Κλασικός horror, ψαρωτικός τίτλος που παραπέμπει στη μόδα των ταινιών φαντασμάτων. Στο «Silent House» εκτός από την φαινομενική ghost θεματολογία συναντάμε και την άλλη μόδα, αυτή της χειροκίνητης κάμερας που ακολουθεί τους πρωταγωνιστές δίνοντας περισσότερο ρεαλισμό και ένταση στα τεκταινόμενα. Έτσι και εδώ η κάμερα ακολουθεί σε real time πλάνα την αγωνιώδη περιπέτεια της Sarah, μιας νεαρής κοπέλας που προσπαθεί με τη βοήθεια του πατέρα και του θείου της να συγυρίσει το εξοχικό της Βικτωριανό σπίτι. Σύντομα όμως η ευχάριστη απασχόληση αντικαθίσταται από ένα εφιαλτικό κρυφτοκυνηγητό μέσα στο σκοτεινό σπίτι. Οι πόρτες και τα παράθυρα σφραγίζονται μυστηριωδώς και ο πατέρας της Sarah βρίσκεται αιμόφυρτος και σχεδόν αναίσθητος στο πάτωμα. Η δύστυχη κοπέλα προσπαθεί να βρει μια έξοδο και να σώσει τον πατέρα της την ώρα που τρομακτικοί ήχοι και σκοτεινές, απειλητικές παρουσίες δραματοποιούν περαιτέρω τη θέση της.
Η ταινία αποτελεί remake του ουρουγουανέζικου φιλμ τρόμου «La Casa Muda» (2010).
Άλλη μια ιστορία φαντασμάτων; Ή μήπως όχι; Πάλι καλά που η κουραστική αυτή ταινία τρόμου πλαισιώνεται από ένα ευρηματικά ανατρεπτικό φινάλε και γλιτώνει το θάψιμο διότι η κούραση είχε αρχίσει να μας εκνευρίζει. Δε λέω, ωραία η ιδέα του «πραγματικού χρόνου», της συνεχόμενης λήψης και της χειροκίνητης κάμερας αλλά από ένα σημείο και μετά το εγχείρημα κουράζει. Αυτό οφείλεται όχι τόσο στην συγκεκριμένη επιλογή τεχνικής αλλά στα αδιάφορα και κλισαρισμένα δρώμενα εντός του σπιτιού καθώς και στην ψιλοαμήχανη παρουσία της πρωταγωνίστριας Elizabeth Olsen. Περιστασιακά λαμβάνουμε κάποιες τρομάρες στο «Silent House» (αλίμονο, ταινία τρόμου βλέπουμε!) αλλά όχι τόσο έντονες ούτε φυσικά πρωτότυπες. Συγκρατούμε λοιπόν τις εμπνευσμένες ανατροπές της τελικής σεκάνς, τη σκοτεινή ατμόσφαιρα (δεν γινόταν και αλλιώς) και το κλειστοφοβικό περιβάλλον αν και όλα αυτά τα έχουμε απολαύσει περισσότερο και πιο αριστοτεχνικά σε παλιότερες ταινίες τρόμου. Κρίμα που η ωραία ιδέα των δημιουργών δεν συνοδεύτηκε και από μια ανάλογα καλή ταινία.
