηνές όμως δεν είναι άρτια σκηνοθετημένες και μερικές φορές δείχνουν ψεύτικες. Ο ρυθμός της πλοκής είναι αρκετά αργός. Οι ερμηνείες είναι γενικά καλές.
Στην τρίτη ιστορία (Garden of Blood) προστίθενται fantasy στοιχεία τα οποία συνδυάζονται με τρόμο και σκοτεινή ατμόσφαιρα. Ένας νεαρός προσλαμβάνεται ως κηπουρός από δύο αλλόκοτες ηλικιωμένες. Ο πραγματικός σκοπός του νεαρού είναι να αποσπάσει τα χρήματα και τα τιμαλφή από το σπίτι. Αγνοεί όμως τους υπερφυσικούς «φύλακες» του σπιτιού. Συμπαθητική ιστορία με αρκετή αγωνία στη σεκάνς της απόπειρας αρπαγής των τιμαλφών από τον κηπουρό και την παρέα του. Τρομακτικές είναι και οι φιγούρες των δύο ηλικιωμένων. Το φινάλε απρόσμενα βίαιο και θεατρικό. Και πάλι όμως κάτι φαίνεται να λείπει από την ιστορία…
Η ταινία κυκλοφόρησε εκμεταλλευόμενη την εμπορική επιτυχία της ανθολογίας τρόμου «Creepshow» (1982) στην βιομηχανία της βιντεοκασέτας. Αυτή την επιτυχία απεικονίζει άλλωστε και η ιστορία-περιτύλιγμα.
Γενικά μιλάμε για μια άνιση ανθολογία τρόμου, κάτι ψιλοαναμενόμενο κρίνοντας από το budget. Οι ιστορίες είναι από καλές έως μέτριες αλλά σίγουρα καμία δεν είναι εξαιρετική και ιδιαίτερα δυναμική. Όλες έχουν καλά στοιχεία, είναι σποραδικά τρομακτικές, ενίοτε γίνονται απρόσμενα βίαιες αλλά την ίδια στιγμή πάσχουν από ερασιτεχνικά εφέ, σεναριακές κακοτοπιές και μέτριες ερμηνείες. Γνωρίζουμε ότι στα σπονδυλωτά φιλμ τρόμου τις πιο πολλές φορές η ποιότητα των ιστοριών παρουσιάζει αυξομειώσεις. Εδώ όμως αυτά τα σκαμπανεβάσματα φλερτάρουν με τη μετριότητα στην τελική σούμα.
Επίσης δεν μπορώ να πω καλά λόγια και για την κεντρική ιστορία. Αν και πάντα αυτές οι ιστορίες-περιτυλίγματα δεν παρουσιάζουν ανάλογο βάθος και ενδιαφέρον συγκριτικά με τις ξεχωριστές ιστορίες, εδώ παραείναι αδιάφορη και σύντομη. Ακόμα και η «έκπληξη» στο τέλος εκτυλίσσεται υπερβολικά γρήγορα. Ούτε μπορούμε να συμπαθήσουμε κάποιον από τους χαρακτήρες της (σε αντίθεση με τα segments). Άρα η ετυμηγορία μας βρίσκει το «Screamtime» κάπου στη «μέση». Βλέπεται ευχάριστα αλλά τα προβλήματά του είναι πολλά.
Δείτε το μόνο αν είστε λάτρης των ανθολογιών τρόμου και αφού πρώτα έχετε δει τις πιο προσεγμένες ταινίες της υποκατηγορίας της. Για την ιστορία να πούμε ότι παρά την προβληματική της εικόνα, η ταινία άφησε μια μικρή κληρονομιά στον horror κινηματογράφο. Αυτή έχει να κάνει με την βρετανική ταινία τρόμου «Psychosis» του 2010 όπου πρωταγωνιστεί η Charisma Carpenter. Η συγκεκριμένη ταινία είναι επανεκτέλεση της δεύτερης ιστορίας (Dreamhouse) του «Screamtime» σε μεγάλη όμως διάρκεια. Ποιος θα το περίμενε…
