Το 1989, ο Αμερικανο-Φιλιππινέζος ανερχόμενος δημιουργός ταινιών (αλλά και παραγωγός ποικίλων παραπλήσιων έργων με των μετέπειτα δικών του), Brian Yuzna, έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, με το εξωφρενικό, «Society». Θα μπορούσε να θεωρηθεί ένας πιο εκσυγχρονισμένος Cronenberg, όμως με πιο b-movie χροιά και έντονο το κωμικό στοιχείο και πιο συγκεκριμένα το μαύρο χιούμορ. Πρόκειται για μια περίεργη μίξη μη κοινότυπης νεανικής κωμωδίας με μπόλικο gore και μιας σιχαμερής σάτιρας της υψηλής κοινωνίας και των εκτρωμάτων της.
Ο Bill Whitney, κεντρικός πρωταγωνιστής και έφηβος παρείσακτος της ανώτερης τάξης, νιώθοντας ήδη «παράσιτο» του σχολικού και του οικογενειακού του περιβάλλοντος, ανακαλύπτει σε βάθος τις αποτρόπαιες πράξεις του αποξενωμένου από εκείνον περίγυρού του, ενώ παράλληλα βιώνει ολομόναχος μια ψυχική νόσο, ως αποτέλεσμα της κατάστασης στην οποία βρίσκεται άθελά του. Αδυνατώντας να εμπιστευτεί ακόμη και τον ίδιο του τον ψυχίατρο, επιχειρεί να αποκαλύψει μόνος του την πλεκτάνη που του έχουν στήσει οι δικοί του, μέσα σε ένα σύμπαν όπου όλα είναι φτιαχτά και ομοιώματα της πραγματικότητας (σε ένα πρώιμο «Truman Show»). Περιφέρεται σε ένα πελώριο κάλπικο όνειρο, που συχνά πλησιάζει τα όρια ενός εκμηδενιστικού εφιάλτη, σε μια ζωή που δεν τον «χωράει» και συνειδητοποιεί πως ο αληθινός τρόμος δεν κρύβεται πίσω από τις ανατριχιαστικές του παραισθήσεις, αλλά στην ίδια την πραγματικότητα.
Έπειτα από αρκετές ανώφελες προσπάθειες να βρεθεί σκηνοθέτης για τις παραγωγές του, ο παραγωγός Brian Yuzna ανέλαβε εξ ολοκλήρου την σκηνοθεσία για τα έργα που οραματιζόταν, μέσα από τα οποία τελικά βγήκε και το «Society».
Αφότου, ο πρώην σύντροφος της -περίπου- συνομήλικης αδερφής του επιδιώξει να την ξεμπροστιάσει έπειτα από τον ξαφνικό τους χωρισμό, ο Bill μαθαίνει ορισμένα σοκαριστικά μυστικά για την οικογένειά του, ακούγοντας ανατριχιαστικές μαγνητοσκοπημένες λεπτομέρειες για την αιμομικτική σχέση των γονέων του και της κόρης τους. Όταν σπεύδει να το διαδώσει και να τους «ξεσκεπάσει», έχει ελάχιστους με το μέρος του εκ των οποίων σίγουρα δεν είναι εκείνοι τους οποίους θεωρούσε κοντά του, συμπεριλαμβανομένου και του ψυχιάτρου του. Κάτι που τον οδηγεί στο να πιστέψει πως όλο αυτό που βιώνει είναι ένα καλά στημένο, κακόγουστο αστείο. Στην προσπάθειά του, γνωρίζει μια ελκυστική κοπέλα βγαλμένη από αισθησιακό διαφημιστικό της δεκαετίας του ’80, η οποία τον προσεγγίζει αρχικά με έναν καθαρά σεξουαλικό τρόπο, μοιάζοντας να είναι και αυτή στο κόλπο, παίρνοντας τον ρόλο εκείνης που θα τον αποπλανήσει και θα τον «αιχμαλωτίσει» στην σέχτα της αδίστακτης κοινωνίας των πλουσίων.
Ο σκηνοθέτης, ταξιδεύει το είδος του τρομακτικού σε άλλα μήκη κύματος και του προσθέτει την απαραίτητη δόση σκοτεινού χιούμορ που του αρμόζει, ώστε να συνθέσει μια σουρεαλιστική απεικόνιση της πλαστής εικόνας της «αρτιότητας», στον οποίο ο πρωταγωνιστής του ξεκάθαρα περισσεύει. Δημιουργεί ασύλληπτες κυριολεκτικές εικόνες, όπου μια κοινωνική τάξη «ρουφάει» μια κατώτερη και καταβροχθίζει όλα τα τυχόν απομεινάρια της, ώστε να αποφευχθεί ξανά στο κοντινό μέλλον, η σύγκρουση. Με αηδιαστική λεπτομέρεια, παρακολουθούμε έναν άκρως σοκαριστικό κανιβαλιστικό αντικατοπτρισμό, στην τελευταία αλλά και μνημειώδη σκηνή της ταινίας, όπου συνδυάζονται όλα τα πιθανά μέσα που χρειάζεται μια ταινία splatter αλλά και τα αποκρουστικότατα πρακτικά εφέ της εποχής, που προκαλούν ανατριχίλες.
Αποτελεί μια αρκετά τίμια κωμωδία τρόμου, με ποικίλα έξυπνα ευρήματα και την κατάλληλη αίσθηση περιεργίλας να κυριαρχεί, κάτι που προσελκύει δικαίως το, διψασμένο για gore, κοινό. Ωστόσο, οι ενδοιασμοί που αφορούν την ποιότητά της, ίσως και να οφείλονται στο γεγονός ότι το υπόλοιπο έργο δεν είναι ισάξιο με την δύναμη της σκηνής του επιλόγου, κάτι που την αυτοκαθιστά αδύναμη σαν γενικότερη εικόνα και τελικά εξαιρετικά άνιση. Πιθανώς ο δημιουργός της να είχε τους λόγους του που θέλησε να προδώσει την αρρωστημένη πλευρά του αποκλειστικά στο τέλος και να ξεδιαλύνει το μυστήριο με τόσο αργούς ρυθμούς, παρ’ ότι η ροή της ιστορίας δεν κυλάει μεθοδικά, αλλά δίχως αρκετή έμπνευση και δημιουργικότητα για ένα μεγάλο της μέρος. Και εν τέλει μια βιαστική κατάληξη στην πιο ισχυρή της σκηνή.
